Linkedin dan. Dat doet zich voor als serieus professioneel sociaal netwerk. Begin februari heb ik me daarvoor laten strikken. Toen ik zag wat ik daar allemaal moest gaan invullen om serieus sociaal aan het netwerken te gaan, liet ik het voor wat het was. Maanden later, in juli, kreeg ik een mailtje of ik iemands ‘professional’ netwerk wilde ‘joinen’. Een oud collega. Vooruit dan maar. Het staat zo eh... asociaal om dat te weigeren. En op een sociaal netwerk wil je toch niet bekend staan als asociaal? Hij zat op Linkedin. Dat kwam me bekend voor. Oh ja, daar was ik al bij. Ik was mijn paswoord inmiddels wel vergeten.
In het eerste mailtje van Linkedin vroegen ze me 5 minuten van mijn tijd om ‘mij een tool te geven die ik voor de rest van mijn leven zou kunnen gebruiken’. Bovendien beweerden ze dat ik 15 tot 20 personen zou kennen die al linkedin waren. Inmiddels heb ik 10 contacten en ik ken er zeker meer, maar wat moet ik er precies mee? Die vijf minuten die je aan linkedin zou moeten besteden zijn in werkelijkheid uren als je het goed wilt doen of als je niks anders te doen hebt. Ik zie mijn broer tussen de contacten van een van mijn contacten - die inmiddels meer dan tweehonderd contacten heeft aangeboord - staan. Zal ik hem toevoegen? Nee, ik bel hem wel op of hij tussen kerst en oud-en-nieuw wat wil komen eten.
Op Twitter krijg ik nu - op het moment dat ik dit schrijf - een oproep om naar Second Life te komen, naar Holland 84,150,35. Neeeeee... Ik kom niet. Ik heb wel genoeg aan één analoog leven.