31 december 2007

Het mooiste nummer ooit?

Matthijs vraagt telkens aan de mensen in het café van de top 2000 wat het mooiste nummer is - ooit geschreven. En die mensen geven daar zo maar antwoord op. Moeilijk. Wat zou u - lezer van dit weblog - hebben gezegd?

Als ik er had gezeten had ik gezegd (na hakkelen, aarzelen - Matthijs was al lang verder gelopen):
I’m so lonesome I could cry, van Hank Williams.
Hank Williamsn schreef poezie, ik zeg het in deze laatste maand van het jaar nog maar weer een keer. Hank zong over zonsondergangen, over vogels die zongen, over eenzaamheid. De tekst van mijn mooiste nummer:

Hear that lonesome whippoorwill?
He sounds too blue to fly.
The midnight train is whining low:
I'm so lonesome I could cry.

I've never seen a night so long,
When time goes crawling by.
The moon just went behind a cloud,
To hide its face and cry.

Did you ever see a Robin weep,
When leaves begin to die?
That means he's lost his will to live.
I'm so lonesome I could cry.

[Instrumental break]

The silence of a falling star,
Lights up a purple sky.
And as I wonder where you are,
I'm so lonesome I could cry.
I'm so lonesome I could cry.

Mrs.Fredlee riep spontaan tegen me: The winner takes it all, van Abba. Toen zij op de Rietveld illustratie studeerde schalde het door de gangen. Ze heeft met de Abba’s gegeten, in 1975 of 76. Mrs.Fredlee vindt het nog steeds een prachtig nummer, en de tekst, ja die klopt gewoon:

I don’t wanna talk
About the things we’ve gone through
Though it’s hurting me
Now it’s history
I’ve played all my cards
And that’s what you’ve done too
Nothing more to say
No more ace to play

The winner takes it all
The loser standing small
Beside the victory
That’s her destiny

Posted by hafred at 09:11 pm | Comments (3)

29 december 2007

Panaromaal begaafd

Dit jaar viel ik u lastig met met zo’n 75 panorama’s. Ik ben nu eenmaal panoramaal begaafd, zoals mijn broer het uitdrukt. Misschien gaan die panorama’s ook nog eens wat opleveren. Voor de Passenger Terminal Amsterdam maakte ik vorige week op een hele koude avond twee panorama’s, een van de voor- en een van de achterkant. Opdracht was de terminal met lichten aan te fotograferen. Ik had de mazzel van een prachtige zonsondergang en vind ze zelf wel geslaagd.

Ik had natuurlijk al een stel pano’s van de PTA in portefeuille, ik fotografeerde in 2006 de aankomst van de Cruiseschepen (kijk nog maar eens in de archieven van 2006) en tijdens het wachten totdat die #$@!@#$! boten eindelijk wensten aan te komen, maakte ik de foto’s voor deze pano’s:

Posted by hafred at 06:08 pm | Comments (0)

28 december 2007

Drie interviews

Ik verdien mijn geld met schrijven. Ik schrijf over nieuwe media, grafische software en probeer veel interviews te doen met mensen uit die media-industrie. Hierbij een lijstje met drie interviews waarvan ik vond dat ze leuk waren geworden. Allemaal uit Dzone, blad voor graphic designers. (U kunt ze downloaden in PDF-vorm, dus als u op de links klikt, wordt het pdf-bestand gedownload en/of opent het bestand zich in uw browser of moet u het zelf openen in Acrobat Reader.)
En die portretjes hierboven? Die maakt Mrs.Fredlee bij de redactioneeltjes van Dzone.

1. Interview met Phil Clavenger, interface designer van Adobe Photoshop Lightroom. Bij veel van de interviews die je met mensen uit die software-industrie maakt zit vaak een pr-persoon bij, die aantekeningen maakt van wat de geïnterviewde zegt, die zegt dat het wel genoeg is met de vragen, of die een antwoord geeft inplaats van de geïnterviewde. Bij dit interview was dat helemaal niet het geval. Ik belde Clavenger thuis middels Skype en ik had een uiterst slechte verbinding en moest mijn vragen soms drie keer stellen en hij zijn antwoorden drie keer geven. Clavenger was verbaasd dat er nog zoveel uitgekomen was. Ik ook trouwens.

2. Toen ik hoorde dat Tjeerd Hoek - de interface designer van Vista - in Nederland was vanwege de introductie van Vista, wilde ik hem heel erg graag interviewen. Via MCS, het PR-bureau van Microsoft was dat redelijk snel geregeld. Hoek vond het leuk om over Vista te praten en het interview liep erg uit. Aan het eind wilde ik snel nog even wat foto’s van hem maken. Shit, wel alles meegenomen, op de batterij na, die zat nog in de oplader thuis. ‘Geen probleen’, zei hij, ‘doe het morgen maar voor de presentatie van Vista.’ En zo geschiedde. Een aardige man.

3. Toen ik hoorde over het initiatief van El Hema, een soort Noord-Afrikaanse Hema, ter introductie van Arabische fonts, wilde ik er meteen wat mee doen voor Dzone. El Hema werd georganiseerd door Mediamatic, een organisatie met aan het hoofd Willem Velthoven. Hem kende ik nog uit de begintijd van de desktop publishing en ook hier was de afspraak snel gemaakt. Er was heel veel media-aandacht voor El Hema, dus de eerste afspraak viel een beetje in het water. Hoewel ik daar ook een leuk interview maakte met een van de ontwerpers van de Arabische fonts. De tweede afspraak leek ook mis te lopen, omdat er net allemaal drukte was voor de inzending van El Hema voor de Nederlandse Designprijzen.

