29 juli 2005

Liedjes van lijstjes

Lijstjes. De een heeft er wat mee, de ander moet er niet aan denken. Degenen die wel iets met lijstjes hebben, stuurden of vroegen om een liedje naar aanleiding van hun lijstjes. Ik zet Hank Williams erop, bij hem begon het allemaal. Voor Elvis, voor Rock en Roll. Dat was het wel wat de roots betreft. Tommie stuurde twee liedjes, een van de Muppets en een van David Byrne. Niet Psycho Killer, mijn favoriet, maar God’s Child. Ook mooi.
Herbert kwam met een lijstje waarop The Jam niet voorkwam, maar lijstjes kunnen hier worden aangepast, dus All Mod Cons kwam erop. Geen idee of David Watts er op staat, hier staat het wel. Mmmm, zal ik er nog That’s Entertainment opzetten? Die staat wel op de Greatest Hits...
Van Jeroens lijstje komt Staring at the sun van TV in the Radio, en Rufus biedt Layla, wat mij betreft in de Derek and the Dominos versie. En Linda kon moeilijk kiezen, maar Idiot Wind van Dylan is fantastisch.

Posted by hafred at 09:26 pm | Comments (2)

27 juli 2005

Onbewoond eiland-lijstje

Rufus kwam net aan met een van mijn favoriete lp.’s, John Phillips Wolfking of L.A. en ik riep tegen hem dat dit een van de 10 lp.’s/cd’s is, die ik naar dat imaginaire onbewoonde eiland zou meenemen.
OK. Lijstjes. Welke andere negen zou ik nog meer meenemen dan?
Hier spontaan bedacht de muziek die ik zou meenemen en niet in volgorde van wat ik het mooist vind:

John Phillips: The Wolfking of L.A.
Ryan Adams: Heartbreaker
Bob Dylan: Blonde on blonde
John Fogerty: Blue Ridge Rangers
Gillian Welch: Soul Journey
Townes van Zandt: Poet, Tribute to Townes
Steve Earle: I feel allright
John Mayall: Hard Road (met Peter Green)
John Coltrane: African Brass Sessions
Hank Williams: Greatest Hits

En nu u. Wat gaat u meenemen?
Naar aanleiding van de ingestuurde lijstje zetten we over een paar dagen een stel liedjes uit de favorieten online.

Posted by hafred at 06:56 pm | Comments (28)

26 juli 2005

Birds without wings

Captain Corelli’s Mandolin is een boek dat ik twee keer - eerst in het Nederlands, later in het Engels - als een speer heb uitgelezen. Het einde zinde me niet, maar goed, dat was de keuze van de schrijver, maar voor het grootste deel sleepte dit boek je mee.
Tien jaar later kocht ik zonder twijfel het nieuwste boek van Louis de Bernières Birds without wings. Het heeft me een hele tijd gekost om het uit te lezen. Voor een deel was het ook weer prachtig, fascinerend, meeslepend. Voor een ander deel was het verbrokkeld, traag en geen roman.

Birds without wings verhaalt over het ontstaan van het nieuwe Turkije in het begin van de 20ste eeuw. Een draad door het boek is de geschiedenis van Mustafa Kemal (AtaTürk), die de nieuwe staat Turkije opricht uit de puinhopen van het Ottomaanse rijk. Centraal staat het dorpje Eskibahçe waar Christenen en Moslims aan het begin van de 20ste eeuw vredig samenleven. Aan het eind van het boek zijn de Christenen afgevoerd naar Griekenland, zijn er diverse vreselijke oorlogen gevoerd, met alle gevolgen voor de jongens uit dat dorp die moesten gaan vechten en is de nieuwe staat Turkije een feit.
Probleem met dit boek is dat de Bernières teveel wil. Het heeft teveel hoofdpersonen, het heeft teveel drama, oorlogen, deportaties, en een teveel aan gewoon dagelijks drama, je krijgt het gevoel dat de schrijver niet kan kiezen. Wilde hij het levensverhaal van AtaTürk beschrijven? De oorlogen die in die tijd werden uitgevochten? Het simpele verhaal van Iskander the Potter en zijn kinderen? Of van Rustem Bey, de landheer in het dorp? Of de liefdesgeschiedenis van Philotei en haar uit de oorlog gek terug gekomen vriend Ibrahim? Allemaal verhalen waarmee een goed boek geschreven had kunnen worden. Nu is het te verbrokkeld. Bernières deelt het boek in 100 hoofdstukjes in, hoofdstukjes die telkens aan een van de figuren in het boek worden gewijd. Dan weer a the Potter, dan weer Rustem Bey, dan weer Philotei, dan weer... Gek wordt je er van.
Ik heb het toch wel gefascineerd uitgelezen, toen ik er uiteindelijk inzat. Misschien ga ik het nog wel een keer opnieuw lezen, wat een teken is dat het geen slecht boek is. Maar het is ook geen goed boek. Over een goed boek binnenkort.

