17 november 2009

Wilco in Paradiso

Een fantastisch, lekker lang concert van een perfecte, zeer hechte band.

Posted by hafred at 12:18 pm | Comments (0)

26 oktober 2009

Marc Ribot en Ceramic Dog in het Bimhuis

Posted by hafred at 04:47 pm | Comments (0)

08 augustus 2009

Willy DeVille overleden

Ik fotografeerde hem in Paradiso, 18-7-2005

Posted by hafred at 12:15 am | Comments (1)

14 juli 2009

Zorn en Toussaint op North Sea Jazz (2)

Ik was voor Cultuur- en Jazzpodium op zaterdag naar North Sea Jazz. Ik schreef er het volgende over:

Wat moet je gaan zien en horen op de zaterdagavond van North Sea Jazz? Natuurlijk bekijk je vooraf het schema en kies je voor concerten die je in ieder geval wilt zien. Dat moesten voor mij dan in ieder geval Bar Kokhba worden van Artist in Residence John Zorn - vooral ook omdat gitarist Marc Ribot in de groep zit - en Allen Toussaint en band, omdat Toussaint al jaren een favoriet van me is en onlangs de prachtige cd A Bright Mississippi uitbracht. Wat kan je daar dan nog omheen gaan bekijken? In de loop van de avond blijkt dat - voor mij - tegen te vallen. Niet omdat er niets is, maar omdat je de zaal niet weet te vinden, omdat je nét te laat bent of omdat de zaal al volgestroomd is en je er niet bij kunt. Ik zou bijvoorbeeld graag het tweede onderdeel van vandaag van Zorn willen zien, met Bill Laswell en Milford Graves, maar dat optreden valt precies samen met Toussaint, het blijft dus een kwestie van keuzes.

Lees verder op www.cultuurpodium.nl

Posted by hafred at 01:45 pm | Comments (0)

13 juli 2009

Zorn en Toussaint op North Sea Jazz 2009

Prachtige concerten gezien op North Sea Jazz. Hierboven John Zorn met Bar Kokhba.
Vanavond of anders morgen een stuk op jazzpodium en cultuurpodium.

Hieronder Allen Toussaint:

Posted by hafred at 08:05 am | Comments (0)

21 mei 2009

New World 'Fantasia'!

Ik hou van klassieke muziek, maar ben geen kenner, wat bleek toen Mr.Fredlee en ik, met H. en G. uit Laren, naar een voorstelling gingen in het Concertgebouw, van Brahms Vioolconcert in D en Dvoraks symfonie nr.6, op.60

‘Je ziet in de eerste noten van Dvoraks New World symfonie de wijde uitgestrekte prairies van Amerika al voor je’, zei ik voorafgaand aan het concert betweterig tegen Mr.Fredlee. Mr.Fredlee - geen kenner van klassieke werken - kende het stuk helemaal niet.
H. en G. waren ook - net als ik - helemaal klaar voor een portie Nieuwe Wereld.
‘Dvorak ging naar Amerika toe in 1800-zoveel. Toen was zijn symfonie al heel erg modern’, zei vriend H. in het restaurant voor de voorstelling.
Ik knikte instemmend naar Mr.Fredlee.
‘Als ik muziek bij cowboy-..eh sorry... westernfilms hoor,’ ging ik verder, ‘dan weet ik zeker dat de componist geïnspireerd is door Dvoraks New World.’ Mr.Fredlee en ik hadden de avond ervoor de film Appaloosa gezien, dus waren we helemaal in de stemming om nog meer Koeboys te horen galopperen over de plains van Texas!

Na een schitterende uitvoering van Brahms kwam na de pauze DVORAK!

Allegro non tanto:
Vurig zwaaiend met zijn stokje en handen zweepte Yakov Kreizberg het Nederlandse Philharmonische Orkest helemaal op! Yakov was bijna een karikatuur van dirigent Mickey Mouse uit de film Fantasia met zijn te grote smoking, afgezakte broek en cummerbund rond zijn buikje!

Ik dacht: deze muziek herken ik niet, maar ja, ik ben geen kenner en heb New World lang niet gehoord, dus ik bleef maar proberen de uitgestrekte plains en prairies van Wyoming en Missouri voor me te zien.

Adagio:
Nu moeten de prairies en plains komen!
Mr. Fredlee fluistert in mijn oor: ‘Ik zie of hoor geen prairies hoor!’
Mrs. Fredlee: ‘Komt wel! Wacht maar!’

Scherzo-presto:
‘Plains, prairies, waar zijn ze? Ik hoor ze niet!’
Mr.Fredlee: ‘Ik hoor wel Napoleon in opmars!’
Mrs. Fredlee fluisterend naar vriendin G. naast haar:
‘Hij hoort wel Napoleon marcheren!’
‘Ik hoor locomotieven!’ zei G.
‘Locomotieven over de prairies misschien?’ opperde ik.

Finale- Allegro con spirito:
‘De dirigent heeft haast! Hij moet zeker zijn trein halen.’ zei G.

Na veel applaus, want al konden we niks herkennen van de New World het was prachtige muziek, strompelden we naar buiten, pratend en mopperend over de uitvoering:
‘Wat een haast had de dirigent!’
‘Ik herkende de Nieuwe Wereld helemaal niet meer.’
‘Ze hebben het veel te snel gespeeld!’
‘Ik zag geen ene prairie meer door de snelheid!’

Buiten lazen we eindelijk het programma door en the penny dropped!

‘Het is Dvoraks 6de symfonie...’
‘Nergens staat er New World’
‘Dvoraks Nieuwe Wereld is zijn 9de symfonie niet zijn 6de.’
Dat laatste was het goede antwoord van vriend H. uit Laren.

Het was een onvergetelijke ervaring om een stuk te beluisteren waarvan je dacht het over uitgestrekte prairies van de Nieuwe Wereld van Amerika ging, met er desnoods een razende locomotief doorheen, maar wat ging over - even kijken in de programmatoelichting - de vurige ritmiek van het Slavische dans.

Wat een wonderbaarlijke iets is je eigen fantasie!

Posted by Mrs.Fredlee at 10:24 am | Comments (3)

08 mei 2009

Lucky Fonz III in Paradiso

That Lucky old Fonz... got nothing to do,
than play Paradiso all night...

Morgen nog wat meer foto's.

Posted by hafred at 11:50 pm | Comments (0)

26 april 2009

Nancy Vieira in het Tropentheater

Vandaag gefotografeerd voor www.cultuurpodium.nl.
Nog meer foto's? Kijk dan hier:
Nancy Vieira in het Tropentheater.
Als je haar muziek, zang dus, wilt horen zoek je maar op youtube.

Posted by hafred at 11:05 pm | Comments (0)

01 maart 2009

Marc Ribot solo in het Bimhuis

Bij het concert van Marc Ribot, vanmiddag in het Bimhuis, waren er geen gordijnen of iets dergelijks om het licht dat van buiten kwam op het toneel af te schermen. Ribot zat - wel door wat lampen verlicht - midden op het toneel, maar het licht van buiten zorgde ervoor dat hij een beetje een silhouet was tegen de achtergrond van het uitzicht uit het Bimhuis.
‘Balen’ vond ik, want het maakte het fotograferen in tegenlicht van Ribot niet makkelijker. Voordat hij ging spelen zei hij: ‘Ik heb de gordijnen niet dicht laten doen. Dat heeft een reden. Ik speel vanmiddag wat muziek die ik voor films heb gemaakt en ik vind dat daar beeld bij moet. Vandaar.’ En hij ging spelen.
En op wonderbaarlijke wijze werkte het decor achter hem mee. Treinen reden links en rechts, dan zweefde er weer een meeuw voor het raam. Op de tramhalte stonden mensen te wachten. Iemand drukte op de glazenlift bij de tramhalte om er met zijn fiets mee naar beneden te gaan. Filmische beelden. Het klopte met zijn muziek en het was wonderschoon.

Posted by hafred at 06:38 pm | Comments (0)

13 februari 2009

Hank de dichter

Je moet door iemand in de liefde voor Hank Williams ingewijd worden. Denk ik dan. Behalve natuurlijk als je oud genoeg bent om begin jaren vijftig op de radio zelf zijn hits te hebben gehoord zoals Jambalaya, Hey! Goodlookin’ enzovoort, dan had je hem natuurlijk zelf kunnen ontdekken. Maar als je pas later in Hank kwam, dan moet iemand je geïntroduceerd hebben.

Ik werd in Hank ingewijd toen ik - nog student Nederlands - de Blue Ridge Rangers van John Fogerty erg leuk vond. (We spreken over omstreeks 1973.) Een vriend van me zei toen: dan moet je dit eens horen en hij draaide wat Hank Williamsliedjes. Ik zie die kamer nog voor me, een studentenflat op de Cleijndertweg in Noord. Met een paar andere vrienden. Wijn. Een pijpje.
Moest ik wennen aan zijn stem? Ik geloof van niet, maar die knauwende manier van zingen is het gene waar veel mensen moeite mee hebben. Eenmaal overtuigd werd ik een soort Hank-zendeling en probeerde bijna-gelovigen over de streep te trekken. Dat lukte bijvoorbeeld bij beide broers en veel later bij zoon R.
Ik kocht in ‘92 een mooi boekje met zijn teksten en gebruikte dat als ik liedjes wilde spelen. Zo’n heel boekje met teksten leek wel een gedichtenbundel, gedichten van Hank over Whippoorwills, over de stilte van vallende sterren, over vogels die ‘s morgens niet meer zingen.
En nu lees ik in de NRC dat er nieuwe muziek is van Hank. Nieuwe oude muziek die hij opnam voor de radio en waar erfgenamen jaren over hebben gestreden wie het uit mocht brengen en hoe. Anyway, het schijnt erg mooi te zijn. Ik heb het nog niet gehoord, maar morgen ga ik het zeker kopen.

Posted by hafred at 09:44 pm | Comments (0)

23 december 2008

Lijstje 2008

Op een of andere manier heb ik het idee dat 2008 qua muziek aan me voorbij is gegaan. Okee, ik heb nieuwe muziek gekocht, maar te weinig en er waren ook te weinig concerten - als ik dat vergelijk me de afgelopen jaren - en van degene wiens muziek ik dit jaar het meest heb gedraaid - Joe Henry - heb ik zijn concert in Paradiso gemist.
We hebben mooie muziek gezien en gehoord. Marc Ribot twee keer en Benjamin Herman in het Bimhuis, Paul Weller met een fantastisch concert in Brussel en Plant en Kraus in de Heineken Music Hall. En nog wel wat meer.
Er is wel een lijstje wat iTunes voor me heeft samengesteld, wat ik van de dit jaar aangeschafte cd’s het meest heb gedraaid. Maar daar staat niet de mooiste cd bij van dit jaar: Tell Tale Signs van Dylan, die ik heel veel draaide, maar nog te weinig om in de lijst terecht te komen. Just a little lovin’ van Shelby Lynne draaide ik ook veel, maar die viel net buiten de top 20.

Nu ja, hieronder het lijstje van mijn meest gedraaide nieuwe muziek in iTunes in 2008. Ik schreef mijn boeken met Adele en Joe Henry in de achtergrond.
In het lijstje ziet u eerst de songtitel, de artiest, de naam van het album en hoeveel keer ik dat nummer draaide:

Time Is A Lion, Joe Henry, Civilians, 78
Parker`s Mood, Joe Henry, Civilians, 76
Civilians, Joe Henry, Civilians, 75
Civil War, Joe Henry, Civilians, 73
Daydreamer, Adele, 19, 72
Make You Feel My Love, Adele, 19, 71
My Same, Adele, 19, 71
Crazy For You, Adele, 19, 69
Our Song, Joe Henry, Civilians, 68
You Can`t Fail Me Now, Joe Henry, Civilians, 67
Right As Rain, Adele, 19, 64
Chasing Pavements, Adele, 19, 63
Tired, Adele, 19, 63
Best For Last, Adele, 19, 62
Cold Shoulder, Adele, 19, 62
I Will Write My Book, Joe Henry, Civilians, 62
Scare Me To Death, Joe Henry, Civilians, 61
Wave, Joe Henry, Civilians, 59
Melt My Heart To Stone, Adele, 19, 58
First Love, Adele, 19, 56

Hmmmm... Het lijkt erop of ik alleen maar Joe en Adele heb gedraaid. Tja, iTunes liegt niet.

Kom maar op met uw lijstjes en/of verhalen over muziek in 2008!
En nog één opmerking: wanneer maakt Gillian Welch weer een cd?

Posted by hafred at 08:24 pm | Comments (0)

22 november 2008

Shi(f)t

Gisteren begaven Mrs.Fredlee en ik ons naar Shift, het Canadian and Dutch Arts Festival.We gingen luisteren en kijken naar Notes on Composing, 5 collaborations in film and music. Vol verwachting klopte ons hart, want een samenwerking tussen componisten en filmmakers klinkt natuurlijk aantrekkelijk ...
Tijdens het lezen van het inleidend programma bekroop me al een gevoel dat het een zware avond zou worden. ‘Slagwerker en componist Rick Sacks wilde elke intentionele synchronisatie tussen beeld en geluid vermijden’ - en, bij een andere samenwerking - ‘ We hebben bewust los van elkaar gewerkt. We wilden vermijden dat de muziek als versterkingsmiddel voor de beelden zou werken.’ Nou dat beloofde wat! Kunstenaars die wel samen wilden werken, maar niet wilden dat het ene werk het andere versterkte.

Het begon met 2 cameras @ Sea, beelden van twee camera’s van zee. Rommelige beelden, in vervormde kleuren, met af en toe rare digitale balken in beeld. De filmmaker gebruikte een interview met zijn vader als een soort van extra geluid bij de filmbeelden, bovenop de muziek. Volkomen onverstaanbaar en daardoor erg irritant, waarbij Mrs.Fredlee nog net niet uitriep: SPEAK UP!!!. Tijdens de psychedelisch voortkabbelende muziek van het volgende stuk begonnen Mrs.Fredlee en ik langzaam weg te doezelen, iets dat zich tijdens het derde stuk nog eens herhaalde.
Tijdens de pauze besloten we eerst rustig onze gratis wijn op te drinken en dan maar weg te gaan, maar we bleven, we waren er tenslotte toch en buiten stormde en sneeuwde het. Little did we know... De kleine Canadese Japanner - een soort oriëntaalse versie van Tati - die we in de pauze met een camera zagen rondlopen, bleek de filmmaker van het eerste stuk na de pauze. Tien minuten lang één bombardement van wederom psychedelische plaatjes, een bad trip bestaand uit versneld afgedraaide diaseries, waarbij je niet precies kon zien wat er op de dia’s stond. Daarbij werd geïmproviseerd op de viool. Een kakofonie van geluid en beeld. Na tien minuten was ik bereid alles te bekennen, moorden die ik niet had gepleegd, dat ik mijn vrouw en kinderen mishandel, zelfs mijn pincode mochten ze weten... Als ze maar zouden ophouden met die marteling. Uit mijn ooghoek zag ik Mrs.Fredlee met de hand voor haar ogen zitten. De zes stijve lullen in het filmpje dat volgde deden er niet veel meer toe.
Ons portie angstaanjagende, slaapverwekkende, martelende kunst hebben we voorlopig wel weer gehad. Geef mij maar filmbeelden van een landschap met een koe, ondersteund door muziek van het Orkest van de 18de eeuw...

Posted by hafred at 01:44 pm | Comments (2)

04 november 2008

Dr.John in Paradiso, november 2008

En hier nog een Flash Gallery van het optreden.