Posted by hafred at 04:28 pm | Comments (1)

27 december 2007

Het spookt maar in je hoofd...

Tijdens het concert van Spinvis op Kerstavond riep ik tegen zoon R. dat die teksten van Spinvis poëzie zijn. In een interview op BNR radio, wat ik vandaag hoorde dankzij een weblog dat deze week over Spinvis schreef, zegt Spinvis nu juist dat zijn teksten geen poëzie zijn: hij maakt ze passend op de muziek (om zijn uitspraak maar even te parafraseren).
Hij zal het zelf het beste weten, maar toch benaderen zijn teksten gedichten. Ik weet ook niet of je ze kan gaan declameren als een gedicht, maar misschien - als Spinvis het zelf zou voordragen - zou het wel werken. Bij een optreden (vastgelegd op Nieuwegein aan Zee) deed hij dat trouwens al een keer, al zing-zeggend:

T’is altijd wat en altijd spijt
Van al het geld en alle tijd
Over de onverharde wegen
die je naar hier hebben geleid

De ochtenden zijn wit en koud
en hoe je ook je stuur vasthoud
De wind komt door je handschoenen heen
Je vingers zijn versteend

Zo is er altijd iets dat je verlamt
En is het niet de wiet,
dan is het wel de drank ofzo
Het spookt maar in je hoofd

Het was lang geleden, een eeuwigheid,
Je fietste op de Afsluitdijk
Ik weet niet wat je er nu van vindt,
als je luistert naar de wolken...

Als ik het zo neerschrijf is het toch een gedicht? En mooi ook nog. In plaats van Simon Vinkenoog, een ‘performande’ dichter, zou ik hem graag een keer met Campert willen horen. Maar Vinkenoog is natuurlijk meer drama en perfomance. Campert is melancholie en kalmte, maar is Spinvis dat vaak ook niet?
Ik blijf erbij dat de teksten van Spinvis gedichten benaderen of gewoon gedichten zijn. Poëzie is ook muziek.

Posted by hafred at 06:58 pm | Comments (0)

25 december 2007

Spinvis in Paradiso, op Kerstavond (2)

Posted by hafred at 01:41 pm | Comments (0)

Spinvis in Paradiso, op Kerstavond

Posted by hafred at 01:22 pm | Comments (0)

24 december 2007

Water - wonder - land (2)

Waterland is prachtig. In het voorjaar, als alles weer groener wordt en de koeien weer van stal komen. De schapen staan er altijd, in de warmte van de zomer en in de kou van december, altijd met met hun wollen truien aan, het hele jaar door. De dijk, die grenst aan het IJ-meer en het IJsselmeer en de Gouwzee, kronkelt langs het water en het land.

Eergisteren lag er een laagje ijs langs de dijk. Kijkend naar Durgerdam, hoorde je het water eronder geluid maken. Of kwam het geluid van het ijs? Vanaf de dijk, net na Durgerdam kijk je richting Amsterdam en zie je altijd de Stompe Toren van Ransdorp. Veraf, dichtbij. Vierkant. Nu met schapen en paarden. De koeien staan op stal. Op de slootjes wordt geschaatst.
Hier ziet u hoe het er eergisteren uitzag.

Posted by hafred at 05:30 pm | Comments (2)

23 december 2007

Water - wonder - land

Posted by hafred at 03:33 pm | Comments (0)

22 december 2007

What the Dickens?

Het is bijna Kerst en bij the run up to Christmas day hoort voor het Fredlee gezin erbij: christmas carol singing bij vrienden in Friesland, naar een ballet voorstelling - deze keer de schitterende ‘Sleeping Beauty’ in de Stopera -, kerstcadeaus kopen voor onder de boom en voor in de Christmas stockings, op kerstavond naar de nachtmis in de Engelse kerk en daarna thuis mulled wine en ‘Twas the night before Christmas, when all through the house, not a creature was stirring, not even a mouse’ voorlezen.
Maar voor dit jaar heb ik ook voor later op kerstavond de dvd ‘A Christmas Carol’ gekocht, want de krenterige Scrooge en de Christmas spirits Past, Present and Future die bij Scrooge komen spoken op Christmas Eve, horen er ook echt bij op kerstavond vind ik, en de dvd ‘A Christmas Carol’ is ook nog een BBC classic uit 1977! Ik heb de dvd gekocht in een BBC Classic Dickens Box met 9 andere prachtige oude BBC Dickens classics voor een koopje, dacht ik, van 54,90. Het was een aanbieding in Het Parool een paar weken geleden. De Box was wel snel thuis bezorgd, maar een koopje bleek het achteraf het niet te zijn, want een paar dagen later zag ik bij de Free Record shop de zelfde Box een stuk goed koper en daarna bij de Blokker voor maar 34,95! Ik had er de pest over in maar dacht ‘Ik ben geen Scrooge, liever Mrs. Bob Cratchit’ en probeerde er verder niet aan te denken. Tot eergisteren...

De postbode had een briefje in de bus gegooid dat er een pakje voor mij was en het pakje zou hij de volgende dag weer bezorgen tussen 12 -18uur. Omdat ik geen zin had om helemaal weer naar de postkantoor te gaan om het pakje op te halen, besloot ik na 12 uur thuis te zijn en op het mysterieuze pakje te wachten. Om 3 uur werd er aangebeld - de postbode met het pakje. Ik maakte het pakje open en zag een dvd Box met BBC Classics!
OH SHIT!! dacht ik, ook dat nog! Ik heb waarschijnlijk verkeerd besteld bij Het Parool en heb per ongeluk nog meer van hun BBC Classics gekocht - voor een koopje!!
Er zat een brief bij, van Het Paroolfilmshop:

‘Geachte klant,
Tot onze verbazing staat op het moment dat U de Dickens Box besteld heeft een vergelijkbare Box te koop bij Blokker voor 34,95.
Aangezien wij dit prijsverschil te groot vonden hebben wij besloten u een 7 dvd box met Engelse kostuum films te leveren zonder dat u hoeft te betalen.’