Posted by hafred at 09:14 pm | Comments (0)

25 juli 2005

Emmett Tinley in Paradiso

Gisteren schreef ik al, dat wij het optreden van Emmett Tinley lang niet zo leuk vonden als dat van zijn compaan Mundy. Zijn liedjes leken allemaal erg op elkaar, maar dat kwam misschien omdat we zijn muziek niet goed kenden. Storm van Fileunder is in ieder geval enthousiast over de cd van Tinley.
Op de site van zijn platenmaatschappij kunt u horen hoe hij klinkt. Misschien vindt u het wél mooi.
Voor nog wat meer foto's van Emmett Tinley klikt u hier.

Posted by hafred at 04:33 pm | Comments (0)

24 juli 2005

Mundy in Paradiso

Gisterenavond waren we weer in Paradiso alwaar ik voor Fileunder, Emmett Tinley ging fotograferen. In het voorprogramma zat een zekere Mundy, vriend van Tinley, net als Tinley een Ier, die een half uurtje mocht spelen. Nooit van gehoord, van Mundy, maar het was een erg aanstekelijke muzikant, die in zijn eentje de zaal snel mee kreeg met zijn enthousiasme. En met zijn leuke liedjes natuurlijk. Ik weet niet wat voor effecten hij allemaal gebruikte, maar af en toe leek het wel of er een complete band stond te spelen. Bij zijn laatste liedje zong de hele (kleine) zaal mee: ohmamama,ohmamama, ohmamama-my-july!
Thuis googleden we hem op en hier kunt u een paar van die liedjes beluisteren. Linda vindt in ieder geval dat deze er ook bij moet.
Leuk, nietwaar?
Voor nog wat meer foto's van Mundy klikt u hier.

Posted by hafred at 12:04 pm | Comments (0)

22 juli 2005

Ryan Adams Cold Roses

Ryan Adams is een eigenzinnige muzikant. Dat is geen slechte eigenschap voor een muzikant. Adams doet het voor zijn plezier, het doet er voor hem niet echt toe of hij een wereldster wordt, hij wil gewoon muziek maken, schrijven en cd’s maken. En cd’s maken doet hij. Voor dit jaar heeft hij aangekondigd om drie cd’s uit te brengen, de eerste verscheen een maand of wat geleden, Cold Roses.
Het kostte me wat tijd om aan deze dubbel-cd te wennen. Er stonden enkele op het eerste gehoor prachtige nummers op, maar mijn eerste indruk was dat hij er beter één cd van had kunnen maken. Adams is een veelschrijver, die bijna elk concert dat ik van hem gezien heb wel een aantal liedjes speelde die hij net - gisteren, of die zelfde ochtend - had geschreven. En Adams kan niet kiezen welk liedje nu beter is dan de ander. Hij vindt het - zoals iedereen die creëert - moeilijk ‘to kill his darlings.’

