Ik had sterk de indruk dat voor de fans die vrijdagavond in de Heineken Music Hall verzameld waren die latere cd’s ook niet belangrijk waren. Men kwam voor de Creedence hits, die ook luidkeels meegebruld werden. Ook door mij overigens. En ik vond het prachtig. Zijn stem - zo’n stem had ik graag willen hebben - had niets van van ruwheid verloren, het hoog haalde hij hij met gemak. Zijn gitaarspel, zijn gitaargeluid, zompig, gierend, helder (en dat niet allemaal tegelijk).
Wat mij betreft heeft Fogerty na zijn Creedence periode, na zijn writers block, nog heel veel schitterende muziek gemaakt. The oldman down the down road, wat hij vrijdagavond speelde, Big Train (From Memphis) wat ik zelf heel veel heb gespeeld. En dan zijn deze alleen nog maar van Centerfield.
Voor de Creedence-fans die - als hij even geen Creedence-hit speelde - uitgebreid door de muziek heen lulden, doen die liedjes er misschien allemaal niet toe. Voor mij wel. Ik zou hem graag eens in Paradiso willen zien, met een uitgebreide keuze uit zijn solowerk.
Blijft wel altijd het gevoel bij Fogerty dat - als hij niet gemangeld zou zijn geweest door de muziekindustrie en de mores die daar nog steeds heerst - hij veel meer uit zijn muziek had kunnen halen. En dan heb ik het niet over het geld dat hem door zijn neus is geboord.
Ik heb altijd gedacht dat Searchlight van Centerfield over zijn writers block en wanhoop ging, die hij moet hebben gevoeld in de tijd dat hij niet meer kon of wilde schrijven. Geen idee of mijn interpretatie klopt, oordeel zelf. Hier kunt u het liedje horen, hieronder een stukje tekst uit Searchlight.

‘What was the demon that made me run, can I ever hope to understand?
I hear my voice, echoes on the wind; I try to reach out with my hand.
Without a light, I might be here forever, lost for all eternity;
There in the darkness, slippin’ through my fingers,
The face that smiles back is me.’