Nee, Het Parool is geen Scrooge. Het Parool heeft de echte ‘Christmas spirit’!

Posted by Mrs. Fredlee at 12:52 pm | Comments (3)

21 december 2007

Nieuwe Herengracht, nabij het Wertheimpark

Posted by hafred at 03:53 pm | Comments (0)

20 december 2007

Benjamin Herman en Remco Campert

Gisteren waren Mrs.Fredlee en ik in het Bimhuis bij de presentatie van de cd Campert van het Benjamin Herman Quartet. Ik bewonder het werk van Campert en dat van Herman. Een ideale avond. De muziek op de cd is voor een deel geschreven voor een documentaire over Campert Tijd duurt één mens lang, waarin Campert aan het woord komt over zijn jeugd, zijn vader en het zelf zijn van vader. Bovendien leest hij in die documentaire een aantal gedichten voor, waaronder het gedicht Lamento.

De avond in het Bimhuis begon met de vertoning van de documentaire, waarbij combinatie van de muziek van Herman met het voorlezen van Lamento door Campert, het gedicht nog eens extra melancholieker maakte, nog gejaagder, nog wanhopiger. Na de pauze speelde het Benjamin Herman Quartet een indrukwekkende set, met dat schitterende saxspel van Herman, ‘ouderwetse’ jazz in het Coltrane genre, waar ik zo van houd.

Campert sloot de avond af met het voorlezen van een paar gedichten. Niet Lamento, maar gedichten over jazz musici, Charlie Parker, Chet Baker en Piet Noordijk. Herman kwam ook nog wel aan de beurt, zei Campert, maar dat gedicht was nog in de maak...
Hier treft u een aantal links aan over Lamento: Karin Spaink over Lamento en Campert die het voorleest. De combinatie van Campert en Herman kunt u beluisteren op VPRO’s luisterpaal, klik door naar track nummer 13. Luister en laat u meeslepen.

Posted by hafred at 03:50 pm | Comments (0)

19 december 2007

Ouwe lul!

Zou ik... Durfde ik... Even assertief te zijn als die ouwe man die telkens als iemand in zijn of haar mobiel begonnen te kletsen krachtdadig ingreep? Ik moest naar Leiden en zat als gewoonlijk in de stilte coupe te lezen. Onzichtbaar voor me zat een man al vijf minuten te bellen. Erger nog: hij zat te vergaderen.

‘Maar Ingrid! Het gaat toch om 10% van het budget. 35.000 euro... Dat kan toch niet...’
Dan bleef het weer een tijd stil, waarbij ik hoopte dat hij er verder het zwijgen toe zou doen. Dat zijn vergadering klaar zou zijn. Maar nee. Hij sprak op bedachtzame toon verder.

‘Dick! Zit jij er ook bij? Dit kunnen we toch zo niet aan de commissie verkopen? Zeg nou zelf..’
Verdomme. Ik kon me niet meer op mijn boek concentreren. Ik moest nu naar hem toelopen en hem zeggen dat dit een stilte coupé was en dat hij zijn bek moest houden. Nu ja zijn bek, ik moest het beschaafd brengen. In mijn hoofd oefende ik een zin. ‘Meneer! Wilt u uw mobiele telefoon uitdoen. Dit is een Stilte Coupé!’ Dat klonk keurig.

Was ie nu toch uit zichzelf gestopt? Dan hoefde ik hem er niet meer op aan te spreken. Nee daar klonk zijn afschuwelijk kalme stem weer. Hij zei weer wat tegen Ingrid. Nu moest ik hem er op aan spreken. NU.
Daar klonk de conducteur. Het volgende station is Leiden... Shit, dat was mijn bestemming. Te laat. Of zou ik toch... Ik stond op, deed mijn jas aan en liep naar hem toe. Ik wees indringend op de woorden Stilte Coupé op het raam en begon alsnog tegen hem te tieren. ‘U zit hier nu al een half uur in dat ding te ouwehoeren en...’

Verward verliet ik de trein. Ik had hem aangesproken. Maar wel erg laat. Zo assertief als die ‘ouwe lul’ van de vorige keer voelde ik me niet. Maar wel een beetje een ouwe lul.

Posted by hafred at 05:25 pm | Comments (2)

Copy that!, Mrs. Fredlee...

Tellevisie interesseert me niet zo. Ik kijk hoogstens het journaal, Pauw en Witteman, films en dit jaar ook De Wereld draait door. Zo heb je tenminste de tijd om nog wat te lezen, want naast al die boeken hebben we ook nog de Volkskrant, VN, het Parool en in het weekend de NRC te lezen. Toch zaten de Fredlees dit jaar regelmatig aan de buis gekluisterd. Ik wist niet dat ik het in me had.