Posted by hafred at 03:28 pm | Comments (10)

11 oktober 2008

Jenny Lewis in de Melkweg (2)

Posted by hafred at 11:25 am | Comments (0)

09 oktober 2008

Jenny Lewis in de Melkweg

Posted by hafred at 11:59 pm | Comments (0)

30 april 2008

KT Tunstall in Paradiso (2)

Posted by hafred at 11:46 am | Comments (0)

29 april 2008

KT Tunstall in Paradiso

Posted by hafred at 11:33 pm | Comments (2)

02 februari 2008

Steve Earle, solo in Paradiso (2)

Morgen een bespreking. Nu alleen een foto.

Posted by hafred at 06:16 pm | Comments (1)

31 januari 2008

Steve Earle, solo in Paradiso

Mooi en lang concert. Morgen meer.

Of overmorgen of de dag erna, de griep heeft me nu ook in haar greep...

Posted by hafred at 11:51 pm | Comments (0)

27 december 2007

Het spookt maar in je hoofd...

Tijdens het concert van Spinvis op Kerstavond riep ik tegen zoon R. dat die teksten van Spinvis poëzie zijn. In een interview op BNR radio, wat ik vandaag hoorde dankzij een weblog dat deze week over Spinvis schreef, zegt Spinvis nu juist dat zijn teksten geen poëzie zijn: hij maakt ze passend op de muziek (om zijn uitspraak maar even te parafraseren).
Hij zal het zelf het beste weten, maar toch benaderen zijn teksten gedichten. Ik weet ook niet of je ze kan gaan declameren als een gedicht, maar misschien - als Spinvis het zelf zou voordragen - zou het wel werken. Bij een optreden (vastgelegd op Nieuwegein aan Zee) deed hij dat trouwens al een keer, al zing-zeggend:

T’is altijd wat en altijd spijt
Van al het geld en alle tijd
Over de onverharde wegen
die je naar hier hebben geleid

De ochtenden zijn wit en koud
en hoe je ook je stuur vasthoud
De wind komt door je handschoenen heen
Je vingers zijn versteend

Zo is er altijd iets dat je verlamt
En is het niet de wiet,
dan is het wel de drank ofzo
Het spookt maar in je hoofd

Het was lang geleden, een eeuwigheid,
Je fietste op de Afsluitdijk
Ik weet niet wat je er nu van vindt,
als je luistert naar de wolken...

Als ik het zo neerschrijf is het toch een gedicht? En mooi ook nog. In plaats van Simon Vinkenoog, een ‘performande’ dichter, zou ik hem graag een keer met Campert willen horen. Maar Vinkenoog is natuurlijk meer drama en perfomance. Campert is melancholie en kalmte, maar is Spinvis dat vaak ook niet?
Ik blijf erbij dat de teksten van Spinvis gedichten benaderen of gewoon gedichten zijn. Poëzie is ook muziek.

Posted by hafred at 06:58 pm | Comments (0)

25 december 2007

Spinvis in Paradiso, op Kerstavond (2)

Posted by hafred at 01:41 pm | Comments (0)

Spinvis in Paradiso, op Kerstavond

Posted by hafred at 01:22 pm | Comments (0)

20 december 2007

Benjamin Herman en Remco Campert

Gisteren waren Mrs.Fredlee en ik in het Bimhuis bij de presentatie van de cd Campert van het Benjamin Herman Quartet. Ik bewonder het werk van Campert en dat van Herman. Een ideale avond. De muziek op de cd is voor een deel geschreven voor een documentaire over Campert Tijd duurt één mens lang, waarin Campert aan het woord komt over zijn jeugd, zijn vader en het zelf zijn van vader. Bovendien leest hij in die documentaire een aantal gedichten voor, waaronder het gedicht Lamento.

De avond in het Bimhuis begon met de vertoning van de documentaire, waarbij combinatie van de muziek van Herman met het voorlezen van Lamento door Campert, het gedicht nog eens extra melancholieker maakte, nog gejaagder, nog wanhopiger. Na de pauze speelde het Benjamin Herman Quartet een indrukwekkende set, met dat schitterende saxspel van Herman, ‘ouderwetse’ jazz in het Coltrane genre, waar ik zo van houd.

Campert sloot de avond af met het voorlezen van een paar gedichten. Niet Lamento, maar gedichten over jazz musici, Charlie Parker, Chet Baker en Piet Noordijk. Herman kwam ook nog wel aan de beurt, zei Campert, maar dat gedicht was nog in de maak...
Hier treft u een aantal links aan over Lamento: Karin Spaink over Lamento en Campert die het voorleest. De combinatie van Campert en Herman kunt u beluisteren op VPRO’s luisterpaal, klik door naar track nummer 13. Luister en laat u meeslepen.

Posted by hafred at 03:50 pm | Comments (0)

14 december 2007

Luchtpiano

Bij muziek heb ik de onbedwingbare neiging om mee te doen. Te trommelen, te zingen, de gitaar te pakken en mee te spelen, een beetje met mijn been op de maat mee te bewegen, kortom - hoe zal ik het eens omschrijven - een beetje als een zenuwlijder als je het negatief ziet, of gewoon als iemand die van muziek geniet. Bij concerten van gelijkgestemden, in Paradiso, de Melkweg of het Bimhuis, heeft niemand er last van, ik kan meezingen, meebewegen, opgaan in de muziek. Het wordt anders als je naar een klassiek concert gaat in een zaal als die van het Muziekgebouw aan het IJ.

Gisteren waren Mrs.Fredlee en ik naar een pianoconcert in het Muziekgebouw aan het IJ, van Ivo Janssen die de Goldbergvariaties van Bach speelde. Prachtig mooi concert. Nu zijn er hele ritmische stukken in die Goldbergvariaties en ik heb dan de onbedwingbare neiging - dwangneurose zult u misschien zeggen - om een beetje mee te doen. Niet op een echte piano natuurlijk, maar een beetje luchtpiano, op de knieën, de vingers een beetje bewegend zoals je piano speelt, heel, heel zachtjes neerkomend op de beide knieën...
Tegen de regels. Een buurvrouw van een paar stoelen verderop vroeg me er in vredesnaam mee op te houden. Stil blijven zitten, dat moet je. Klassieke muziek is om naar te luisteren. De man die voor ons zat bewoog ook. Die bewoog zijn hoofd op een rare manier... Hij zou toch niet... Ja verdomd! Hij zat te knikkebollen!

Posted by hafred at 11:33 am | Comments (0)

12 december 2007

Mooiste cd's

Het eerste lijstje van de maand december. Bij dit lijstje gaat het er mij om welke ik van de nieuw aangeschafte cd’s het meest gedraaid heb (In de playlist van iTunes want van daaruit wordt de meeste muziek gedraaid). Voor het gemak concludeer ik daar uit welke cd’s ik dit jaar het mooist vind. Ik houd het op drie cd’s, maar het staat u verder vrij om een een top vijf of tien van te maken.

Op drie staat muziek die al veel langer uit was, maar die ik niet kende: Marc Ribot y Los Cubanos Postizos, uit 1998.
Ik zag Marc Ribot in maart dit jaar met Ceramic Dog in het Bimhuis en vond het prachtige pokkeherrie, die hij met die band maakte. Ik zocht naar cd’s van hem en vond de Cubanos Postizos, Cubaanse muziek met dat gemeen klinkende Ribot-accent, met een scherp randje aan de melodieën. (Overigens was Ribot - solo - in november weer in het Bimhuis. We hebben helaas moeten missen en ik heb er niks over gelezen. Hij was er, maar niemand had er wat over te melden...)

Op twee staat Sweet Warrior van Richard Thompson.
Ik was vorig jaar al enthousiast over de Front Parlour Ballads en we waren hem gaan zien in de Melkweg, waar hij solo speelde. Het thema van Sweet Warrior is de oorlog in Irak, met het prachtige ‘Dad’s gonna kill me’. Op die hele cd staat geen zwak nummer en hij bewees zijn kwaliteit met het concert dat hij dit jaar in Paradiso gaf.

Op een staat Sky Blue Sky van Wilco.
Wat Wilco betreft was ik er ook laat bij - net als bij Ribot en Thompson - maar ik had het vorig jaar al ingehaald door flink van Wilco in te kopen. Dit jaar verscheen Sky Blue Sky en aan mijn playcount in iTunes is te zien dat ik er erg enthousiast over ben. Ik speelde Either Way bijvoorbeeld 64 keer.

En uw top-zoveel van 2007?

Posted by hafred at 04:12 pm | Comments (1)

29 november 2007

Jan Akkerman en zijn Gibson

De eerste set.

Posted by hafred at 11:16 pm | Comments (0)

28 november 2007

Jan Akkerman en Band in het Bimhuis

Prachtig concert!!!!

Posted by hafred at 11:55 pm | Comments (0)

27 november 2007

Ryan Adams in de Rai

Het was gisteren een fantastisch concert van Ryan Adams. Hij had er zin in, het publiek had er zin in en de band had er zin in. Hij speelde een mooie dwarsdoorsnede van zijn repertoire, met - voor mij - als favorieten When the stars go blue en Cold Roses. Het was even wennen aan de Rai - gedachten als ‘Paradiso is toch veel leuker’ en ‘al zitten we op de eerste rij van het balkon, ik wil vooraan in de zaal staan’ - maar het geluid was uitstekend en toen het licht uit was, was het alleen maar genieten.
Hier vindt u nog wat foto’s die ik vanaf het balkon met mijn te korte lens maakte.

Posted by hafred at 03:23 pm | Comments (0)

26 november 2007

When the stars go blue...

Een bijzonder goed gehumeurde Ryan Adams in de Rai, met de onvergetelijke Gary the smell...

Posted by hafred at 11:18 pm | Comments (0)

21 oktober 2007

Nick Lowe, solo in Paradiso

Morgen meer over een erg leuk concert.

Posted by hafred at 10:30 pm | Comments (0)

10 oktober 2007

Richard Thompson and Band in Paradiso (2)

Een van de cd’s die ik dit jaar het meest draai, is Sweet Warrior van Richard Thompson (u weet wel: Richard Thompson! Van Fairport Convention, van Richard en Linda en van zichzelf natuurlijk). Sweet Warrior heeft niet alleen aanstekelijke muziek - De Fredlees staan tijdens het eten koken regelmatig te swingen als 'Bad Monkey’ langskomt - maar ook - laten we zeggen - met geëngageerde teksten over de oorlog in Irak, zoals in ‘Dad’s gonna kill me’ waarbij Dad niet staat voor je pa, maar voor Bagdad.

Gisteren stond hij in Paradiso en het was een memorabel concert. Een perfecte band, met een multi-instrumentalist, die allerlei blaasinstrumenten bespeelde, naast ook nog eens gitaar en mandoline, een superstrakke drummer en een uitstekende bassist. En natuurlijk met Richard Thompson zelf, die deze avond liet zien dat hij naast een begenadigd songschrijver en zanger ook een waanzinnig goede gitarist is. Ze speelden veel van Sweet Warrior, met daarnaast een keuze uit zijn uitgebreide repertoire. Zoals bijvoorbeeld het prachtige Who Knows where the time goes, wat ik ken van Sandy Denny, natuurlijk 1952 Vincent Black Lightning en Shoot out the lights.
Mijn favoriete nummer ‘The sunset song’, was het eerste van liedje van de eerste toegift (hij kwam twee keer terug). Mijn avond kon niet meer stuk.
Het is altijd een genot om een stel geconcentreerde goede muzikanten aan het werk te zien en dat was gisterenavond absoluut het geval. Na een minutenlange gitaarsolo van Thompson zag je hem terugkomen uit zijn ‘gitaarwereld’ en moest hij weer even tot zichzelf komen.
Thompson is een gevatte, aardig, charmante man, een uitstekende songschrijver en zanger en een beregoeie gitarist. U begrijpt: ik heb genoten.

Posted by hafred at 11:45 am | Comments (5)

Richard Thompson and Band in Paradiso

Een geweldig concert! Morgen meer.

Posted by hafred at 02:12 am | Comments (0)

29 augustus 2007

Rilo Kiley in Paradiso (2)

Soms kan ik me ontzettend irriteren aan een recensie van een concert dat je hebt bezocht. Een concert waarvan je hebt genoten, maar die recensent dus blijkbaar niet. Vorige week vrijdag waren we bij Rilo Kiley in de kleine zaal van Paradiso en hebben daar een erg leuke band aan het werk gezien. Jenny Lewis, de zangeres zong veel beter en krachtiger dan dat je van het geluid op hun albums zou denken. Gitarist Blake Sennet speelt leuk gitaar en het hele geluid van de band klonk wat steviger dan dat van de albums. Mij beviel dat uitstekend, als ik producer was, zou het geluid van hun albums meer hier naartoe gaan, het gepolijste geluid wat ze nu hebben is me iets te ‘poppie’. Anyway, Gijsbert Kramer vond het live ‘rammelen’, de band had een houding van ‘laat-maar-waaien’ en het geluid was ‘modderig en vlak’.
Ik weet niet waar Kramer stond, misschien had hij oordopjes in, misschien was hij bedwelmd door de waanzinnige saunatemperaturen in de bovenzaal, maar ik vond het geluid helder, de band speelde strak en geïnspireerd en Jenny Lewis zong de sterren van de hemel.

Posted by hafred at 04:08 pm | Comments (9)

25 augustus 2007

Rilo Kiley in Paradiso

Erg leuk concert in de kleine zaal van Paradiso.

Posted by hafred at 12:31 pm | Comments (0)

26 juli 2007

Dr. John and Band in Paradiso (2)

Een erg leuk concert gisteren in Paradiso, lees bijvoorbeeld maar deze bespreking in het Parool. Hier vindt u een Flash-presentatie van nog wat foto's die ik maakte.

Posted by hafred at 12:47 pm | Comments (3)

Dr. John and Band in Paradiso

Posted by hafred at 12:16 am | Comments (0)

20 juli 2007

Desolation

De band die ik in mijn leven waarschijnlijk het meest heb gezien is Cuby and the Blizzards. Voor het eerst in het uitgebreide voorprogramma van Alan Price, een concert in het Amsterdamse Bos en tegelijk het eerste concert dat ik van mijn leven meemaakte. Daarna zag ik ze - en dat realiseerde ik me gisterenavond ineens tijdens het kijken naar de documentaire over Cuby in het Uur van de Wolf - in de kelder van het Spinoza lyceum. En vele keren daarna in Fantasio, en Paradiso. Ja, ook nog tijdens hun tour met John Mayall.

Wat een prachtband was het, in al hun verschillende samenstellingen, maar ik was voornamelijk fan van Eelco Gelling - de beste gitarist van de wereld, maar realiseerde ik me later het was de combinatie van Cuby - Harry Muskee dus - en Eelco die zo goed was. Ik smachtte naar hun eerste elpee, Desolation, en kwam daarvoor telkens bij Kronenberg, een platenzaak in de Amsterdamse Kinkerstraat, zeuren of die elpee er nu eindelijk was. Misschien daardoor kochten ze een grote hoeveelheid Desolations in, omdat ze dachten dat de belangstelling waanzinnig groot was.
Dat van dat Spinoza Lyceum was ik helemaal vergeten. Ik had er zelfs foto’s van het optreden gemaakt - die nog ergens moeten zwerven, geen idee waar - maar zelfs toen ik bij Lisa’s diploma uitreiking was, in die kelder van dat lyceum, had ik geen aha-erlebnis. Gisterenavond wel. Waar zouden die foto’s in vredesnaam zijn?

