Gisteren stond hij in Paradiso en het was een memorabel concert. Een perfecte band, met een multi-instrumentalist, die allerlei blaasinstrumenten bespeelde, naast ook nog eens gitaar en mandoline, een superstrakke drummer en een uitstekende bassist. En natuurlijk met Richard Thompson zelf, die deze avond liet zien dat hij naast een begenadigd songschrijver en zanger ook een waanzinnig goede gitarist is. Ze speelden veel van Sweet Warrior, met daarnaast een keuze uit zijn uitgebreide repertoire. Zoals bijvoorbeeld het prachtige Who Knows where the time goes, wat ik ken van Sandy Denny, natuurlijk 1952 Vincent Black Lightning en Shoot out the lights.
Mijn favoriete nummer ‘The sunset song’, was het eerste van liedje van de eerste toegift (hij kwam twee keer terug). Mijn avond kon niet meer stuk.
Het is altijd een genot om een stel geconcentreerde goede muzikanten aan het werk te zien en dat was gisterenavond absoluut het geval. Na een minutenlange gitaarsolo van Thompson zag je hem terugkomen uit zijn ‘gitaarwereld’ en moest hij weer even tot zichzelf komen.
Thompson is een gevatte, aardig, charmante man, een uitstekende songschrijver en zanger en een beregoeie gitarist. U begrijpt: ik heb genoten.