En dat allemaal dankzij de DVD-box. Het begon met de box van Cold Feet, die Mrs.Fredlee heel goedkoop dit voorjaar bij Blokker had aangeschaft. Als we dan een aflevering hadden aanschouwd, keken we elkaar aan en zeiden: ‘nog eentje dan?’ En voor je het wist was je weer vier of vijf afleveringen verder.
Zoon T. kwam daarna met het eerste seizoen van 24. ‘Dit moeten jullie eens proberen.’ Dat hebben we geweten. Een paar maanden later zijn we vijf seizoenen verder en zitten nu in afwachting van de levering van seizoen zes. De 24 afleveringen per seizoen gingen er als een speer doorheen. We keken tot we begonnen te knikkebollen. We deden alvast één aflevering voor het eten en dan nog vier erna. Ik begon in het 24’s te praten: Copy that!, Mrs.Fredlee...
Gisterenavond zagen we de laatste afleveringen van seizoen vijf. Met als cliffhanger Jack op weg naar China. Nu hebben we nog maar één seizoen te gaan... Wat moeten we in vredesnaam daarna?

Posted by hafred at 04:45 pm | Comments (1)

17 december 2007

Top twee Oosterkerkjes

Ik heb heb u dit jaar niet echt veel lastgevallen met de Oosterkerk. Dat wil natuurlijk niet zeggen, dat ik er geen foto's van heb gemaakt. Dit zijn er alvast twee. Misschien wordt het een top-vijf.

Posted by hafred at 04:39 pm | Comments (0)

16 december 2007

Lisa jarig!

Posted by hafred at 02:56 pm | Comments (3)

Gelezen in 2007

Een lijstje met de beste boeken van 2007, vroeg Esther. Veel boeken gekocht en gelezen dit jaar, maar bijna allemaal ‘ouwe koek’. Nu de hoge stapel boeken op het nachtkastje door Mrs.Fredlee is gesorteerd en vervolgens in de boekenkast is verdwenen, moet ik uit het hoofd bedenken wat wat was, dit jaar.
Nieuw en erg leuk om te lezen was De literaire kring van Marjolijn Februari. Tirza van Grunberg vond ik een on-boek en in Het Schervengericht van A.F.Th bleef ik tijdens griep op éénderde steken. Dat was het geloof ik wel voor de Nederlandse literatuur.

Verder heel veel Engels gelezen en voornamelijk thrillers en detectives. Het jaar begon met de boeken George Pelecanos, waarvan ik er gedurende het jaar ook nog een of twee heb herlezen. Maar wat moest ik na Pelecanos? Gelukkig was er een nieuw boek van Michael Connelly met Inspector Harry Bosch: The Overlook. Daarna bracht De Thriller en Detective-gids van VN inspiratie. Mrs.Fredlee en ik pluisden hem uit en kwamen met een lijst schrijvers waarvan we vonden dat we maar eens wat moesten proberen. We kozen voor Ian Rankin en Peter Robinson en kochten daar in eerste instantie respectievelijk Let it bleed en In a dry season van. Daarna waren we niet meer te houden. Inmiddels heb ik alles van de Inspector Rebus-reeks van Rankin gelezen en ben ik op tweederde van de Inspector Banks-serie van Robinson.
Tussen de bedrijven door herlas ik een paar boeken van de onvolprezen Walter Mosley, in afwachting van de bestelling Blonde Faith, een nieuw deel in de Easy Rawlins-serie. Ik herlas de twee boeken over Socrates Fortlow en een Easy Rawlins, Cinnamon Girl, en toen kwam mijn bestelling aan. (Onderweg dit jaar in het vliegtuig naar Las Vegas, las ik Killing Johnny Fry, een sexistential novel, een pornografische roman van Mosley, die door Kristien Hemmerechts in de Volkskrant best goed was besproken. Ik vond het een raar boek.)
De korte roman On Chesil Beach van Ian McEwan mag ik niet vergeten. Een prachtige verhaal over een huwelijksnacht, vlak voor de seksuele revolutie.
Op dit moment ligt op het nachtkastje This Year You Write Your Novel van Walter Mosley. De titel zegt het al: dit jaar schrijf je je roman. Nou ja, het jaar is praktisch voorbij. Volgend jaar dan maar?

Posted by hafred at 01:03 pm | Comments (1)

14 december 2007

Luchtpiano

Bij muziek heb ik de onbedwingbare neiging om mee te doen. Te trommelen, te zingen, de gitaar te pakken en mee te spelen, een beetje met mijn been op de maat mee te bewegen, kortom - hoe zal ik het eens omschrijven - een beetje als een zenuwlijder als je het negatief ziet, of gewoon als iemand die van muziek geniet. Bij concerten van gelijkgestemden, in Paradiso, de Melkweg of het Bimhuis, heeft niemand er last van, ik kan meezingen, meebewegen, opgaan in de muziek. Het wordt anders als je naar een klassiek concert gaat in een zaal als die van het Muziekgebouw aan het IJ.

Gisteren waren Mrs.Fredlee en ik naar een pianoconcert in het Muziekgebouw aan het IJ, van Ivo Janssen die de Goldbergvariaties van Bach speelde. Prachtig mooi concert. Nu zijn er hele ritmische stukken in die Goldbergvariaties en ik heb dan de onbedwingbare neiging - dwangneurose zult u misschien zeggen - om een beetje mee te doen. Niet op een echte piano natuurlijk, maar een beetje luchtpiano, op de knieën, de vingers een beetje bewegend zoals je piano speelt, heel, heel zachtjes neerkomend op de beide knieën...
Tegen de regels. Een buurvrouw van een paar stoelen verderop vroeg me er in vredesnaam mee op te houden. Stil blijven zitten, dat moet je. Klassieke muziek is om naar te luisteren. De man die voor ons zat bewoog ook. Die bewoog zijn hoofd op een rare manier... Hij zou toch niet... Ja verdomd! Hij zat te knikkebollen!