Maar nu ik Cold Roses de afgelopen maanden regelmatig heb gespeeld, is die dubbel-cd enorm gegroeid. Gisterenavond tijdens het koken had ik ook uitgesproken zin om de cd te draaien, voor mij een goed teken.
Cold Roses is ongetwijfeld een van zijn sterkste na Heartbreaker, toen hij ineens tot ster werd gebombardeerd. Er zijn nog steeds een aantal liedjes die eruit springen, maar ook degenen die in eerste instantie minder klonken zijn gegroeid. De band waarmee hij de cd’s maakte - The Cardinals - is fantastisch, zit dicht tegen Americana aan, ik hoor invloeden van The Gratefull Dead (waar ik niks mee had) maar ook van Jackson Browne. Nou ja, hij is al met iedereen vergeleken, wat doet het er toe. Cruciaal bij mijn omslag om van deze CD te genieten was een live optreden van Ryan Adams & The Cardinals wat ik van internet plukte. Hier hoorde ik hoe mooi deze nummers live klinken en hoe goed die band is. Ik zet er eentje online, Cold Roses. Of is Let it ride net weer wat mooier?

Posted by hafred at 08:53 pm | Comments (0)

21 juli 2005

Willy Deville In Paradiso (2)

Ik heb me wel vermaakt bij het concert een paar dagen geleden van Willy Deville in Paradiso. Het was niet zo leuk als in ‘78 of ‘79 toen ik hem als Mink Deville had gezien. Leuk die hanige Mink Deville van toen, met die roos die hij kreeg van of gaf aan zijn vrouw. Hoe dat precies ging weet ik niet meer precies.
Nu stond ik vooraan te wachten om hem te fotograferen voor mijn eigen lol en voor fileunder en stond er een andere fotograaf tegen me aan te rijden met zijn dikke camera’s, die ook vroeg of ik niet in ‘zijn’ beeld wilde gaan staan. Deed er niet toe. Het was leuk om dit concert te fotograferen, eigenlijk leuker dan het fotograferen van een concert waarvoor we daadwerkelijk kaartjes kopen, omdat ik me nu meer op het fotograferen, dan op het luisteren concentreerde.

Hoewel, als het echt leuke muziek is, een concert waar wat gebeurt, dan sta je én leuk te fotograferen én mee te swingen met of geconcetreerd te genieten van de muziek, zoals laatst gebeurde bij The Faith in het voorprogramma van Bright Eyes. Nooit van gehoord van Die Faith, maar wel erg leuk. Bij Willy Deville was ik alleen maar bezig met foto’s en luisterde ik een beetje naar de muziek. Zoiets. Aardig. Niet opwindend.
Wat me het meest bijstaat van het concert was - toen ik op het balkon nog wat foto’s maakte - de mongool die aan het eind van elk nummer riep HARDER!!! Althans, dat verstond ik. Ik neem aan dat hij om een speciaal nummer riep, maar elke keer verstond ik HARDER!!! Na de hits Spanish Stroll en Hey Joe, hield ik het bij de toegiften voor gezien. Wegwezen voordat ik nog een keer hoorde: HARDER!!!!!!!!!

Posted by hafred at 09:50 pm | Comments (3)

20 juli 2005

Panorama vanuit Nemo

Een snel in lage resolutie in elkaar gekwakt Panorama om te kijken of wat ik had gisterenavond om negen uur tijdens een wandeling had geschoten bruikbaar is.

Posted by hafred at 11:11 am | Comments (0)

19 juli 2005

Willy Deville in Paradiso

Voor mijn eigen lol en voor Fileunder was ik gisteren in Paradiso bij het optreden van Willy Deville. Later wat meer over het concert. Niet vanavond, maar bijvoorbeeld morgen of de dag erna.