Voor de elpee had ik wel al een single, Stumble and Fall:

Posted by hafred at 05:16 pm | Comments (3)

12 juli 2007

Bright Eyes in de Melkweg (2)

Vanaf het balkon in de Melkweg waren de projecties bij het optreden van Bright Eyes erg leuk om te zien, leuker waarschijnlijk dan vlakbij het podium. Het optreden van de band was voor driekwart geslaagd, maar vooral de laatste toegift had een wel erg hoog drama gehalte met een soort geïmproviseerde poëzie en muziek. Het concert ging wat de Fredlees betreft een beetje uit als een nachtkaars.
Voor het grootste deel was het dus wel geslaagd met een uitgebreide band, die zowel heftig elektronisch, als country-achtig kon spelen, hoewel dat laatste aspect minder aan bod kwam.
Voor een indruk van de prachtige en leuke vloeistofprojecties kijkt u hier.

Posted by hafred at 12:01 pm | Comments (2)

11 juli 2007

Bright Eyes in de Melkweg

Mooie 'vloeistofprojecties' bij Bright Eyes in de Melkweg. Morgen een serie van de verschillende sferen bij de liedjes (dit is trouwens wel een heel heftige).

Posted by hafred at 11:55 pm | Comments (1)

05 juli 2007

Zeurtijger

Goodnight Rose, het openingsnummer van de nieuwste cd van Ryan Adams ‘Easy Tiger’ is een aardig nummer. En zo staan er nog wel een paar aardige liedjes op ‘Easy Tiger’. Leuk, die muziek geïnspireerd op de Gratefull Dead, een band waar ik eerlijk gezegd niet zoveel mee had en heb. Doen de nummers van deze cd me emotioneel wat? Heb ik de neiging om uit te zoeken hoe het akkoordenschema van een liedje in elkaar zit, zodat ik het kan spelen en zingen? Blijven ze in je kop zitten? Dat zijn eigenlijk criteria die een teken zijn dat het betreffende liedje goed is, dat het je dus wat doet. En waardoor je zin hebt om die nieuwe cd telkens opnieuw te spelen. Maar de eerlijkheid gebied me te zeggen: er is misschien één liedje op deze cd dat me wat doet, dat ik zit te zingen en dat is het dan wel.

Deze nieuwe cd van Adams wordt welwillend en soms zelfs lovend besproken in de muziekpers. Het zou volgens de heren en dames critici goed geweest zijn dat hij een tijdje geen cd uitbracht en dat hij deze keer een betere selectie heeft toegepast op zijn uitgebreide hoeveelheid liedjes. Ik vind het een stel zeurliedjes, dan luister ik nog liever naar het verguisde ‘Rock N Roll' van een aantal jaren geleden, met sterke songs als This is it of Note to self: don’t die. Vergelijk de songs op Easy Tiger met die van 'Heartbreaker' of met die van 'Gold' en je vraagt je af wat er met het songschrijftalent van Adams is gebeurd.

Het leukste liedje op ‘Easy Tiger’ is These Girls, een herschreven versie van Hey There Mrs. Lovely, uit 1999 en dat nooit op een cd verscheen. Beluister het hier in een van de live-uitvoering die op het web rondzwerven. En als u nog niets van Ryan Adams heeft: koop dan maar eerst eens 'Heartbreaker'. Ik ga zelf nog maar even When the stars go blue spelen, een van zijn mooiste nummers (ook een beetje huilebalk-zeurliedje, maar een mooi huilebalk-zeurliedje).

Posted by hafred at 12:57 pm | Comments (4)

25 juni 2007

Sherrie Maricle en The DIVA Jazz Orchestra en DK Ibomeka

Voor cultuurpodium schreef ik gisteren 'Sherrie Maricle en The DIVA Jazz Orchestra en DK Ibomeka: aardig, maar niet meer dan dat...'. Het begint als volgt:

'Jazz at the Zoo is een stichting die in de Koningszaal van Artis jazzconcerten organiseert, waarbij een van de doelen is fondsen te verzamelen voor een nieuw olifantenverblijf voor Artis, nieuwbouwplannen die in de buurt van Artis in ieder geval omstreden zijn. De concerten worden gesponsord - ook ten bate van het olifantenverblijf, dit keer door een deurwaarderskantoor, waardoor ik het gevoel had in de zaal niet echt tussen vrienden te zitten. Wat bekende Nederlanders in de zaal, keurig net publiek. Het publiek wordt op deze Hemelvaartsdag getrakteerd op een big band bestaande uit louter dames, Sherrie Maricle en The DIVA Jazz Orchestra, met telkens aan het einde van de set de band met de jonge zanger DK Ibomeka, een Canadese immigrantenzoon.'

Lees hier verder.

Posted by hafred at 02:57 pm | Comments (0)

21 juni 2007

Tweedy-Adams

In de Vrij Nederland van deze week staat een leuk interview met twee van mijn muzikale helden, Jeff Tweedy van Wilco en Ryan Adams. Kopen en lezen!

Posted by hafred at 12:29 pm | Comments (0)

06 juni 2007

Wilco in Paradiso (3)

Een van de recensenten van het concert van Wilco in Paradiso, vorige week, schreef dat het concert begon met twee saaie country liedjes. Saaie country-liedjes. Dat waren dus Either Way en You are my face, de eerste twee nummers van de laatste, onlangs verschenen CD van Wilco, Sky Blue Sky. Dat deze cd anders is - minder experimenteel misschien - dan de vorige vinden sommige Wilco-fans - zoals deze recensent - blijkbaar jammer. Het is altijd hetzelfde als een artiest iets anders gaat doen dan waar de fans op zitten te wachten.

Deze CD straalt zelfvertrouwen uit van een band van hechte musici, met liedjes van Tweedy die verschrikkelijk mooi zijn , mooi van opbouw, melodie, zang en van tekst. Country-liedjes? Wat zijn dat? Geen idee eigenlijk, ja, Hank Williams dat is duidelijk, maar zowel Either Way als You are my face met die prachtige, gemene solo in het midden en Jeff Tweedy die zijn stem even in overdrive zet, lijken helemaal niet op country.
Wat vooral duidelijk werd tijdens het concert in Paradiso was dat deze line-up van Wilco, met bassist John Stirratt, drummer Glenn Kotche, keyboardist Mikael Jorgensen, multi-instrumentalist Pat Sansone en gitarist Nels Cline een heel erg sterke is. Uiterst getalenteerde muzikanten die heel erg op elkaar ingespeeld zijn.
Ik vond het een perfect concert - een van de mooiste die ik afgelopen jaren heb gezien en gehoord - en die nieuwe cd van Wilco blijft maar groeien in schoonheid. Op de site van Wilco wordt ie gestreamd, dus u kunt hem helemaal beluisteren als u dat wilt. En ga hem dan kopen; bij de luxe versie zit een DVD met 8 live opnames van Sky Blue Sky. Prachtig.

Posted by hafred at 02:19 pm | Comments (2)

03 juni 2007

Eilandlijstjes

Zo'n twee jaar geleden deed het Fredlee-weblog aan onbewoond eiland lijstjes, lijstjes van lp's/cd's die je zou meenemen naar dat imaginaire onbewoonde eiland. Op verzoek van Rufus doen we dit nog een keer 'omdat die lijstjes toch altijd weer anders zijn'. Mijn lijstje is inderdaad anders dan toen, maar dat was het de week erna ook al en daarna en daarna. Anyway, dit is de huidige lijst:

Gillian Welch: Soul Journey
Ryan Adams: Heartbreaker
Bob Dylan: Blonde on blonde
Steve Earle: I feel allright
Duke Ellington & John Coltrane: Duke Ellington & John Coltrane
Hank Williams: Greatest Hits
The Beatles: Rubber Soul
Wilco: Kicking television
Bruce Springsteen: Darkness on the edge of town
Cuby and the Blizzards: Groeten uit Grollo

Komt u maar op met uw huidige lijstjes!!

Posted by hafred at 12:05 pm | Comments (7)

01 juni 2007

Wilco in Paradiso (2)

Het publiek was erg enthousiast. Morgen - hoop ik - schrijf ik er wat meer over.

Posted by hafred at 10:30 pm | Comments (0)

31 mei 2007

Wilco in Paradiso

ik ben niet vooraan gaan staan - nog steeds ziek eigenlijk - maar Wilco wilde ik niet missen, dus lekker op het balkon gezeten. Een fantastisch concert, wat een muzikanten, wat een variatie.

Posted by hafred at 11:53 pm | Comments (3)

21 mei 2007

New Cool Collective in Paradiso (2)

Ik schoot er ook foto's voor een panorama van het Paradiso-toneel. Moeilijk om te maken, in Photoshop lukte het niet goed maar met de Panorama Factory lukte het beter.

Posted by hafred at 03:31 pm | Comments (2)

19 mei 2007

New Cool Collective in Paradiso

Voor Jazzpodium was ik gisterenavond in Paradiso bij een concert van New Cool Collective bij de presentatie van hun nieuwe cd. Ik was erg onder de indruk! Later meer.

Posted by hafred at 12:30 pm | Comments (2)

17 mei 2007

Toots Thielemans in het Bimhuis (2)

Voor Jazzpodium was ik naar het concert van Jean 'Toots' Thielemans. Mijn recensie van het concert staat er nu op. Het begint als volgt:

Jean ‘Toots’ Thielemans in het Bimhuis: what a wonderfull world!

Met wie speelde Jean ‘Toots’ Thielemans eigenlijk niet? Hij speelde met Charlie Parker, Miles Davis, Shirly Horn, Peggy Lee, Ella Fitzgerald, Jaco Pastorius, Paul Simon, noem maar op! Iedereen kent de klassieke filmmuziek voor Midnight Cowboy of The Getaway. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ruim voor aanvang van het concert in het uitverkochte Bimhuis de mensen al om kwart voor zeven staan te dringen om toch maar een goed plekje in de zaal te krijgen. Het is ook bijzonder om Toots Thielemans in de intieme sfeer van het Bimhuis te kunnen zien en horen spelen. Normaal gesproken speelt hij in veel grotere zalen.

Lees hier verder...

Posted by hafred at 01:47 pm | Comments (0)

14 mei 2007

Toots Thielmans in het Bimhuis

Vanavond speelde Toots Thielemans in een uitverkocht, stampvol Bimhuis. Prachtig! En hij is 85!

Posted by hafred at 11:51 pm | Comments (1)

Interview Robin McKelle

Alweer een tijdje geleden had ik een interview voor Jazzpodium met zangeres Robin McKelle. Het is nu op Jazzpodium te lezen. Het begint zo:

Robin McKelle: 'Voor mij zit Sarah Vaughan op een andere planeet!’

Robin McKelle bracht de cd 'Introducing' uit die insloeg als een bom en inmiddels reist ze de wereld over om haar album te promoten. Zo was ze een aantal maanden geleden in Amsterdam voor een uitverkocht optreden in het Bimhuis waar Jazzpodium al eerder over schreef. Nu treedt ze binnenkort op bij The Hague Jazz. Jazzpodium had een interview met haar, waarin ze vertelt over de totstandkoming van die cd, haar muzikale invloeden en de 2000 bruiloften waar ze zong voordat ze de kans kreeg om die cd te maken.

Naar wat voor muziek luisterden jouw ouders toen je jong was en waarnaar luisterde jij?
‘Ik luisterde nog niet erg naar jazz, het was voornamelijk popmuziek. Ik luisterde pas naar jazz toen ik een jaar of 13, 14 was, in de muzieklessen die ik in die tijd op school kreeg. Als een typisch Amerikaanse puber luisterde ik naar Whitney Houston of Mariah Carey, die populair waren in die tijd. Mijn vader reisde toen ik jong was, onder andere naar Brazilië. Daarvandaan nam hij bossanova en zo mee, maar het sprak me niet zo erg aan. Mijn moeder zong in een koor van de katholieke kerk. Ik zong bij haar in het koor. Zij bepaalde daar wat er gezongen werd, eigentijdse christelijke muziek. Ik zong altijd al en zong ook veel met haar; geen gospel, maar katholieke gezangen, soms een beetje gregoriaans, maar meestal in het Engels.’

Lees het hier verder

Posted by hafred at 03:20 pm | Comments (0)

22 maart 2007

Ceramic Dog: Pokkeherrie

Vorige week zag ik Marc Ribot's Ceramic Dog in het Bimhuis. Ik was erg onder de indruk. Ik fotografeerde en schreef voor jazzpodium.com over een en ander. Het begint als volgt:

Marc Ribot is bekend van zijn werk met Tom Waits (op onder andere Rain Dogs), waar hij - naast Waits’ gruizige stem - ook gruizig gitaar speelt. Verder speelde hij onder andere met Elvis Costello en speelde hij jazz met John Zorn. Hij schreef ook muziek voor de laatste film van Martin Scorcese, The Departed en werkte mee aan Walk the Line, de film over Johnny Cash. Met de cd ‘Marc Ribot Y Los Cubanos Postizos’ bracht hij een eerbewijs aan Arsenio Rodriguez (1911-1972), de blinde Cubaanse componist. Het werd Cubaanse muziek met dat gemeen klinkende Ribot-accent, een scherp randje aan de melodieën. Zijn trio Ceramic Dog is echter compleet andere koek dan de melodische Cubaanse muziek van Los Cubanos Postizos. In Ceramic Dog speelt hij ronduit gemene, improvisatie muziek.

Lees hier verder...

(Overigens draai ik op dit moment constant die Cubanos Postizos... Verslavend schitterend.) En nu gaan we een paar dagen lekker weg in eh... eigen land. U zult het wel zien.

Posted by hafred at 09:46 pm | Comments (0)

21 maart 2007

Gejatte Spinvis

Bovenstaande foto maakt ik januari vorig jaar van een optreden van Spinvis in Paradiso. Gisteren las ik een bespreking van een concert van Spinvis op kindamuzik.net met daarboven een foto die me bekend voorkwam:

Ik keek even op het weblog en zag eigenlijk meteen dat dit mijn foto moest zijn, een beetje aangesneden, een beetje kleurgecorrigeerd, maar ontegenzeggelijk mijn foto!
Op Kindamuzik staat bij hun copyrightvoorwaarden:
Niets van deze online publicatie mag worden gereproduceerd op welke wijze dan ook zonder voorafgaande, schriftelijke toestemming van KindaMuzik.

Interessant. Ik heb ze een mailtje gestuurd, met de vraag om uitleg.

Posted by hafred at 05:34 pm | Comments (7)

18 maart 2007

Robin McKelle in het Bimhuis

Vanmiddag trad upcoming zangeres Robin McKelle op in het Bimhuis. Vóór het mooie optreden had ik een interview met haar, wat later op zowel jazzpodium als cultuurpodium zal verschijnen.

Nog een dan, waarbij ze in de toegift een Janis Ian-achtig liedje speelde (een eigen compositie):

Posted by hafred at 07:05 pm | Comments (0)

15 maart 2007

Marc Ribot, Ceramic Dog in het Bimhuis

Posted by hafred at 06:52 pm | Comments (0)

14 maart 2007

New Generation Big Band in de Melkweg

Bij het concert naar aanleiding van de presentatie van hun cd, waren er allerlei gasten, onder andere rapper Pete Philly, zangeres Senna en altsaxofonist Benjamin Herman:

Posted by hafred at 05:07 pm | Comments (3)

11 maart 2007

Greg Osby Channel Three in het Bimhuis (2)

Voor jazzpodium.com schreef ik een bespreking van het concert van Greg Osby Channel Three is het Bimhuis van een paar weken geleden. Het begint als volgt:

In 2005 maakte altsaxofonist Greg Osby de cd Channel Three, samen met zijn ontdekking, de dan 21jaar oude Matthew Brewer en met Jeff ‘Tain’ Watts - die onder ander veel met Osby, maar ook met Wynton en Branford Marsalis speelde - op drums. Channel Three is een schitterende CD, met onder andere Mob Job van Ornette Coleman, een van Osby’s inspirators en Eric Dolphy’s Miss Ann. Hij was met Channel Three op 25 februari in het Bimhuis, waarbij in plaats van Jeff ‘Tain’ Watts, de jonge Tommy Crane op drums speelde. Watts lijkt moeilijk te vervangen, maar Crane bracht het er goed - wat zeg ik - perfect van af...