Posted by hafred at 11:33 am | Comments (0)

13 december 2007

Rood Kruis

In zijn strip Zusje laat tekenaar Gerrit de Jager de hoofdfiguur opdraven met op het hoofd een verpleegsterskapje met een rood kruis. Dat mag niet, zegt het Nederlandse Rode Kruis.
De organisatie vermoedt weliswaar geen kwade bedoelingen bij de tekenaar, maar wil graag benadrukken dat zij wettelijk de enige is die gerechtigd is het Rode Kruisembleem te gebruiken. Gesuggereerd wordt dat De Jager in zijn strips voortaan een 'plusteken in een andere kleur' kan gebruiken.
Een verbouwereerde De Jager liet het Rode Kruis weten dat een rood kruisje sinds jaar en dag door striptekenaars wordt gehanteerd om aan te geven dat we met iets medisch van doen hebben…..

Posted by Mrs. Fredlee at 10:53 am | Comments (2)

Meerkoet

Op de wandeling naar de Fredlees kwam de zon net op. Fris winterlicht. Er kwam een Meerkoet aangezwommen. Mrs.Fredlee zag het, ik schoot het.
Morgen verder met de lijstjes...

Posted by hafred at 09:48 am | Comments (0)

12 december 2007

Mooiste cd's

Het eerste lijstje van de maand december. Bij dit lijstje gaat het er mij om welke ik van de nieuw aangeschafte cd’s het meest gedraaid heb (In de playlist van iTunes want van daaruit wordt de meeste muziek gedraaid). Voor het gemak concludeer ik daar uit welke cd’s ik dit jaar het mooist vind. Ik houd het op drie cd’s, maar het staat u verder vrij om een een top vijf of tien van te maken.

Op drie staat muziek die al veel langer uit was, maar die ik niet kende: Marc Ribot y Los Cubanos Postizos, uit 1998.
Ik zag Marc Ribot in maart dit jaar met Ceramic Dog in het Bimhuis en vond het prachtige pokkeherrie, die hij met die band maakte. Ik zocht naar cd’s van hem en vond de Cubanos Postizos, Cubaanse muziek met dat gemeen klinkende Ribot-accent, met een scherp randje aan de melodieën. (Overigens was Ribot - solo - in november weer in het Bimhuis. We hebben helaas moeten missen en ik heb er niks over gelezen. Hij was er, maar niemand had er wat over te melden...)

Op twee staat Sweet Warrior van Richard Thompson.
Ik was vorig jaar al enthousiast over de Front Parlour Ballads en we waren hem gaan zien in de Melkweg, waar hij solo speelde. Het thema van Sweet Warrior is de oorlog in Irak, met het prachtige ‘Dad’s gonna kill me’. Op die hele cd staat geen zwak nummer en hij bewees zijn kwaliteit met het concert dat hij dit jaar in Paradiso gaf.

Op een staat Sky Blue Sky van Wilco.
Wat Wilco betreft was ik er ook laat bij - net als bij Ribot en Thompson - maar ik had het vorig jaar al ingehaald door flink van Wilco in te kopen. Dit jaar verscheen Sky Blue Sky en aan mijn playcount in iTunes is te zien dat ik er erg enthousiast over ben. Ik speelde Either Way bijvoorbeeld 64 keer.

En uw top-zoveel van 2007?

Posted by hafred at 04:12 pm | Comments (1)

11 december 2007

Het is weer tijd voor...

Ja mensen! Het is weer december! De maand voor sneeuw, koude regenvlagen, de Sint, oudehollandsemeestersluchten, kale bomen en handschoenen. Maar december is ook en vooral de maand van de lijstjes! Lijstjes? Nee, hé! Toch geen lijstjes op het Fredlee-weblog? Jawel, onontkoombaar zullen de lijstjes de komende weken op uw beeldscherm voorbij trekken. U kunt ze negeren, u kunt het Fredlee-weblog laten voor wat het is, maar de lijstjes zullen er komen.

Trallalalla, pompompom. Lijstjes. Ik heb er zin in. Maar misschien is het voor u gewoon beter om mee te doen. Wat dacht u daar van? Het doet geen pijn! Gewoon reageren en zeggen: ik wil in deze decembermaand een lijst met de meest afschuwelijke woorden die dit jaar in zwang zijn geraakt. Of een lijst met uw lekkerste maaltijden uit 2007. Of iets wat u zelf verzint, roept u maar! De leukste muziek uit 2007, de favoriete boeken, het mooiste concert. Ik weet het, het is allemaal cliché, maar heerlijk voor je ego. En een beetje lekker je ego strelen, als het buiten koud is, de kachel is uitgevallen en je opdrachtgevers langzaam betalen, zodat je ook geen nieuwe kachel kunt kopen, dan geeft het strelen van je ego gewoon een beetje warmte.
Morgen maar beginnen met de leukste muziek uit 2007?

Posted by hafred at 02:55 pm | Comments (2)

10 december 2007

Benzurine en de weg naar het licht

Zondag gingen de Fredlees ter Carol Singing naar Friesland. Met de nieuwe kleine Greenwheels door de polder. Eenmaal Almere voorbij, zag de polder er in het najaarslicht goud en warm uit. De windmolens draaiden ons raderen voor ogen, maar ik liet me niet van de wijs brengen. Ik volgde de weg en keek naar het mooie licht, waarin zelfs de windmolens in dit landschap pasten.