Hier kunt u het verder lezen.

En hier vindt u een flash-presentatie met een 20-tal foto's die ik van het optreden maakte, met Greg Osby op sopraansax, Matthew Brewer op bas en Tommy Crane op drums.

Posted by hafred at 04:39 pm | Comments (2)

26 februari 2007

Greg Osby Channel Three in het Bimhuis

Gisterenavond fotografeerde ik een optreden van Greg Osby in het Bimhuis. Eigenlijk gebruik ik bij concerten maar twee lenzen, mijn trouwe 35mm en 85mm. Geen groothoeklens dus, waardoor het niet mogelijk was - ik zat vooraan - om het hele trio er in een shot op te krijgen. Ik wilde proberen of ik met het Photomerge gereedschap uit Photoshop CS3 er een soort panorama van kon schieten. Met enige moeite lukte dat. Bovenstaand 'panorama' bestaat uit drie beelden van de 35mm.

En dan hier nog een foto van Greg Osby met de 85mm:

Posted by hafred at 03:48 pm | Comments (4)

22 februari 2007

The Rifles in de Melkweg (2)

The Fredlees waren voor Cultuurpodium naar The Rifles (en voor hun eigen plezier natuurlijk). Ik fotografeerde ze en schreef er over:

Al weer dagenlang word ik ‘s morgens wakker met een liedje van The Rifles in mijn kop. Hometown Blues, Robin Hood, Peace and Quiet, allemaal komen ze voorbij. Dat was afgelopen zomer ook al zo op de lange autoreis van Amsterdam naar de Spaanse Pyreneeën, toen de cd No love lost veelvuldig in de cd-speler zat, totdat het gezelschap in de auto vroeg of er nu eindelijk iets anders op mocht.
Lees hier verder.

Posted by hafred at 11:42 am | Comments (1)

19 februari 2007

Joe Lovano Quartet in het Bimhuis

Gisterenavond fotografeerde ik het optreden van het Joe Lovano Quartet. Over Joe Lovano had ik wel gelezen, maar eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik nog nooit wat van hem had gehoord. Coltrane, Rollins, dat zijn mijn saxofonisten (daar was ik blijven steken, zou je ook kunnen zeggen), maar sinds gisterenavond hoort Joe Lovano daar ook bij. Wat een energie, wat een geluid... Daarbij liep hij - omdat hij een draadloze microfoon op zijn sax had gemonteerd - druk heen en weer, wat het scherp fotograferen wel enigszins bemoeilijkte.

Het was druk - uitverkocht - en ik kon ook niet op mijn favoriete stek vooraan in het midden zitten, want daar zaten al mensen toen ik een uur van te voren aankwam.
Daardoor kwam ik aan de zijkant naast twee Belgen te zitten, afkomstig uit Brussel, waar ik mee in gesprek raakte. Na de eerste set kwamen we te spreken over de tweekoppige sopraansax waar Lovano een nummer op had gespeeld: ‘Dat ding is ontworpen door een Brusselaar’, zei een van de twee heel trots, en door hun enthousiasme voor Lovano, en door deze Brusselaar, werd Lovano een beetje meer van deze twee Belgen.
Ik zocht vandaag op hoe dat ding heette (‘Zoek maar op François Louis’, hadden ze me nog toegeroepen, voor ze aan hun terugtocht naar Brussel begonnen). Een Aulochrome. Hier kunt u er meer over lezen en hieronder ziet u Joe Lovano er op spelen:

(En nog een ding: hij kon helemaal niet meer stuk voor me toen hij als toegift 'My little brown book' speelde van Duke Ellington, wat ik weer ken van Coltrane en Ellington. En nog een ding dan maar: ik kocht net 2 cd's van Lovano in Rusland, bij allofmp3...)

Posted by hafred at 05:45 pm | Comments (3)

17 februari 2007

The Rifles in de Melkweg

Erg leuk! Ik moet er nog over schrijven voor Cultuurpodium, waar ik het voor fotografeerde. Dus dan leest u meer dan 'Erg leuk!'.

Posted by hafred at 12:40 am | Comments (3)

13 februari 2007

Los Papines

Mijn vriendin Vera had verleden jaar al tickets gekocht voor een seizoen wereldmuziek concerten in het Concertgebouw, voor haar en haar tiener dochter maar zoals pubers kunnen zijn had haar dochter ineens geen zin meer om met moeders mee te gaan. Dus belde Vera mij op of ik haar wilde vergezellen.
Heerlijk zo onverwacht naar een concert waarvan je helemaal niet weet wat je te verwachten staat!
Twee weken geleden waren we bij het concert van De Krakau Klezmer Band van twee jonge muzikanten uit Polen op o.a. accordeon, drums, klarinet, viool die veel modernere en beweeglijkere muziek maakte dan ik had verwacht, leek af en toe meer op tango dan Klezmer en waarbij je haast niet stil kon zitten in de pluche stoelen van de Kleine Zaal.

Gisteren waren we weer in de Kleine Zaal naar een prachtige concert, of eigenlijk performance, van Los Papines uit Cuba. De familie Abreu, drie oudere broers en een jongere neef en nicht, kwamen vrolijk en lachend de bühne op gekleed in glanzende rood satijnen bloezen en broeken en binnen de kortste keer hadden ze iedereen in de Kleine Zaal aan het zingen en klappen en terug roepen en bewegen in de pluche stoelen en dansen in de ‘aisles’ onder de kristallen kroonluchters. Ik mocht even een grote kalebas versierd met schelpen schudden en terug gooien naar een van de vrolijke Abreu broers. Ze trommelden fabelachtige ritmes op bongo’s, dansten met de bongos, converseerden met de bongo’s, zongen Afrikaanse, Cubaanse, Spaanse melodieën, en Yuliet speelde fantastische piano, ook als een soort gesprek met de bongo’s en stemmen, en zong ze alleen ook een ongelooflijke ‘haunting’ versie van de Beatles ‘Hello-Goodbye’. Het was allemaal magisch,speels, sprankelend, bewegelijk en wat een ongelooflijk energie vonkte er uit de oudere Cubaanse broers.
Toen ik thuis kwam om 11 uur duurde het uren voordat ik kon slapen, zoveel energie had deze belevenis me gegeven!
Volgende concert is zigeunermuziek! Ik zie het nu al voor me!!

Posted by Mrs. Fredlee at 04:32 pm | Comments (2)

26 januari 2007

Schaduw van je hond...

In somberder tijden, lang geleden, zocht ik op een avond online naar allerlei variaties van ‘Ne me quitte pas’ en ‘Laat me niet alleen’ van Jacques Brel. Ik vond er best veel en naarmate het alcoholpercentage in mezelf steeg, draaide ik ze keer op keer op keer op keer. Wat dat betreft is iTunes geduldig en ik zwelgde in mijn eenzaamheid. Uitvoeringen van Brel zelf, van Nina Simone, van Scott Walker, van La List, een prachtige versie van Faudel of de Engelse versie ‘If you go away’ van Dusty Springfield, en die op mondharmonica door Toots Tielemans… Eigenlijk allemaal even mooi. Je moet denk ik wel erg veel moeite doen om dit lied kapot te krijgen.

De mooiste uitvoering blijft die van Brel zelf. Persoonlijke favoriet is de versie die Brel in het Nederlands zingt in de vertaling van Ernst van Altena. Ook die plukte ik ergens van het web. Duidelijk een versie die vanaf een grammofoonplaat is gedigitaliseerd, met ruis en tikken en al. De tekst ‘Ik wil je schaduw zijn, ik wil je voetstap zijn, ik wil je adem zijn, laat me niet alleen…’ is prachtig. De oorspronkelijke Franse tekst 'Laisse moi devenir l’ombre de ton ombre, l’ombre de ta main, l’ombre de ton chien, ne me quitte pas…’ is misschien nog mooier, nog wanhopiger, nog nederiger: ik wil de schaduw van je hand zijn, de schaduw van je hond zijn…' In het hele lied voel je dat het te laat is: die vrouw gaat hem verlaten, of heeft hem al verlaten. Maar wie wil iemand verlaten die zo’n lied voor je schrijft?

(Ik kom hierop door een stuk op rozig.com over ‘Ne me quitte pas’. Ik probeerde er op te reageren, maar werd aangezien voor een spammer. Okee, dan niet, dan schrijf ik er hier wel over.)
De prachtige versie van Brel in het Nederlands kunt u hier beluisteren…

Posted by hafred at 11:01 am | Comments (2)

19 januari 2007

Lew Tabackin, Bimhuis januari 2007

Voor jazzpodium.nl schreef ik een recensie over het optreden van saxofonist/fluitist Lew Tabackin met het Jazzorchestra of the Concertgebouw. De foto's op jazzpodium zijn van Hans Speekenbrink, de foto hierboven is van mij.

Frank Wess, die oorspronkelijk als gastsolist zou optreden bij dit concert van The Jazzorchestra of the Concertgebouw, moest afzeggen voor het concert vanwege hartproblemen. Hij mocht van zijn arts absoluut niet naar Europa vliegen. Bandleider Henk Meutgeert van The Jazzorchestra hoorde dit bericht toen hij al druk bezig was met het uitzoeken van repertoire voor het concert met Frank Wess. Henk Meutgeert: 'Het publiek komt in eerste instantie voor Frank Wess, dus als die niet kan komen, moet je er wel iets van hetzelfde kaliber tegenoverstellen. Frank Wess suggereerde me Jimmy Heath, die echter niet kon komen en die deed me weer de suggestie om te proberen of Lew Tabackin misschien kon invallen. Lees verder op jazzpodium.com

Posted by hafred at 04:24 pm | Comments (0)

16 januari 2007

Sanna van Vliet trio & Ferdinand Povel, Bimhuis

Gisterenavond was ik in het Bimhuis bij de cd presentatie van Sanna van Vliet trio & Ferdinand Povel. Geen tijd om te lezen en verder is het gewoon erg druk. Ideeën zat voor het weblog, maar tijd... Nu verder lezen in 'The Big Blowdown'.

Posted by hafred at 08:38 pm | Comments (1)

27 december 2006

The Wolfking revisited

Gisteren kreeg ik vanonder de boom John Phillips, The Wolfking Of L.A., uitgezocht door Rufus die een aha-erlebnis had toen hij deze heruitgave bij Boudisque zag. Ik schreef er dus al eerder over op dit log en ja, ik ben er erg blij mee. Ik was fan van The Mamas & the Papas - ik ruilde ooit, iets, geen idee meer wat, voor de single California Dreaming, en de eerste stereo lp ter huize Frederiks was The Mamas & Papas Deliver - en behalve dat ik Michelle Phillips toen erg mooi vond, waren de zang, de muziek, de muzikanten en de composities geweldig.
Nu is er de reissue van The Wolfking. Ik ben er erg blij mee en draai hem vandaag tussen andere muziek in bijna constant. Er staan wat onbekende nummers op die bij dezelfde sessies werden opgenomen. Leuk om te horen, maar erg onder de indruk ben ik niet. De oorspronkelijke lp staat nog steeds als een huis en klinkt in deze reissue perfect. Wel leuk is om hem alleen met gitaar te horen. En die stem van hem is goud. Nu nog een perfecte heruitgaven van de lp’s van The Mamas & the Papas, met allerlei outtakes.
(En die foto hierboven? Die heeft met dit onderwerp niks te maken. Het is Amsterdam in december 2006, niets meer.)

Posted by hafred at 10:49 pm | Comments (1)

21 december 2006

Niet in 2006

Misschien zijn er artiesten waarvan u hoopte dat ze in 2006 een cd zouden uitbrengen. Voor mij was dat Gillian Welch.
Waarom er geen cd van haar uitkwam in in 2005 of 2006, geen idee. Was er wel een in 2004? Volgens mij niet. Ooit zou ze samen met haar compaan David Rawlings naar Nederland komen voor een optreden. 9/11 voorkwam dat, ze durfden of wilden niet meer vliegen. Maar nu is er zelfs geen nieuwe cd meer. Wat ik dit jaar het meest heb gemist is nieuws over Gillian en op haar site is ook al niets te vinden.
Morgen vindt u hier wel een liedje van haar.
(of niet, want ik ben druk en vergeet het misschien...)
En van welke favoriet van u kwam er dit jaar niks?

Posted by hafred at 11:55 pm | Comments (2)

18 december 2006

De leukste cd's uit 2006

Corinne Bailey Rae - Corinne Bailey Rae
The Rifles - No Love Lost
Arctic Monkeys - Whatever People Say I am, that’s what I’m not
Jenny Lewis with the Watson Twins - Rabbit Fur Coat
Bob Dylan - Modern Times
Bruce Springsteen - The Seeger Sessions
John Fogerty - The Long road home
Johnny Cash American V - A hundred Highways
The Long Blondes - Someone to drive you home
Bright Eyes - Motion Sickness
Gram Parsons - The Complete Reprise Sessions

Dit is mijn lijstje van cd’s 2006. Misschien in deze volgorde, misschien anders. Zo heb ik ze nu achter elkaar gezet. Corinne en The Rifles omdat ze zo lekker klonken in de auto onderweg naar Spanje en weer terug. En weer daarna omdat ze me én aan de vakantie deden denken én ik er lekker op kon schrijven. Ook lekker schreef ik tijdens Jenny Lewis with the Watson Twins, een cd die Mrs.Fredlee in ieder geval niet erg kon waarderen. Ik weet niet of de cd van Bright Eyes er dit jaar op kan, ik kocht hem in ieder geval dit jaar. Bijna alles gekocht in Rusland. De prachtige heruitgave van Gram Parsons kocht ik wel fysiek, die was te mooi om alleen maar digitaal te hebben.

Posted by hafred at 09:20 pm | Comments (6)

13 december 2006

Meest gedraaid in 2006

Mijn voorliefde voor nieuwe Engelse bandje ziet u nauwelijks weerspiegeld in mijn lijstje van twintig meest gedraaide liedjes van 2006 (samengesteld door iTunes, die braaf bijhoudt wat ik dit jaar het meest draaide. Het getal voor de titel van het liedje geeft aan hoeveel ik iets dit jaar draaide). U ziet er oude koek bij als Pretzel Logic van Steely Dan en oude koek van Johnny Cash. Corinne Bailey Rae draaide ik erg veel - helemaal foute muziek volgens Rufus - en in ieder geval 35 keer Riot Van van de Arctic Monkeys. Tja, u trekt zelf maar uw conclusies over mijn muzieksmaak.

35: Riot Van Arctic Monkeys - Whatever People Say I Am, That’s what I’m not
27: Put Your Records On Corinne Bailey Rae -Corinne Bailey Rae
21: Like A Star Corinne Bailey Rae -Corinne Bailey Rae
20: Rikki Don`t Lose That Number Steely -Dan Pretzel Logic
19: Till It Happens To You Corinne Bailey Rae -Corinne Bailey Rae
19: Hey Porter Johnny Cash -The Legend Of Johnny Cash
18: Enchantment Corinne Bailey Rae Corinne -Bailey Rae
18: I Shall Not Be Moved Johnny Cash -My Mother`s Hymn Book
18: I Am A Pilgrim Johnny Cash -My Mother`s Hymn Book
18: Through With Buzz Steely Dan -Pretzel Logic
17: I Walk The Line Johnny Cash -The Legend Of Johnny Cash
17: Ring Of Fire Johnny Cash -The Legend Of Johnny Cash
17: Night By Night Steely Dan -Pretzel Logic
17: Any Major Dude Will Tell You Steely Dan -Pretzel Logic
17: With A Gun Steely Dan -Pretzel Logic
16: Trouble Sleeping Corinne Bailey Rae -Corinne Bailey Rae
16: Where We`ll Never Grow Old Johnny Cash -My Mother`s Hymn Book
16: Cry! Cry! Cry Johnny Cash -The Legend Of Johnny Cash
16: Country Boy Johnny Cash -Unchained
16: Pretzel Logic Steely Dan -Pretzel Logic

(Eigenlijk is het een weerspiegeling van wat ik draaide tijdens het schrijven van artikelen. Bij moderne Engelse bandjes kan ik in ieder geval niet schrijven, dat veroorzaakt onrust in het hoofd. Bij Corinne of Steely Dan neurie of zing ik luid mee en schrijf ondertussen als een speer. Ik vraag niet hoe het kan, ik profiteer ervan!)

En na nog meer Corinne, Steely Dan en Cash komt dan eindelijk op 46 False alarm van KT Tunstall, dat ik 12 keer draaide. Weer iets lager is er Run Devil Run van Jenny Lewis With The Watson Twins van de CD ‘Rabbit Fur Coat’, die ik 11 keer draaide. Ik stelde de lijst samen aan de hand van de muziek die ik dit jaar aan mijn iTunes bibliotheek heb toegevoegd.

Posted by hafred at 12:03 pm | Comments (7)

12 december 2006

Jazzpodium

Laatst stonden er al foto's van me op jazzpodium, nu naast foto's ook een recensie/interview over het optreden van Jeroen van Vliet in het Bimhuis.

Posted by hafred at 05:54 pm | Comments (3)

10 december 2006

Carte Blanche Jeroen van Vliet in het Bimhuis

Afgelopen donderdag was ik voor jazzpodium.com Jeroen van Vliet met een erg aardig concert in het Bimhuis. Hiervan komende week nog wat meer foto's en wat meer tekst.

Posted by hafred at 04:34 pm | Comments (3)

03 december 2006

Mega Platenbeurs

Gisteren met zoon Rufus naar de Mega Platen en CD Beurs in Utrecht geweest. En méga was het, een beetje té mega zelfs. Hoeveel kramen er waren, geen idee - we hebben ze niet geteld - maar veel waren het er wel. Allemaal vol bakken met vinyl, met cd’s, flessen schoonmaakmiddelen voor vinyl, T-shirts van hardrockbands, enzovoort. Waar te beginnen met zoeken. Een betere vraag was echter: wat zocht ik er eigenlijk? Geen vinyl in ieder geval en ik verzamel ook niks en kijk ook eigenlijk het liefst in een winkel rustig in een paar bakken met cd’s. In ieder geval niet tussen zweterige, dikke ouwe hippies met paardenstaarten, kalende mannen van middelbare leeftijd in vale T-shirts, op zoek naar die speciale persing van de Spaanse versie van The White Album van de Beatles of andere platen die wel of niet op een speciaal label waren uitgebracht. Of wat ze dan ook zoeken en verzamelen.

Het is dat er een tentoonstellinkje was van affiches die Martin Kaye tussen 1972 en 1983 had gemaakt voor concerten in Paradiso. Erg leuk om te zien en ik ging weg met een boekje met DVD - waarop alle affiches in digitaal formaat - en een set gedrukte kaarten van die tentoonstelling. Als je de speellijsten bekijkt in de tijd dat hij de affiches maakte, kan ik meteen zien welke concerten ik wél had gezien en welke ik in die tijd had moeten zien. (Het boekje is uitgegeven in een oplage van 250. exemplaren. Info: boekglas@xs4all.nl of blackbox1@chello.nl)
Er zit in ieder geval een mooi affiche van een concert van The Jam tussen, een band die ik naar mijn gevoel 5, 6 keer in Paradiso heb gezien en waar ik - zo zei ik later in de trein - echt fan van was/ben. Dus toen Rufus me naar de stand van Fame troonde om een dikke cd-box van The Band te bekijken, zag ik een cd-box van mijn band, The Jam. Daar ging ik uiteindelijk ook mee naar huis. En Rufus? Die vond uiteindelijk voor zijn verzameling de Witte Dubbelelpee van de Beatles, gewoon van een normaal label, alleen omdat het de witte dubbelaar is en hij dat prachtige muziek vindt.

Posted by hafred at 05:30 pm | Comments (0)

29 november 2006

Nog één keer Gijs Hendriks

Omdat ik niet ontevreden ben met de foto's die ik maakte in het Bimhuis van het optreden van het Gijs Hendriks Nonet, maakte ik er een Flash-presentatie van. Hier vindt u hem.

Posted by hafred at 08:35 pm | Comments (2)

28 november 2006

Gijs Hendriks Nonet in het Bimhuis

Posted by hafred at 04:36 pm | Comments (1)

27 november 2006

Het Bimhuis

In het Bimhuis fotografeerde ik afgelopen zaterdag het Gijs Hendriks Noctet, voor jazzpodium.nl. Erg leuk om te doen. Ik was nog niet in dit Bimhuis geweest, maar wat een ontzettend leuke zaal is het. Met een levend decor op de achtergrond: Nemo, treinen en trams en auto's die langs rijden. Prachtig. Morgen de foto's van het concert.

Posted by hafred at 10:06 pm | Comments (4)

17 november 2006

Gregory Isaacs in de Melkweg (2)

Posted by hafred at 09:34 pm | Comments (4)

16 november 2006

Gregory Isaacs in de Melkweg

Een prachtig concert. We moesten wel lang op de 'cool ruler' wachten, maar toen hij er eenmaal was, roelde hij ook wel behoorlijk!

Ok. Omdat jij het bent, Rufus! (zie comment 1)

Posted by hafred at 02:29 pm | Comments (2)

04 november 2006

Nog één keer Allen Toussaint in de Melkweg

Was Allen Toussaint echt in Nederland? De volle zaal in de Melkweg wist van wel, maar de Nederlandse kranten? Geen idee of hij ooit eerder in Nederland optrad, maar nu speelde hij in zijn eentje twee uur lang de sterren van de hemel (sorry voor het cliché). Allen Toussaint, verantwoordelijk sinds de jaren vijftig voor allerlei leuke en mooie muziek: hij schreef Workin’ in a coalmine, Get out of my life woman, produceerde The Meters, Robert Palmer en Frankie Miller (en dan noem ik niet eens Dr.John of de Neville Brothers). Produceren en schrijven en arrangeren (hij arrangeerde de blazers bij Cahoots van The Band en zelf lp’s maken. En oh ja, hij maakte samen met bewonderaar Elvis Costello vorig jaar ook nog een cd.
Nu ja, Hij was in Nederland. In De Volkskrant, NRC of het Parool was er niets over te lezen. Ook geen foto op Fileunder en tot nu toe nog niks op Kindamusic.

Aanvulling: de bespreking en het interview in de NRC zag ik gisterenavond over het hoofd en vanmorgen stond er een positieve bespreking van het concert. Toch gerechtigheid.

Posted by hafred at 12:01 am | Comments (1)

03 november 2006

Allen Toussaint in de Melkweg (2)

Het was een fantastisch concert van de 68-jarige Allen Toussaint, gisteren in de Melkweg. Een volle zaal, een enthousiaste zaal en Toussaint die het allemaal ook prachtigvond. Hij speelde twee uur lang, zichzelf begeleidend aan de piano, waarbij het concert geen moment inzakte. Hoogtepunt voor mij was de inleiding op Southern Nights, waarin hij ongeveer tien minuten lang praatte over zijn jeugd in het zuiden van de Verenigde Staten. Hij speelde met zijn linkerhand door op de piano, maar benadrukte zijn verhaal met gebaren van zijn rechterhand. Hierboven ziet u er wat foto's van in een kleine animatie.

Posted by hafred at 01:58 pm | Comments (0)

02 november 2006

Allen Toussaint in de Melkweg

Posted by hafred at 11:49 pm | Comments (0)

05 oktober 2006

Ryan Adams in Paradiso oktober 2006 (2)

Vanuit Adobe Lightroom is het vrij eenvoudig om een Flash-presentatie van je foto's te maken. Ik koos een stel foto's van het optreden van Ryan Adams en zette ze om naar een presentatie. Die vindt u hier.

Posted by hafred at 11:16 am | Comments (0)

04 oktober 2006

Ryan Adams in Paradiso oktober 2006

Als ik van iemand ‘fan’ ben, dan is het wel Ryan Adams. Ik volg hem vanaf zijn eerste solo-cd en heb vanaf dat moment alles van hem gekocht. Ook zocht en vond ik op het web heel veel live concerten. Er staan inmiddels zo’n 650 liedjes van hem in mijn iTunes-bibliotheek. Een beetje veel, en er staat ook veel rotsooi tussen, in het kader van: dat zoek ik nog wel een keer uit (waarschijnlijk nooit dus).
Gisteren speelde hij sinds lange tijd – voor een fan dan – weer eens in een uitverkocht Paradiso begeleid door zijn band The Cardinals, waarmee hij ook twee van de vorig jaar verschenen cd’s maakte. Het was een wisselvallig concert. Hij wisselde prachtige uitvoeringen af met gerommel en onsamenhangend gepiel. De momenten die mooi waren, vond ik ook erg mooi en deze keer ging het in ieder geval niet van: ik heb hier nog twintig nieuwe liedjes, willen jullie die horen en ouwehoerde hij ook niet de oren van je kop. Integendeel, hij zei geen boe of bah tegen het publiek, wat wel weer het andere uiterste was.

Het eind van het optreden was erg raar. Er leek een soort band-overleg te zijn. Plotseling pakt Ryan zijn jasje en verdwijnt van het toneel om niet meer terug te komen. Verbijstering in de zaal, maar ook bij de band. De gitarist mompelt nog iets onduidelijks door de microfoon en als Ryan niet terug blijkt te keren gaan zij ook maar weg. Roadies beginnen de microfoons af te schroeven en de zaal begint te protesteren. De streaker die eerder ook al op het toneel sprong, springt weer op het toneel en er ontstaat een flink gevecht. De agressie in de zaal wordt voelbaar. De roadies worden met bekertjes en bier bekogelt. Gelukkig loopt het verder niet uit de hand. Het publiek druipt teleurgesteld af. Een goed concert met een bizar einde.

En omdat ik nog even niet kon kiezen tussen deze twee, hier nog een:

En hier nog een foto van het incident met de streaker, toen die de tweede keer het podium opklom en nogal hardhandig werd aangepakt:

Posted by hafred at 10:17 am | Comments (1)

01 september 2006

Johnny Winter en Eric Steckel in Paradiso

Posted by hafred at 12:04 pm | Comments (0)

24 februari 2006

Hard-Fi in de Melkweg

Het concert van Hard-Fi, gisterenavond in de uitverkochte Melkweg, was leuk. Goeie sfeer, op de vechtpartij in het begin na. De pest is dat dit soort nieuwe, jonge groepen nog maar een beperkt repertoire hebben, waardoor de optredens, zoals vorig jaar ook bij de Kaiser Chiefs, maar kort duren.Gooi er dan wat covers tussen, waarin je bijvoorbeeld laat zien waar je inspiratiebronnen zitten. Anyway, Rufus, Mrs.Fredlee - an original from Staines - en ik hebben ons prima vermaakt. Ook met het voorprogramma People in Planes.

Posted by hafred at 12:02 pm | Comments (4)

People in Planes in de Melkweg

Posted by hafred at 09:01 am | Comments (0)

Anybody here from Staines?

Posted by hafred at 01:33 am | Comments (3)

13 februari 2006

A love supreme

Lang geleden kreeg ik bij een afscheid van een collega de CD A love supreme van John Coltrane. Ik was toen al een groot liefhebber van zijn muziek, deze cd zorgde ervoor dat ik me nog meer in de muziek van Coltrane ging verdiepen. A love supreme is een van zijn meer religieus, spiritueel getinte stukken. De collega die het me gaf, was behoorlijk religieus, niet helemaal bible belt, maar wel er behoorlijk tegenaan en misschien had hij er een bedoeling mee, misschien vond hij de muziek ook alleen maar prachtig. Feit is dat A love supreme in de loop der jaren steeds meer begon te groeien; voor mij is het misschien wel het mooiste wat Coltrane ooit heeft gemaakt.
In de Volkskrant van zaterdag stond in de rubriek De aanrader een stuk van Wim Bossema over deze muziek, naar aanleiding over de vrijheden van godsdiensten en meningsuitingen. Bossema raadt A love supreme aan aan de fanatieke leider van de Arabisch Europse Liga, Dyab Abou Jahjah.
Hij beschrijft wat de muziek van Coltrane kon bewerkstelligen, voor zowel gelovigen, als ongelovigen, over de emotionele kracht van A love supreme. Over wat Coltrane nu eigenlijk zelf geloofde: I believe in all religions. Hij eindigt met de zin: beluister die muziek, zoveel sterker dan taal...
En zo is het.

Posted by hafred at 04:21 pm | Comments (0)

25 januari 2006

Rusland rulez!

Gisterenavond probeerde ik - op aanraden van Herbert - www.allofmp3.com uit, een Russische site waar je muziek kunt kopen.
Wat een koopjes allemaal, het ene album was nog goedkoper dan het andere. 8 dollarcent voor een nummer, een heel album kost soms minder dan één dollar. Gisteren kocht ik de nieuwe live cd van Bright Eyes, The Artic Monkeys, Vioolconcerten van Mendelssohn, de dubbele live cd Kicking Television van Wilco, allemaal voor mezelf, voor Lisa de hits cd Curtain Call van Eminem en voor Linda de cd van James Blunt. Allemaal in prima kwaliteit en voor nog geen tien euro allemaal samen!

Buma/Stemra zal het vast allemaal niet vinden deugen. Krijgen de artiesten hier ook geld van? Ik heb geen idee, ze doen in Rusland niet moeilijk over copyright, dus ik vrees het ergste.
Het gebruiksgemak is ook niet te vergelijken met de iTunes Music Store, waar je een hele cd in een keer kunt binnenslurpen. Bij de Russen gaat dat één voor één, en het gaat soms erg langzaam. Maar who cares? Je moet er wat geduld voor hebben. Iets dat Rufus vanmorgen niet had, waardoor er nummers maar half binnenkwamen. Maar die vielen allemaal weer opnieuw te downloaden.
Ze hebben heel veel, maar bijvoorbeeld geen Spinvis, ach die wil ik toch gewoon kopen...
En voor de liefhebbers doe ik nog een spinvisje erbij:

Posted by hafred at 06:58 pm | Comments (2)

22 januari 2006

Spinvis in Paradiso, januari 2006

Het was een mooi en soms veel te hard concert van Spinvis, gisterenavond in Paradiso. Tijd voor oordopjes?

Misschien stonden Mrs.Fredlee en ik ongelukkig voor het geluid, vrij vooraan aan de rechterkant, ik weet het niet. Feit was wel dat we voortdurend in ons gezicht werden geschenen door een felle lamp op het podium, niet echt prettig. De eerst vijf of zes nummers ging het qua geluid nog prima, maar opeens leek het wel of het geluid harder ging en was de zang soms onverstaanbaar vervormd en werden de bassen keihard. Jammer.
Ik ben benieuwd hoe het straks op Fabchannel gaat klinken. Ik hoor graag nog een keer mijn favoriete nummer van de avond Aan de Oevers van de Tijd.