Voor het zingen gingen Zoon R. en ik nog even het huis uit voor het in gouden licht vastleggen van het Friese landschap. Later, terug naar huis, was er geen licht meer. Nu was de polder grimmig, met opspattende regen, regen- en windvlagen die de auto deden schudden en de benzine die bijna op bleek te zijn. ‘We moeten binnenkort tanken’, mompelde ik tegen Mrs.Fredlee, die naar de overkant, naar een tankstation wees. ‘Dan zal er wel snel aan deze kant komen’, hoopte ik. Maar de weg bleef eindeloos en onverlicht. We passeerden twee parkeerplaatsen, maar van tankstations was geen sprake. Mijn kruissnelheid verminderde ik tot 90km per uur. Wat te doen als we hier in de stromende regen zouden stilvallen? In deze nieuwe, kleine Greenwheels had ik geen idee hoeveel benzine er nog in de reservetank zat. Vlak voor Almere konden we tanken. Pfffftt. En de blaas legen. Mrs.Fredlee riep opgewekt voor we weer verder reden: ‘Als auto’s op urine reden, hadden we er heen en weer mee naar Friesland kunnen rijden...’

Posted by hafred at 03:50 pm | Comments (2)

07 december 2007

Hopelijk niet tot ziens!

Voor een controle bij de kaakchirurg begaf ik me hedenmorgenvroeg op pad. De halve nacht had ik al liggen woelen, me telkens afvragend of het niet gewoon moest afzeggen. Al dagen voelde ik dat er van alles mis was op de plek waar hij me twee maanden geleden had geopereerd.
Het regende flink, dus de fiets lag niet voor de hand. Met de metro naar Weesperplein en dan de 7 of de 10. Tussen Waterlooplein en Weesperplein bleef de metro in de buis staan. Ik ergerde me aan de reclame van het GVB voor de nieuwe dienstregeling: Tadaa! De nieuwe dienstregeling... Hoezo Tadaa? Dat is toch iets dat je roept bij een verrassing? Zoals mijn kaakchirurg zou roepen als hij even in mijn mond keek en dan razendsnel de betreffende kies eruit zou trekken en roepen: Tadaa! Die is er uit!!!!

De metro stond nog steeds stil. Ik was volkomen bereid om er te blijven staan. Een uur zou voldoende zijn. ‘Sorry, de metro bleef in de buis steken...’ Een minuut later stond ik op Weesperplein. Bovengekomen bij de tramhalte striemde de regen over de straten. Ik schuilde bij de sigaren/bladenwinkel bij de tramhalte en staarde glazig in de etalage. Mijn oog trok als vanzelf naar een blaadje: talkies. KIES? Op hetzelfde moment bliksemde het en rolde de donder.

Bij de kaakchirurg aangekomen gaat alles echter op rolletjes. De mevrouw die de foto moet nemen stopt niet dat dingetje in mijn mond, waarvan ik weet dat ik vreselijk moet kokhalzen, nee, ze gaat meteen de foto maken met het apparaat dat om mijn hoofd tolt. De chirurg zelf is uiterst vriendelijk en alles blijkt in orde. ‘Hopelijk niet tot ziens!’, roept hij me nog na.

Posted by hafred at 11:32 am | Comments (3)

06 december 2007

Zin in Bob den Uyl

Lekker om helemaal geen inspiratie te hebben. Om over van alles en nog wat te willen schrijven, maar niet echt een mening te hebben, wel onverklaarbare ergernis. Ik kom terecht op de site van buzzer, die ‘de macht van je mening’ als ondertitel heeft, iets dat me op onverklaarbare wijze ergert. Wat doet dat stukje vlees daar als illustratie bij het ‘Buzzer Concept’? Alleen al een zin als “Buzzers krijgen te horen als een nieuw product beschikbaar is om te 'buzzen’.”. Ik wil niet buzzen. Niet over een product tegen mijn vrienden buzzen. Ze zullen me zien aan komen buzzen.

Terug naar waarover ik wat wilde schrijven. Ik las een bespreking in het Parool van een ‘nieuw’ boek van Bob den Uyl, een novelle die blijkbaar ontdekt is, en nu uitgegeven en volgens de recensent niet echt goed. Ik pakte meteen een oude Bob den Uyl uit de kast - ze lagen voor het grijpen, want Mrs.Fredlee had alles tenslotte geordend. Hoewel. Ik moest toch zoeken want ze hadden een speciaal plankje gekregen, omdat ik zo’n liefhebber ben van Bob den Uyl, echter het plankje in een van de verspreid staande kasten kon ik net even niet vinden. Ze stonden niet bij Nescio, of Reve, of bij de dikke van der Heijdens. Ook niet bij Elschot. Waar dan toch? Ze hadden een speciaal plekje gekregen bij Carmiggelt. (Zelf uitgekozen die plek, alleen weer helemaal vergeten. Bij de andere Nederlandse boeken die op alfabet waren gestald, stonden ze niet. Daar stonden andere favorieten. A.Alberts bijvoorbeeld of Voskuil. Er zijn te weinig plankjes voor favorieten.) - Een Zwervend bestaan als een van mijn favoriete.
Ik dacht, ik citeer iets moois, leuks van hem, om de lezer van het weblog aan te zetten tot het lezen van heruitgaven van Den Uyls werk. Ik was echter even vergeten dat hij prachtige, lange barokke zinnen schreef, met uitgebreide uitwijdingen als tussenzinnen en dat een citaat u, lezer, - als u niets weet van Bob den Uyl - niet veel wijzer zou maken.
Ga hem lezen. Zijn reisverhalen, zijn observaties over het gewone leven - bijvoorbeeld over welke rij je moet kiezen in het postkantoor (vooral niet achter dames met bontjassen gaan staan, of achter 65-plussers), over de onmogelijkheid tijdens een radiovoorlezing het woord ‘bruidsmeisjes’ uit te kunnen spreken (breidsmuisjes), en zijn bezoek aan de TT te Assen. Geen idee wat er allemaal van hem op dit moment te koop is, maar koop het. En lees het.