Posted by hafred at 02:20 pm | Comments (0)

15 januari 2006

KT Tunstall

Bij het doorkijken van de zoektermen waarmee het Fredlee weblog werd gevonden, viel me op dat er de laatste twee maanden ineens explosief wordt gezocht op KT Tunstall. In November nog geen enkele keer, in december 38 keer en nu - halverwege januari - al bijna 80 keer!
Aardig om te zien dat haar populariteit zo snel stijgt. Ze maakt natuurlijk ook leuke muziek en haar twee optredens bij Jools Holland zullen daar ook wel debet aan zijn.
Hier vindt u nog een leuk - live - liedje van haar.

Posted by hafred at 04:07 pm | Comments (1)

11 december 2005

Blues 'n Beats in Monnickendam

Vanmiddag speelde Blues ‘n Beats in café 1614 in Monnickendam. Wij kwamen kijken naar Ward Schöffer, zanger en mondharmonica speler extra ordinaire en hier afgebeeld.
Voor meer foto's van dit optreden kijk op hafred's account op mac.com.

Posted by hafred at 09:57 pm | Comments (0)

09 december 2005

De beste CD's van 2005

2005 gaat geloof ik de geschiedenis in als een goed popjaar. Als ik zo her en der lijstjes lees, dan is er een gevoel van tevredenheid. Ik had ook wel het gevoel dat het een productief jaar was en dat de Fredlee’s inclusief Rufus veel mooie concerten hebben gezien. Dat van de Kaiser Chiefs was voor mij het hoogtepunt, maar KT Tunstall in de Melkweg mocht er ook zijn. Het lijstje van de concerten later deze maand. Nu mijn top vijf van de cd’s van 2005. Het was een makkelijke keuze want van dit jaar heb ik er wel meer gekocht dan vijf, maar ook weer niet zoveel meer.

1. Kaiser Chiefs - Employment
2. Ryan Adams - Cold Roses
3. Bright Eyes - I’m wide awake it’s morning
4. Spinvis - Dagen van Gras, Dagen van Stro (die zal nog wel stijgen...)
5. Bright Eyes - Digital Ash In a Digital Urn

Zo. Nu u!

Posted by hafred at 07:31 pm | Comments (6)

08 december 2005

I can't Imagine

25 years ago today John Lennon was shot dead in front of his apartment building in New York.
That morning, December 8th 1980, I was at my hairdressers-Hans Ensels in Bussum- having my hair permed in a frizzy Afro, as was the fashion in 1980, when I heard the awful awful news.
I just couldn’t believe it!

It was just unimaginable that anyone would want to kill a pop star, one of our famous fab four, a Beatle, who wrote beautiful songs and music, promoted peace: make–love-not-war with sleep-ins and love-ins, baked bread and chose to be a house father bringing up his young son-not many men admitted to that in 1980!
Our hero of the sixties and seventies, an integral part of our generation, of growing up, our youth, being a teenager, freedom, rebellion, hippies, young adults and forever young….and now he was gone!
And our generations youth and innocence was blown away too that morning.
I think our generation came of age that day.

Posted by Mrs. Fredlee at 11:49 am | Comments (6)

02 december 2005

Dagen van Gras

Het Voordeel van Video, de single van de nieuwe cd van Spinvis zit al een tijdje in mijn hoofdrond te dolen. Ik verstond Ik ben de camera in uw home en dacht aan Camathome. Hij zong Ik ken de kamer waarin u woont.
Ik draaide al de oude Spinvis opnieuw, wat verder ging spoken in mijn hoofd, verder in mijn dromen ’s nachts. En ’s morgens op, met een zinnetje uit een liedje in je kop. Dokter vergeef het hen, het zinnetje klopt niet, maar wat is er mis? Wat later zingt het zinnetje Vader vergeef het hen, dat klopt beter, het is van Een nagemaakte gek, wat mij deed denken aan de keer dat ik met de iPod op, over de Nijlpaardenbrug fietste en luid meezong: Ik ben niet gek, ik ben volstrekt niet gek, ik ben een nagemaakte gek...
Nu draait de nieuwe Spinvis Dagen van Gras, Dagen van stro.
Prachtig! Kom ook in de cockpit! Loop even mee met de stewardess...

Posted by hafred at 03:48 pm | Comments (1)

21 november 2005

Link Wray

(Volkskrant 21 november)

Ooit zag ik Link Wray met Robert Gordon in Paradiso. Natuurlijk speelde hij ook toen Rumble. Prachtig...
Lees meer over hem op zijn website www.linkwraylegend.com.

Posted by hafred at 12:10 pm | Comments (1)

20 oktober 2005

Paul Weller (3)

Lijstjes horen bij popmuziek als boodschappen bij lijstje. Na Paul Weller moest ik denken aan een lijstje van mijn favoriete Weller liedjes. Ik denk altijd dat ik de periode van The Jam het leukst vindt, maar als ik bij mijn Style Council-verzameling kijk, dan zitten daar een aantal liedjes tussen die niet in het lijstje mogen ontbreken. Er wordt over die Style Council soms nogal schamper gedaan - alsof hij toen hij solo als Paul Weller verder ging, ineens helemaal herboren was. Elke periode heeft zijn sterke en minder sterke songs.
Vooruit ik maak een lijstje van mijn favorieten:

1. That’s Entertainment (in alle uitvoeringen die ik ken: schitterend).
2. The Paris Match (die met de accordeon vind ik het mooist).
3. A town called Malice (je kan er niet bij stil blijven staan).
4. The Butterfly Collector. (Heeft Hansje Joustra me ooit laten horen en ik was voor de tweede keer verkocht voor The Jam).
5. My ever changing moods (omdat Moods nou eenmaal changen).
6. Down In The Tube Station At Midnight (misschien moet deze hoger? Hiermee kon je tijdens een live-optreden zo mooi meezingen: wohohoohooooo-ooo)
7. Shout to the top (omdat hij dat zo mooi speelde in Paradiso).
8. Start (Qua tekst mooi, maar laat ook zonder schroom zijn Beatles liefde horen).
9. Going Underground (Gewoon. Daarom).
10. Has my fire really gone out? (Omdat je, als iemand die iets creëert, altijd twijfelt of je het nog wel een keer kunt, dat het niet gewoon een keer op is...).

Kom maar op met uw lijstjes (als u tenminste wat met Paul Weller heeft).

Posted by hafred at 08:05 pm | Comments (2) | TrackBack

18 oktober 2005

Paul Weller in Paradiso (2)

Ter downloading als wallpaper (op verzoek van Gerrit, zie hieronder) heb ik er twee klaar gezet. Klik met de rechtermuisknop op de link hier en hier en download ze. De resolutie is 1280 x 1024 pixels.

Posted by hafred at 02:42 pm | Comments (3) | TrackBack

17 oktober 2005

Paul Weller in Paradiso

Het was een uitstekend concert afgelopen zaterdag in Paradiso. Weller was in vorm, had er zin in en vooral tijdens de up-tempo, Jam-achtige en Jam-nummers ging de zaal helemaal los. Hij speelde lang, misschien wel iets te lang, waardoor het concert op een gegeven moment wat inzakte. Maar de uitsmijter ‘A town called Malice’ deed je dat allemaal vergeten.
Hier nog wat meer foto’s van het optreden.

Posted by hafred at 11:12 am | Comments (8)

15 oktober 2005

Paul Weller

‘Has my fire really gone out’ vroeg Paul Weller zich in 1993 af in een peridoe van writers block en produceerde behalve een prachtig liedje met deze naam, ook ‘Wild Wood, een cd met uiterst geïnspireerde muziek. Ik was/ben een fan van The Jam, volgde de Style Council, die ik minder vond, maar die wel een aantal liedjes maakte die nog steeds regelmatig draai. En daarna Paul Weller als solo-artiest, waar ik niet alles van heb, maar misschien wel het mooiste.
Vorig jaar zagen de Fredlee’s hem in de Pepsi Stage, een akoestisch optreden, mooi, maar ook een beetje saai. Het deed me verlangen naar de optredens van The Jam in Paradiso, die - voor mij - tot de hoogtepunten horen van de concerten die ik in die tijd heb gezien. Energiek, spannend, popmuziek in optima forma.
Vanavond gaan we naar Paul Weller, in Paradiso. Hij komt met een band en ik verheug me er erg op. Hij heeft, nadat ie weer eens was afgeschreven, weer een mooie cd gemaakt. Weller heeft blijkbaar momenten waarop hij geen idee heeft of er ooit nog een liedje uit zijn kop komt. Toen vorig jaar een cd met liedjes van anderen van hem uitkwam, las ik in interviews dat hij op dat moment geen liedje kon schrijven.
Met zijn nieuwe cd ‘As is now’ lijkt die periode weer voorbij. Om in de stemming te komen hier ‘Has my fire really gone out?’.
Nee dus.

Posted by hafred at 06:25 pm | Comments (0) | TrackBack

12 oktober 2005

Aahoeoeoeoe....

Vanaf zijn eerste plaat was ik fan van Warren Zevon. En, zoals een goede vader betaamt, probeerde ik mijn kinderen op jonge leeftijd te ‘indoctrineren’ met …eh… goede smaak. Zo draaide ik regelmatig Werewolves of London voor ze. Vooral het refrein Aaahooeoeoe, werewolves of London werd uit volle borst meegezongen. (In ieder geval door mij.)
Of de opvoeding qua muziek gelukt is, dat moeten ze zelf maar bepalen. Hoe het ook zij, een paar weken geleden waren Rufus en ik in London. Het was avond en volle maan. Geen weerwolf gezien, wel het Chinese restaurant Lee Ho Fook, waarover Zevon in het lied zingt:

‘I saw a werewolf with a Chinese menu in his hand
Walking through the streets of Soho in the rain
He was looking for a place called Lee Ho Fook's
Going to get himself a big dish of beef chow mein
Ah-oo, Werewolves of London’

We hebben er erg lekker gegeten en eenmaal buiten zong ik, bij het portret van Zevon nog even: Aaahoeoeoeoe, werewolves of London (foto genomen door Rufus). Voor de opvoeding van de lezers: Hier vindt u het lied.

Posted by hafred at 10:32 am | Comments (1) | TrackBack

26 september 2005

Your voice was all that I heard...

In mijn iTunes library staan op dit moment 204 songs van Bob Dylan, en op cd heb ik er vast nog veel meer. Tijdens het schrijven draai ik voor de zoveelste keer Blonde on Blonde, my all time favorite. Dylan, ik heb zijn muziek uiteindelijk bijna allemaal dubbel gekocht - eerst op lp, later op cd - ik heb vier vijf, zes biografieën over hem gelezen. en ik koop nog steeds wat er van hem uitkomt.
Hij maakte tussen ‘62 en ‘66 de meest invloedrijke muziek die er ooit geweest is. Tekstueel, muzikaal. Daarna maakte hij nog allerlei prachtige cd’s. Dylan is een schilder, die voor een deel een hoogtepunt had in die jaren, maar daarna nog allerlei prachtige schilderijen vervaardigde.

We kochten little white wonder met allerlei niet op lp verschenen muziek, muziek die soms later, veel later uitkwam via de officiële kanalen. Ik kreeg tapes met live optredens van Dylan waarin hij stoned? bezwerend sommige Blonde on Blonde nummers zong.
De biografieën over Dylan waren allemaal niet geautoriseerd. Hij wilde er niets mee te maken hebben. Hij praatte met niemand. Vanavond in de film van Scorsese op BBC praat hij wel. We zijn benieuwd.
Ik speelde net nog even zelf Visions of Johanna en All Along the Watchtower. En nu klinkt dat zelfde Visions of Johanna in mijn koptelefoon. Mooi. Hoe vaak heb ik dat al niet gehoord? Dylan, geen goeroe, geen protestzanger, maar een kunstenaar.

Posted by hafred at 08:41 pm | Comments (2) | TrackBack

20 september 2005

The Magic Numbers in Paradiso

Gisteren probeerde ik de hele dag in de stemming te komen voor het concert van The Magic Numbers in Paradiso door voortdurend de cd te draaien. Eigenlijk vind ik maar twee nummers leuk van hun cd en Mrs. Fredlee kon ik ook al niet echt van deze New Age ‘hippieband’ overtuigen.
Het concert was best aardig, maar de structuurloze liedjes hielpen niet echt om het tot een prachtig concert te maken. Toen de twee dames ook nog eens lieflijk op hij xylofoons begonnen te pingelen en er over God werd gezongen, hielden we het voor gezien. Deze jonge hippies waren aan deze oude hippies niet echt besteed.

Posted by hafred at 11:58 am | Comments (5)

12 september 2005

Kaiser Chiefs in Paradiso (2)

Het concert van de Kaiser Chiefs is wat de Fredlee’s betreft nu al het concert van het jaar. Enerverend door de sfeer in het uitverkochte Paradiso, het enthousiasme van Ricky Wilson, de zanger, het luidkeels meezingende publiek en natuurlijk de muziek.
Rufus en ik stonden rechts vlakbij het podium, waar deze keer - vanwege de drukte - een hek voor stond. Vlak voor het concert begon zag een man van de security mijn camera. Hij vond het een professioneel apparaat en wilde mijn perskaart zien. Die had ik niet, althans geen fotografen perskaart. Ik moest mee naar het kantoor van Paradiso om mijn camera af te geven. Ik deed een beetje schaapachtige toen ze vroegen wat ik met de foto’s ging doen. ‘Voor mijn website’ zei ik. Geen woord gelogen toch? Degene die moest beslissen of ik mijn camera bij me kon houden vond het prima en de man van de security bracht me weer helemaal terug naar mijn plaatsje bij het podium. Vandaar hier nog wat meer foto’s van het concert.
En nu zingen we maar weer mee: Lalalaaaah, lala, lalalalalaah…

Posted by hafred at 01:23 pm | Comments (0)

11 september 2005

Robert Gordon en Chris Spedding in Paradiso

Wat een fantastische gitarist is Chris Spedding. Hij kan alle genres op zijn gitaar spelen, blues, rockabilly, pop, bedenk het zelf maar. Hij speelde onder andere in de beste band die John Cale ooit had, waarin hij heel ‘gemene’ solo’s leverde. Hij speelt nu onder andere met Roxy Music, heeft een eigen band en is/was een gevraagde sessie gitarist. Gisteren begeleidde hij Robert Gorden en mocht tussendoor ook een paar nummertjes spelen. Die waren erg leuk. Hij zingt niet de sterren van de hemel, maar speelt die wel. Vooral het nummer Guitar Jamboree, waarin hij zingt over gitaristen en laat horen hoe Hendrix, Richards of Chuck Berry klonken, was gitaar-genot.
En Robert Gordon?

Hij kan nog steeds erg mooi en erg laag zingen. Hij speelde al rockabilly vóór de Straycats/Brian Setzer het weer populair maakten. En hij maakte de mooiste versie van ‘Fire’, echter ik begon me tijdens het concert steeds meer aan hem te ergeren. Het concert kwam door zijn getreuzel gewoon niet op gang. Telkens was er weer wat mis met de speakers waarmee hij zichzelf kon horen. Klaag, klaag, klaag... Pauze voor overleg met de band. Stop, haper. Leuk dat er opnamen werden gemaakt voor een DVD, maar ik kwam voor een concert. Niet voor een haperende voorstelling, waarbij na alle haperingen weer een liedje opnieuw moest omdat het niet naar de zin van Gordon was.
Ik heb me wel vermaakt, maar dat was meer te danken aan Spedding dan aan Gordon. Als Spedding nog een keer komt met zijn eigen band, dan ga ik zeker weer. Die pedante, zelfingenomen Gordon heb ik wel gezien.
(Overigens heb ik wel mooie foto's van hem gemaakt. Een foto van het concert, vindt u hier.)

Posted by hafred at 01:56 pm | Comments (2)

07 september 2005

Kaiser Chiefs in Paradiso

Snel nog even een foto op het log van de Kaiser Chiefs van het fantastische concert in Paradiso van vanavond. Later zoek ik ze nog wat beter uit. Daar komt nog wel een foto van. Nu mijn tas pakken voor Engeland.

Posted by hafred at 11:48 pm | Comments (3)

04 september 2005

KT Tunstall in de Melkweg

Toen ik op de zaterdagmiddag naar de reportages over Lowlands keek, zag ik een kort optreden van KT Tunstall, een Schotse singer-songwriter. Ik vond het erg leuk en hoorde zeggen dat ze live nog veel leuker was dan op de cd’s die ze uitbracht. Ik kocht onmiddellijk kaartjes voor een optreden in de Melkweg, gisteren.
Dat concert was inderdaad ontzettend leuk. Samen met haar goede 4-mans band, speelde ze heel aanstekelijk voor een enthousiaste zaal. Het klonk allemaal wat rauwer en ongepolijste dan op cd, ze heeft een prachtige stem. Waarmee kan je haar vergelijken. Folk Rock? Fleetwood Mac-achtig? Sheryl Crow? Ach, wat doet het er toe. Luister naar dit liedje, wat ze in haar eentje uitvoerde - als toegift - met hulp van zo’n apparaat wat geluiden ‘sampelt’, zoals in het begin het gebonk van haar handen op de gitaar, wat ging fungeren als een ondersteunend ritme tijdens het hele liedje. Geen idee hoe het precies werkt, of hoe zo’n apparaat heet, maar net als bij Mundy werkt het fantastisch als je in je eentje speelt. Je wordt in je eentje een hele band, met koortje en al.

Posted by hafred at 04:01 pm | Comments (3)

31 augustus 2005

Richard Thompson vervangt een snaar

Om een scriptje voor Adobe Photoshop CS2 uit te proberen van Dr. Russell Brown – Dr. Brown’s Merge-A-Matic – selecteerde ik wat foto’s die ik maakte van Richard Thompson, terwijl hij een snaar verwisselde tijdens het concert in de Melkweg van 29 augustus. Het script plaatst de verschillende foto’s achter elkaar in Photoshop, als lagen waarna je er snel een animatie van kunt maken. Boven het resultaat. (Overigens heb je doordat je het allemaal zo snel kunt doen met dit scriptje, de neiging om veel te veel beelden te selecteren. Dit is versie 3 omdat de voorgaande versies te groot waren.)

Posted by hafred at 12:35 pm | Comments (2)

30 augustus 2005

Richard Thompson in de Melkweg

Gisterenavond zagen we Richard Thompson in de Melkweg. Een prachtig concert, voor een enthousiaste schare fans, die een aantal verzoeknummers aan hem wisten te ontfutselen. Hij speelde in zijn eentje, zich begeleidend op versterkte akoestische gitaar en wist de zaal zo’n twee uur te boeien.
Ik ben geen Thompson-kenner en kende daarom ook bijna niks van hem, maar dat deed er niet toe. Zijn repertoire is zo uitgebreid en verschillend, hij heeft een prachtige stem, speelt fabuleus gitaar en daarnaast is hij ook nog eens ‘Engels’ grappig. Toen er een snaar brak, kwam er geen roadie aanhollen met een verse gitaar, maar haalde hij een setje snaren te voorschijn en vertelde droogkomisch tijdens het vervangen van de snaar een paar moppen. Toen er later een tweede snaar brak herhaalde het ritueel zich, en maakte hij ook een opmerking dat dit het ware werk was!
Ik heb niet zoveel muziek van hem, maar deze - 1952 Vincent Black Lightning - zat al wel tussen mijn iTunes-verzameling. Gisteren speelde hij het ook.

Posted by hafred at 11:11 am | Comments (2)

29 augustus 2005

RupsjeNooitGenoeg en Vrouwtje Piggelmee

Sinds de introductie van de iTunes Music Store in Nederland heb ik er een stuk of tien cd’s gekocht en een stel losse nummers, naast het harde materiaal, de echte cd, waarvoor ik gewoon naar Get Records ga. Maar vooral ’s avonds, als de winkels gesloten zijn, kan je plotseling om een muziekje verlegen zitten, nietwaar? Ik wilde op een keer ’s avonds laat I’ll sleep when I’m dead van Warren Zevon aan Mrs. Fredlee laten horen, kon het in mijn verzameling nergens vinden en de iTunes Music Store bracht uitkomst.

Nu lees ik op Webwereld dat twee belangrijke bedrijven uit de muziek industrie - Sony BMG en Warner - de prijs van een nummer, nu 99 eurocent, op 1,49 willen brengen. Leren RupsjeNooitGenoeg en Vrouwtje Piggelmee het dan nooit? Waarom willen ze altijd meer? Ik geloof niet dat de artiesten er veel wijzer van zullen worden, daarvoor heb ik te weinig vertrouwen in die muziekindustrie. Daarom ben ik blij met artiesten als Gillian Welch, die het mogelijk maakt om via een bedrijfje waar zij mee wil werken, muziek van haar te kopen.
Ik ben benieuwd. Steve Jobs van Apple is een harde onderhandelaar en met de iPod en de Music Store heeft hij een flink deel van de markt in handen. Een ding is zeker: als de prijs omhoog gaat, ga ik weer terug naar Acquisition.

Posted by hafred at 05:39 pm | Comments (2)

25 juli 2005

Emmett Tinley in Paradiso

Gisteren schreef ik al, dat wij het optreden van Emmett Tinley lang niet zo leuk vonden als dat van zijn compaan Mundy. Zijn liedjes leken allemaal erg op elkaar, maar dat kwam misschien omdat we zijn muziek niet goed kenden. Storm van Fileunder is in ieder geval enthousiast over de cd van Tinley.
Op de site van zijn platenmaatschappij kunt u horen hoe hij klinkt. Misschien vindt u het wél mooi.
Voor nog wat meer foto's van Emmett Tinley klikt u hier.

Posted by hafred at 04:33 pm | Comments (0)

24 juli 2005

Mundy in Paradiso

Gisterenavond waren we weer in Paradiso alwaar ik voor Fileunder, Emmett Tinley ging fotograferen. In het voorprogramma zat een zekere Mundy, vriend van Tinley, net als Tinley een Ier, die een half uurtje mocht spelen. Nooit van gehoord, van Mundy, maar het was een erg aanstekelijke muzikant, die in zijn eentje de zaal snel mee kreeg met zijn enthousiasme. En met zijn leuke liedjes natuurlijk. Ik weet niet wat voor effecten hij allemaal gebruikte, maar af en toe leek het wel of er een complete band stond te spelen. Bij zijn laatste liedje zong de hele (kleine) zaal mee: ohmamama,ohmamama, ohmamama-my-july!
Thuis googleden we hem op en hier kunt u een paar van die liedjes beluisteren. Linda vindt in ieder geval dat deze er ook bij moet.
Leuk, nietwaar?
Voor nog wat meer foto's van Mundy klikt u hier.

Posted by hafred at 12:04 pm | Comments (0)

22 juli 2005

Ryan Adams Cold Roses

Ryan Adams is een eigenzinnige muzikant. Dat is geen slechte eigenschap voor een muzikant. Adams doet het voor zijn plezier, het doet er voor hem niet echt toe of hij een wereldster wordt, hij wil gewoon muziek maken, schrijven en cd’s maken. En cd’s maken doet hij. Voor dit jaar heeft hij aangekondigd om drie cd’s uit te brengen, de eerste verscheen een maand of wat geleden, Cold Roses.
Het kostte me wat tijd om aan deze dubbel-cd te wennen. Er stonden enkele op het eerste gehoor prachtige nummers op, maar mijn eerste indruk was dat hij er beter één cd van had kunnen maken. Adams is een veelschrijver, die bijna elk concert dat ik van hem gezien heb wel een aantal liedjes speelde die hij net - gisteren, of die zelfde ochtend - had geschreven. En Adams kan niet kiezen welk liedje nu beter is dan de ander. Hij vindt het - zoals iedereen die creëert - moeilijk ‘to kill his darlings.’

Maar nu ik Cold Roses de afgelopen maanden regelmatig heb gespeeld, is die dubbel-cd enorm gegroeid. Gisterenavond tijdens het koken had ik ook uitgesproken zin om de cd te draaien, voor mij een goed teken.
Cold Roses is ongetwijfeld een van zijn sterkste na Heartbreaker, toen hij ineens tot ster werd gebombardeerd. Er zijn nog steeds een aantal liedjes die eruit springen, maar ook degenen die in eerste instantie minder klonken zijn gegroeid. De band waarmee hij de cd’s maakte - The Cardinals - is fantastisch, zit dicht tegen Americana aan, ik hoor invloeden van The Gratefull Dead (waar ik niks mee had) maar ook van Jackson Browne. Nou ja, hij is al met iedereen vergeleken, wat doet het er toe. Cruciaal bij mijn omslag om van deze CD te genieten was een live optreden van Ryan Adams & The Cardinals wat ik van internet plukte. Hier hoorde ik hoe mooi deze nummers live klinken en hoe goed die band is. Ik zet er eentje online, Cold Roses. Of is Let it ride net weer wat mooier?

Posted by hafred at 08:53 pm | Comments (0)

21 juli 2005

Willy Deville In Paradiso (2)

Ik heb me wel vermaakt bij het concert een paar dagen geleden van Willy Deville in Paradiso. Het was niet zo leuk als in ‘78 of ‘79 toen ik hem als Mink Deville had gezien. Leuk die hanige Mink Deville van toen, met die roos die hij kreeg van of gaf aan zijn vrouw. Hoe dat precies ging weet ik niet meer precies.
Nu stond ik vooraan te wachten om hem te fotograferen voor mijn eigen lol en voor fileunder en stond er een andere fotograaf tegen me aan te rijden met zijn dikke camera’s, die ook vroeg of ik niet in ‘zijn’ beeld wilde gaan staan. Deed er niet toe. Het was leuk om dit concert te fotograferen, eigenlijk leuker dan het fotograferen van een concert waarvoor we daadwerkelijk kaartjes kopen, omdat ik me nu meer op het fotograferen, dan op het luisteren concentreerde.

Hoewel, als het echt leuke muziek is, een concert waar wat gebeurt, dan sta je én leuk te fotograferen én mee te swingen met of geconcetreerd te genieten van de muziek, zoals laatst gebeurde bij The Faith in het voorprogramma van Bright Eyes. Nooit van gehoord van Die Faith, maar wel erg leuk. Bij Willy Deville was ik alleen maar bezig met foto’s en luisterde ik een beetje naar de muziek. Zoiets. Aardig. Niet opwindend.
Wat me het meest bijstaat van het concert was - toen ik op het balkon nog wat foto’s maakte - de mongool die aan het eind van elk nummer riep HARDER!!! Althans, dat verstond ik. Ik neem aan dat hij om een speciaal nummer riep, maar elke keer verstond ik HARDER!!! Na de hits Spanish Stroll en Hey Joe, hield ik het bij de toegiften voor gezien. Wegwezen voordat ik nog een keer hoorde: HARDER!!!!!!!!!

Posted by hafred at 09:50 pm | Comments (3)

19 juli 2005

Willy Deville in Paradiso

Voor mijn eigen lol en voor Fileunder was ik gisteren in Paradiso bij het optreden van Willy Deville. Later wat meer over het concert. Niet vanavond, maar bijvoorbeeld morgen of de dag erna.

Posted by hafred at 09:24 am | Comments (0)

15 juli 2005

Het vioolconcert in E-mineur van Mendelssohn

Vanavond begon de BBC Proms met het vioolconcert in E-mineur van Mendelssohn, een concert dat voor mij heel veel betekent.
Bij ons thuis hadden we niet veel met muziek. We hadden alleen radio distributie en mijn ouders luisterden voornamelijk naar hoorspelen. Leuk, want die kon ik ‘s avonds door de dunne deuren mee beluisteren. Maar daar gaat het nu niet over.
Muziek kwam er pas later in huis, toen mijn oudere broer een radiootje maakte waarop je radio Luxemburg kon horen. Later kwam er een pick-up. Ik weet niet meer of mijn ouders die eerst hadden, of dat wij die hadden gekocht om onze eigen muziek te draaien, zoals mijn eerste single ‘It’s my life’ van The Animals.

Ik dwaal af. Ik zei al dat we thuis niet veel met muziek hadden. Ik zou zelfs niet kunnen zeggen wat voor muziek mijn vader mooi vond. Mijn moeder had wel wat met muziek. Ze volgde de smaak van ons en vond sommige dingen mooi. Dylan, of melodieuze dingen. Er werden door mijn ouders zelden platen gekocht. Omdat we weinig geld hadden, misschien omdat ze niet wisten wat ze moesten kopen. Mijn broers en ik gaven later wel al ons geld uit aan muziek.
Er waren een paar klassieke platen in de collectie in die tijd: De Fremersberg, Ouverture 1812 van Tschaikowsky – beide op school gehoord bij de muziekles - en het vioolconcert van Mendelssohn. Die laatste plaat was van mijn moeder.
Niet zo lang geleden, op een avond, draaiden we wat klassiek en kwam ik met de enige klassieke plaat die van thuis was gered: het vioolconcert van Mendelssohn. Dit concert staat in mijn geheugen gegrift. Delen ervan ontroeren me altijd weer bijna tot tranen. Linda had zelfs twee versies van dit concert. Het concert van vanavond op BBC was schitterend, een prachtige uitvoering, keihard spetterend uit de speakers.
Toen mijn moeder begraven werd, was er de vraag of er muziek gedraaid moest worden en zo ja, wat dan wel. Voor mij was er geen twijfel: het eerste deel van het vioolconcert van Mendelssohn. Het werkte, die muziek. Die begrafenis deugde niet, de priester had haast, was niet geïnteresseerd om er iets van te maken en wij konden er niet meer van maken, toen. Op de begraafplaats ontroerde Mendelssohn me enorm. Dit concert geeft troost. Muziek is wonderbaarlijk.
Dit is het deel dat er speelde.

Posted by hafred at 09:13 pm | Comments (1)

13 juli 2005

Bright Eyes in Paradiso

Gisterenavond speelde Bright Eyes in Paradiso. Het voorprogramma was The Faint, waar we nog nooit van gehoord hadden. We kwamen na het begin binnen en hoorden een enthousiaste zaal. We kenden geen enkel nummer, maar de muziek greep je meteen. Fantastisch voorprogramma. De muzikanten van The Faint kwamen later voor een deel terug bij Bright Eyes.
Van Bright Eyes kocht ik in eerste instantie naar aanleiding van recensies op File Under I’m wide awake it’s morning, een akoestische cd met Americana-achtige liedjes. De week erna ik las ik er weer een bespreking – van Digital Ash in a Digital Urn – en besloot die ook te kopen. Deze cd was heel anders van sfeer, meer elektronisch, maar ook erg mooi.