Posted by hafred at 10:01 pm | Comments (0)

05 december 2007

De hele wereld één Carousel

In het decembernummer van Publish in 2001 schreef ik over een plein waar ik op uitkeek in het stadje Macomb, Illinois. Ik zag er de zon op komen, auto’s reden er af en aan, mensen liepen er voorbij en ik zag er de zon weer ondergaan. Ik zat niet in een hotel in de USA wat op dat plein uitkeek, ik keek via een webcam die op dat plein uitkeek. De beelden van die webcam kwamen terecht op mijn desktop, het bureaublad van mijn computer, dankzij de Desktop Carousel, een applicatie gemaakt voor de Mac.

Gisteren kreeg ik een nieuwe versie - geschikt voor Leopard - en ik vind het weer even fascinerend als toen. Dus zit ik weer te staren naar dat plein in Illinois, naar een straat in New York, een strand in Miami of een ski-gebied in Canada. Om de paar minuten een nieuw beeld op mijn bureaublad.
In Macomb is het nu ochtend. Op de parkeerplaats staan nog niet veel auto’s. Het weer is - net als hier - niet veel bijzonders. De skiliften bij Sunshine Village in de Canadese Rockies zijn nog leeg, ook daar is het weer niet best. Hoewel, het heeft er gesneeuwd.
Ik eindigde mijn stuk in Publish met een citaat van Nescio, over de eindeloze herhaling. ‘De zon gaat er op en onder en schijnt laag en hoog en weer laag en ‘t eindeloze gebied is eindeloos ‘t zelfde en geen ogenblik gelijk’, zo schreef Nescio. En zo is het. Ook op het plein in Macomb.

Posted by hafred at 04:22 pm | Comments (0)

04 december 2007

Asociaal netwerken

Drie jaar geleden schreef ik voor Webwereld een column over Orkut, onder de titel ‘Niemands Orkut’. Orkut was/is een community, bedacht door een werknemer van Google, waar je lid van werd door introductie van anderen. Ik was toen via oplichting het netwerk binnengedrongen. Mijn vriend op Orkut bestond uit één persoon, die ik had betaald om lid te kunnen worden. Ik vroeg me af wat ik er mee moest. Ik had wel wat anders te doen dan online een compleet sociaal netwerk op te bouwen, het onderhouden van een analoog sociaal netwerk kost al tijd en moeite genoeg. Toch?
Wist ik veel wat er nog allemaal aan online sociaal netwerk aan kwam. Uitnodigingen voor Hyves heb ik tot nu toe afgeslagen. Geen zin in. Twitter dan? What are you doing? vraagt Twitter me. Ik zou nu kunnen melden: ‘schrijven over sociaal netwerken’. Klinkt verdomd interessant. Of Goedemiddag kunnen zeggen, zoals vanmorgen een aantal twitteraars me Goedemorgen wensten. Ook verdomd interessant.

Linkedin dan. Dat doet zich voor als serieus professioneel sociaal netwerk. Begin februari heb ik me daarvoor laten strikken. Toen ik zag wat ik daar allemaal moest gaan invullen om serieus sociaal aan het netwerken te gaan, liet ik het voor wat het was. Maanden later, in juli, kreeg ik een mailtje of ik iemands ‘professional’ netwerk wilde ‘joinen’. Een oud collega. Vooruit dan maar. Het staat zo eh... asociaal om dat te weigeren. En op een sociaal netwerk wil je toch niet bekend staan als asociaal? Hij zat op Linkedin. Dat kwam me bekend voor. Oh ja, daar was ik al bij. Ik was mijn paswoord inmiddels wel vergeten.
In het eerste mailtje van Linkedin vroegen ze me 5 minuten van mijn tijd om ‘mij een tool te geven die ik voor de rest van mijn leven zou kunnen gebruiken’. Bovendien beweerden ze dat ik 15 tot 20 personen zou kennen die al linkedin waren. Inmiddels heb ik 10 contacten en ik ken er zeker meer, maar wat moet ik er precies mee? Die vijf minuten die je aan linkedin zou moeten besteden zijn in werkelijkheid uren als je het goed wilt doen of als je niks anders te doen hebt. Ik zie mijn broer tussen de contacten van een van mijn contacten - die inmiddels meer dan tweehonderd contacten heeft aangeboord - staan. Zal ik hem toevoegen? Nee, ik bel hem wel op of hij tussen kerst en oud-en-nieuw wat wil komen eten.
Op Twitter krijg ik nu - op het moment dat ik dit schrijf - een oproep om naar Second Life te komen, naar Holland 84,150,35. Neeeeee... Ik kom niet. Ik heb wel genoeg aan één analoog leven.

Posted by hafred at 02:21 pm | Comments (1)

03 december 2007

Panorama Mesdag en de Photosynth

Gisteren waren de Fredlees bij de opening van de tentoonstelling Personal Panorama in het Panorama Mesdag in Den Haag. We waren er op uitnodiging van Microsoft, die de nieuwe technologie Photosynth leverde voor de 3D-impressies van het huidige uitzicht op het Seinpostdiun, van waaraf Mesdag het panorama maakte. Ik vind Photosynth erg interessante technologie en kan bijna niet wachten om er mee aan het werk te gaan. Als u wilt zien wat Photosynth inhoudt, kijk dan hier. (Op dit moment draait het alleen onder Windows.)