Het concert bestond voornamelijk uit materiaal van Digital Ash en werd uitgevoerd door een tienkoppige band, met twee drummers, twee gitaristen en een bassist( van The Faint), twee keybordenisten, een celliste en een violist, en Conor Oberst, mr. Bright Eyes zelf. Het geluid dat de band produceerde was indrukwekkend en het maakte me eigenlijk niet zoveel uit dat hij bijna niks speelde van I’m wide awake.
Ik stond eerst vooraan om wat te fotograferen, tussen allemaal kleine meisjes, die Oberts uitgebreid fotografeerden met hun mobieltjes. Later, vanaf het balkon, was dat ook erg leuk om te zien. Toen hij op zijn knieën aan de rand van het podium zijn laatste toegift zong, richten ze weer en masse hun mobieltjes op hem. De verlichte beeldschermen van de toestellen, die naar achteren gericht waren, leken net allemaal lampjes in de zaal. Weer eens wat anders dan het zwaaien met aanstekers.
De opname van het concert is straks in ieder geval te vinden op Fabchannel, hier alvast The First day of my life, dat hij in zijn eentje met elektrische gitaar uitvoerde, begeleid met gegil van de zaal. Deze (live?) versie plukte ik van internet en is niet van de CD.

Posted by hafred at 09:50 am | Comments (1)

10 mei 2005

The Shadows

Ik zat achter de computer en wilde net iets heel anders voor op het weblog schrijven, toen ik op het acht uur journaal Philip Freriks hoorde zeggen dat The Shadows na 45 jaar bestaan met hun afscheidstournee bezig waren.
Vijfenveertig jaar geleden! 1960!
Ik was 10 jaar en nog op ‘the junior school’ in Engeland. Staartjes, beugel, wijde rok met heel veel lagen gekleurde petticoats eronder, witte sokjes en een hoela hoop! Apache, Wonderful land en Foot tapper speelden op onze 'Radiogram' in de woonkamer en mijn zusters en ik stapten ritmisch - op de maat - The Shadows walk.

The Shadows waren brave jongens met typical English boy next door looks, brede verlegen glimlachjes en glimmende pakjes.
Hun muziek hoorde bij summer holidays op een Camp in Blackpool of een caravan park in Bognor Regis en innocent crushes. En bij het groter worden van us betweenies die ‘bijna’ naar de middelbare school gingen (in Engeland op je elfde) maar die nog drie jaar moesten wachten op écht teenager worden, op nylon stockings met jarretels in plaats van witte sokjes, op make-up, uitgaan en boys!!!!
The Shadows waren leuk maar ‘shadows’ vergeleken met mijn idolen Adam Faith, Billy Fury en Marty Wild.
En wat stond ons nog allemaal te wachten in de schaduwen van the 60’s - The Beatles, the Rolling Stones, mini skirts, flowerpower, hippies, revolution...
Nog even terug naar het onschuldige 1960 en het Wonderful land van The Shadows!

Posted by Mrs. Fredlee at 11:09 pm | Comments (5)

26 april 2005

Kathleen Edwards in de Melkweg (2)

Of Kathleen Edwards nu de nieuwe Lucinda Williams is of een jonge versie van Sheryl Crow, geen idee. Het doet er ook niet zoveel toe. Haar concert, gisterenavond in de Melkweg, was in ieder geval prachtig. Eigenlijk vanaf de eerste tonen wist je dat het mooi zou worden. Ze heeft een uitstekende band, een geoliede ritmetandem en een fantastische gitarist, die liet horen hoe mooi elektrische slidegitaar kan klinken.Ze ‘rockte’, het was allemaal steviger dan op haar cd’s, tussen de nummers door had ze praats voor tien en was ze af en toe erg grappig. Haar stem zal in de loop van de jaren alleen maar mooier worden.
Ik had tot begin maart nooit van haar gehoord. Op File Under stond een bespreking van haar laatste cd Back to me, met een link naar het titelnummer. Dat klonk mooi en dezelfde week zag ik de aankondiging van het concert in de Melkweg.
Luister zelf maar. Via File Under kunt u Back to me nog steeds beluisteren, hier vindt u nóg een nummer Old time sake. Een liedje zegt meer dan duizend woorden, dus twee liedjes…

Posted by hafred at 03:32 pm | Comments (2)

Kathleen Edwards in de Melkweg

25 april 2005. Mooi concert. Morgen meer.

Posted by hafred at 01:06 am | Comments (0)

27 maart 2005

Fogerty's writer's block

Als er over Fogerty geschreven wordt, gaat het altijd over die wonderbaarlijke rits van negen hits die hij in een paar jaar bij elkaar schreef en dat het daarna eigenlijk afgelopen was met de genialiteit van Fogerty. Tijdens de ‘legal battle’ met zijn platenbaas die hem aan zijn contract wilde houden - een contract met een open einde, waardoor hij voor eeuwig aan Mike Zaentz verbonden zou moeten blijven - droogde zijn inspiratie op en zat hij bijna tien jaar met een dik, vet writer's block. Daarna verschenen er nog maar een paar cd’s, die veelal werden afgedaan als ‘wel aardig’ maar allemaal niet zo goed als wat hij ooit maakte.

Ik had sterk de indruk dat voor de fans die vrijdagavond in de Heineken Music Hall verzameld waren die latere cd’s ook niet belangrijk waren. Men kwam voor de Creedence hits, die ook luidkeels meegebruld werden. Ook door mij overigens. En ik vond het prachtig. Zijn stem - zo’n stem had ik graag willen hebben - had niets van van ruwheid verloren, het hoog haalde hij hij met gemak. Zijn gitaarspel, zijn gitaargeluid, zompig, gierend, helder (en dat niet allemaal tegelijk).
Wat mij betreft heeft Fogerty na zijn Creedence periode, na zijn writers block, nog heel veel schitterende muziek gemaakt. The oldman down the down road, wat hij vrijdagavond speelde, Big Train (From Memphis) wat ik zelf heel veel heb gespeeld. En dan zijn deze alleen nog maar van Centerfield.
Voor de Creedence-fans die - als hij even geen Creedence-hit speelde - uitgebreid door de muziek heen lulden, doen die liedjes er misschien allemaal niet toe. Voor mij wel. Ik zou hem graag eens in Paradiso willen zien, met een uitgebreide keuze uit zijn solowerk.
Blijft wel altijd het gevoel bij Fogerty dat - als hij niet gemangeld zou zijn geweest door de muziekindustrie en de mores die daar nog steeds heerst - hij veel meer uit zijn muziek had kunnen halen. En dan heb ik het niet over het geld dat hem door zijn neus is geboord.
Ik heb altijd gedacht dat Searchlight van Centerfield over zijn writers block en wanhoop ging, die hij moet hebben gevoeld in de tijd dat hij niet meer kon of wilde schrijven. Geen idee of mijn interpretatie klopt, oordeel zelf. Hier kunt u het liedje horen, hieronder een stukje tekst uit Searchlight.

‘What was the demon that made me run, can I ever hope to understand?
I hear my voice, echoes on the wind; I try to reach out with my hand.
Without a light, I might be here forever, lost for all eternity;
There in the darkness, slippin’ through my fingers,
The face that smiles back is me.’

Posted by hafred at 02:51 pm | Comments (1)

25 maart 2005

John Fogerty in de Heineken Music Hall

Ooit heeft Creedence Clearwater Revival in Nederland opgetreden. Misschien zelfs wel meerdere keren, toen ze op het hoogtepunt van hun roem waren, ergens eind jaren zestig, begin jaren zeventig. In die tijd heb ik ze nooit gezien. Ik was nog geen fan - stom, ik wantrouwde een groep die zoveel hits achter elkaar scoorde - en toen ik eindelijk fan was van Fogerty, dankzij de Blue Ridge Rangers l.p. kwam hij hier niet meer, kwam hij na zijn tweede solo in een diepe, ook creatieve crisis terecht. Toen hij uiteindelijk naar een jaar of 10, 12, verlost was van zijn gedoe met zijn voormalige platenbaas Zeantz, die stinkend rijk was geworden van de hits van Creedence (Fogerty niet natuurlijk, hij heeft ook jarenlang die Creedence hits niet meer willen spelen) maakte hij eindelijk Centerfield.
Nu speelt hij vanavond in de Heineken Music Hall en we gaan er heen. Morgen een verslag. Om die man die hem zijn oorspronkelijke platencontract heeft laten tekenen te pesten, kunt u hier gratis luisteren naar Fortunate Son van Creedence. Fogerty krijgt er toch geen cent van als u het koopt.

Posted by hafred at 06:40 pm | Comments (3)

09 maart 2005

The Wolfking

In een interview in OOR nr. 2 van maart, met Will Oldham, ofwel Bonnie ‘Prince’ Billy, van wie ik wel had gehoord maar nooit iets heb gehoord, heeft hij het ineens over de soloplaat uit 1970 van John Phillips, Papa John van The Mamma’s & the Pappa’s. ‘Het is een ont-zag-wekkend goeie plaat, die heel veel voor me betekent. Mensen verspreid over de hele wereld koesteren die plaat.’
1970, ik was negentien, en ik solliciteerde ergens omdat ik -als ik solliciteerde- een platenbon kreeg. Van die platenbon kocht ik John Phillips, the Wolfking of L.A. Wat een plaat, wat een stem, wat een songs. Wat een muzikanten, die hele plaat klinkt zo soepel gespeeld, het is de crème de la crème aan muzikanten uit L.A.. Wat een teksten. Big bellied woman laying in the sand, waiting for the baby while the waves roll in.
John Phillips, begiftigt met enorm talent, die 30 jaar lang na die plaat zich overgaf aan heroine en alcohol en eigenlijk nooit meer echt iets maakte. Ik probeerde die plaat al tijden op cd te kopen, maar hij is al tijden out-of-print of alleen obscuur te verkrijgen voor zo’n $27,- wat weer een beetje veel is. Teveel? Ik ga hem gewoon nu proberen te bestellen.
Ik draai mijn incomplete, via Kazaa, en Acquisition gedownloade Wolfking de laatste dagen weer constant (Ja, ik heb de l.p. ook nog steeds). Die plaat staat nog steeds als een huis. Wolfking, het blijft wonderlijk wat de magie van deze plaat is. Een echt sterke zanger is ie niet, maar hij zingt wel magisch. Is het de prachtige combinatie van steelgitaar en piano? Nee, het is geen country, het is John Phillips. Op die plaat staat geen enkele song die slecht is, die je wilt overslaan of even niet horen. Sterker, ik zet sommige liedjes regelmatig even op repeat in iTunes. Luister zelf. Ik zet een liedje op het log. Drum. Als hij skabadabibadadida zingt dan ben ik elke keer weer verkocht.

Posted by hafred at 10:05 pm | Comments (0)

13 februari 2005

Wohohohohohooooo...

Het is stil in Amsterdam. Stil in die zin, dat er niet veel mensen op straat zijn. Daar is het weer ook naar. De regen klettert met vlagen op de daken van de auto’s en de wind raast door de Roeterstraat. We zijn op weg om bij Kriterion kaartjes te kopen voor The eternal sunshine of the spotless mind. Daarna gaan we - vóór de film om kwart voor acht begint - eten bij de Turkse pizzeria vlakbij.
Als we bijna klaar zijn met eten, schuifelt een rijzige gestalte achter een rollator de pizzeria binnen. Ramses Shaffy.

Hij wordt begroet als vaste klant. Breekbaar gaat hij in de hoek bij het raam zitten. Hij is aan komen schuifelen vanaf het Sarphatihuis verderop in de Roeterstraat.
We moeten naar de film. Eigenlijk willen we iets tegen hem zeggen, maar wat? Dank je wel of zo, maar dan anders. In de plee bij Kriterion fluit ik luid de Shaffy Cantate en ik moet me inhouden om het ook niet heel hard te gaan zingen. Dat klinkt in wc’s best wel indrukwekkend. Wohohohohohooooo, Wohohohohohooooo...

Als we na de film naar huis teruglopen zit hij er nog, een glas rode wijn binnen handbereik. Op een of andere manier stemt me dat tevreden, waarschijnlijk omdat het daardoor lijkt dat hij buiten het verzorgingshuis nog een leven leidt. De Shaffy Cantate blijft in mijn hoofd zingen en thuis kijken we meteen of die bij de iTunes MusicStore te koop is. We kopen een wat rare uitvoering - de single uitvoering - die veelbelovend begint, maar uiteindelijk een soort arrangement voor kerstliedjes krijgt. Ik had vroeger niks van Shaffy, dat was meer voor mijn oudere broer die van chansons en jazz hield. Op zijn Amroh bandrecorder draaide hij opnamen van Shaffy Chantant, waarbij natuurlijk die Shaffy Cantate, die live - in mijn geheugen althans - veel mooier klonk. Wilder, rommeliger.
We kopen Zijn grootste successen bij de MusicStore en voor het grootste deel is het zo mooi als ik me herinner. Het is stil in Amsterdam, Laat me, Vijf uur, Ik drink... ‘We leven nog en niet zeuren,’ zingt Shaffy op het moment dat ik dit schrijf en ik hoop dat dat nog steeds zijn motto is. Ik denk van wel, hij zag er tevreden uit achter zijn glaasje wijn.

Voor een een klein stukje Shaffy Cantate klikt u hier.

Posted by hafred at 04:42 pm | Comments (3) | TrackBack

02 februari 2005

Peace, Lowe & Understanding

Voor onze kerst/nieuwjaarskaart gebruikten we het thema 'What's so funny about peace, love and understanding', gebaseerd op een liedje dat Nick Lowe lang geleden schreef toen hij nog bas speelde bij pub-rock band Brinsley Schwarz. Bij het schrijven had hij een oude hippie in gedachten, die zich afvraagt wat er nu zo raar is aan vrede, liefde en begrip.
De oude mod Lowe, rijdt nu Mercedes-Benz, heeft een hypotheek en kan dat allemaal betalen mede dankzij de royalty's van de verschillende uitvoeringen van de song. Niks mis mee trouwens, integendeel, heerlijk als je een lied hebt geschreven waar regelmatig geld van binnenkomt. Een interview met Nick Lowe over het lied staat op deze site.

Posted by hafred at 06:43 pm | Comments (2)

Buddy Miller in Paradiso

Veel kende ik nog niet van Buddy Miller, behalve dan wat ik al een tijd terug had gedownload: does your ring burn your finger en het prachtige I’m not getting any better. Misschien had ik hem ooit een keer met Steve Earle gezien, ik weet het niet. Ik las besprekingen van ‘Universal United House of Prayer’, een cd van een gelovige man, over God, maar erg oprecht, mooi en ach, ik ben Gerard Reve ook blijven lezen toen hij katholiek werd. Johnny Cash zong ook prachtige liedjes over God en die vind ik mooi, zonder dat ik hoef te geloven in een God. Van de cd over Dylan die onlangs bij Uncut zat, sprak de uitvoering van Miller van Dylan’s ‘With God on our side’ me erg aan.
Dus stonden we tussen de Buddy Miller fans vooraan bij het podium in Paradiso. Wat vooral opviel bij het concert was de communicatie tussen Miller en zijn publiek. Als je tegen Steve Earle roept dat je een bepaald liedje graag wilt horen, dan roept hij, dat hij wel bepaalt wat er gespeeld gaat worden. Miller bepaalt ook wat er gespeeld wordt, maar het gaat op een aardige manier en hij geeft zijn fans -als de band het gevraagde liedje heeft geoefend- wat ze willen horen.
Hij had een fantastische band, er werd zo duidelijk met plezier gespeeld. De Fredlee’s waren het niet eens of het een leuk concert was: Linda vond het te lang, te veel hetzelfde, ik vond het prachtig, het kon me niet lang genoeg duren.
Over één ding waren we het eens: Buddy Miller moet een erg aardig man zijn.

Posted by hafred at 10:05 am | Comments (1)