We mochten bij het schilderij een kijkje ‘achter de schermen’ nemen. waarbij we het panorama vanaf de onderkant konden bekijken. Later schoot ik nog onderstaand panorama van het Mesdag-panorama. Een soort Droste-panorama als het ware.

Posted by hafred at 02:12 pm | Comments (0)

02 december 2007

iLIAD, Kindle of boekenkast?

Wat is er nu lekkerder dan een goed gevulde boekenkast? Mooi uitgegeven boeken, met prachtige typografie, een stofomslag om het boek heen, misschien zelfs een lintje in een gebonden boek...Afgelopen week sorteerde Mrs.Fredlee op Engels en Nederlands, op thriller/detective, op kinder- en onduidelijke boeken die niet in een hokje passen. En nu staan ze daar allemaal bij elkaar: de Mosleys, Rendells, Rankins en Robinsons en nog zo wat meer. Nescio, Reve en Elschot ook bij elkaar op een plank. Heerlijk. Het sorteren, bekijken en voelen van de boeken zorgde ervoor dat ik een enorme trek in herlezen kreeg.

Bij het American Book Center had ik de nieuwe Easy Rawlins van Mosley besteld en ter voorbereiding daarop herlas Cinnamon Kiss en Walkin’ the dog. En dat keurige rijtje Mosley’s in de boekenkast doet me watertanden, doet me verlangen naar nog meer herlezing. Een goed gevulde boekenkast is een rijk bezit.
Zou je dat zelfde gevoel hebben met een goed gevulde elektronische boekenlezer, zoals de onlangs geïntroduceerde - aartslelijke - Amazon Kindle? Het is een apparaat waarmee je e-books kunt lezen en je kunt, via de permanente verbinding met Amazon voortdurend vanuit je luie stoel je stapel boeken updaten.
Er zitten voordelen aan zo’n e-book-lezer. Je hoeft je koffer niet vol te stoppen met boeken als je op reis gaat je kunt - als je een internet verbinding hebt - als je je boeken uit hebt, snel wat nieuws aanschaffen. Voor kranten en tijdschriften lijkt het me ideaal, je hebt voortdurend het laatste nieuws bij de hand en je hoeft er niet mee naar de oud papierbak. De Fredlees lezen de Volkskrant voor een deel op de laptop, maar toch hebben we een papieren weekend abonnement erbij. Dat leest veel lekkerder.
In een artikel (als u op de link klikt komt het artikel binnen als PDF) in de Boekenbijlage van NRC van afgelopen vrijdag beschrijft Pieter Steinz zijn ervaringen met de iLIAD, een concurrerende e-reader. Hij ziet de voordelen zoals ik hierboven noemde, maar hij mist ook veel: ‘De geur van het echte boek.; het ‘gevoel’, de leesgeschiedenis (streepjes, ezelsoren), het overzicht dat je hebt als je het boek in een of twee handen houdt,. En niet te vergeten de typografie en de lay-out die een boek zijn eigenheid verlenen.’
De Kindles en de iLIADs zullen hun plek wel verwerven. Misschien dat ik er in de nabije toekomst ook nog wel een koop, voor al die handleidingen in PDF, die ik nu nog regelmatig print, omdat ik het niet lekker vind om ze op mijn laptop te lezen. De volgende Mosley koop ik als boek en dat blijft zo.

Posted by hafred at 01:24 pm | Comments (0)

01 december 2007

Angst-feature in Leopard...

Toen gisterenmorgen mijn MacBook Pro niet meer wilde starten, schrok ik me rot. Wanneer had ik ook alweer een back-up gemaakt? De foto’s van de afgelopen twee dagen had ik niet op een externe harde schijf staan en mijn kaartje had ik gewist. De rest stond veilig op twee harde schijven. Mijn e-mail was al weken niet geback-upped. De nieuwe plank voor de komende Dzone zou ik opnieuw moeten maken. Mijn agenda en mijn adressenbestand stonden op mijn mobiele foon. Geen echte ramp, op de foto’s van de Adobe User Group Meeting en die van het concert van Jan Akkerman na. Balen. Het zou wel heel veel werk betekenen om alles weer draaiend te hebben zoals ik het nu had.

Terwijl ik plannen aan het maken was om langs Leliveld te gaan om mijn harde schijf te laten uitbouwen, die ik dan misschien zou kunnen koppelen aan mijn oude 12inch PowerBook, probeerde ik allerlei eerste hulpdingen om de MacBook uit zijn coma te halen. Herhaalde malen drukken op de startknop had geen effect. Ik koppelde allerlei apparaten aan de poorten, maar zonder succes. De batterij eruit... Dat zou misschien iets kunnen doen, hoewel ik er weinig vertrouwen meer in had dat er nog leven in zou komen. En verdomd! Hij startte weer op.
Was dit een teken van Leopard dat ik nu toch echt Time Machine aan moest zetten om altijd een back-up achter de hand te hebben? Was dit een ingebouwde feature in Leopard om mij de stuipen op het lijf te jagen en moest ik nu als de donder een externe harde schijf gaan kopen, waarop Time Machine - ongezien en geruststellend - een fijne back-up kon wegschrijven? Geen idee, maar dat is wat ik ben gaan doen. Twee externe schijven, een voor Mrs.Fredlee en een voor mij. Onze macjes zijn nu veilig.

Posted by hafred at 06:09 pm | Comments (0)