Posted by hafred at 09:24 am | Comments (0)

18 juli 2005

Holiday Camp

In the VPRO tv guide last week their was an article about Butlins holiday camps in England. The article bought back many fond memories.
My family holidayed three of four times at Butlins between 1957 and 1963.
I remember clearly the rows and rows of spartan but spruce little wooden chalets, a wooden porch outside and inside only wooden walls and floor, two beds, a wardrobe and a sink with one cold-water tap. A huge contrast to the dazzling glittering ballrooms, L- shaped swimming pool, plush theatres and exotic lounge bars housed on the rest of the camp.
In the morning the Tannoy loud speakers called “Wakey wakey campers” and we all quickly washed under the cold tap, dressed and filed down to our dining hall. The dining halls Windsor, Kent and Gloucester house, were huge and we ate there in hordes three times a day. If you weren’t on time you had to sit in the ‘sin bin’ so that all the other campers knew you’d arrived late!

Each ‘house’ had it’s own colours and rosettes that the ‘bigger’ campers wore everywhere!
The whole day us ’campers’ -little and big- were entertained for free by an army of beautifully handsome Redcoats, all smiles and tans, in their bright red blazers and white slacks, for the men and pleated white skirts and white high heels for the lady Redcoats.
They hosted beauty contests for the bouffant peroxide blondes, the grandmothers or the knobbliest knees, improvised slapstick rollicks around the swimming pool that always ended-up with a Redcoat being chucked in the water, quizzes and ballroom dancing, where my sisters and I watched for hours the whirling couples, until we finally dared to join in. I can still dance, to this day, the ‘Gay Gordons’!
The whole camp was safe, secure and supervised. We kids could be left the whole day to our own devices. Not seeing Mum and Dad from one ‘sin- bin’ meal time to the next, to roam around the camp swimming in the huge blue pool with it’s spouting fountain, roller skating at the skating rink, trying to row on the boating lake, riding the bikes and trikes parked around everywhere, travelling on the minature railway, dancing in the ballrooms, playing the pin- ball and one armed bandits machines in the games rooms, watching a show or a joining in a sing-a-long in the theatre and having the time of our little camper lives!
In the evening, when Mum and Dad were having cocktails in the South Sea bar looking through the glass walls into the indoor swimming pool, waltzing in the Viennese ballroom, or watching one of the many Redcoat musicals shows or cabarets in the Gaiety theatre, us kids lay worn out in our little wooden chalets, watched over by a patrol of nanny Redcoats, their torches flashing at intervals through the little wooden window, over the wooden ceiling, checking to make sure that their little kiddie campers were safe and sound asleep in their little wooden beds.
“Night- night campers!” wherever you are!

Posted by Mrs. Fredlee at 05:17 pm | Comments (3)

17 juli 2005

Eng gebouw aan het IJ

Hierboven ziet u een foto van de glazen deuren van Restaurant Star Ferry in het nieuwe Muziekgebouw aan het IJ. De deuren zijn beplakt met wit tape om aan te geven hoe je er precies doorheen moet en dat je er vooral niet dwars doorheen moet. Ik schreef er een stukje over op Amsterdamcentraal.

Posted by hafred at 01:13 pm | Comments (0)

16 juli 2005

Uitvoering van 'Pianoleswinkel Marjolijn'

Lisa speelde vanmiddag erg mooi Comptine d'un autre été: L'après midi van Yann Tiersen (muziek uit de film Amélie) bij een uit voering van de leerlingen van 'Pianoleswinkel Marjolijn.'

Posted by hafred at 05:36 pm | Comments (0)

15 juli 2005

Het vioolconcert in E-mineur van Mendelssohn

Vanavond begon de BBC Proms met het vioolconcert in E-mineur van Mendelssohn, een concert dat voor mij heel veel betekent.
Bij ons thuis hadden we niet veel met muziek. We hadden alleen radio distributie en mijn ouders luisterden voornamelijk naar hoorspelen. Leuk, want die kon ik ‘s avonds door de dunne deuren mee beluisteren. Maar daar gaat het nu niet over.
Muziek kwam er pas later in huis, toen mijn oudere broer een radiootje maakte waarop je radio Luxemburg kon horen. Later kwam er een pick-up. Ik weet niet meer of mijn ouders die eerst hadden, of dat wij die hadden gekocht om onze eigen muziek te draaien, zoals mijn eerste single ‘It’s my life’ van The Animals.

Ik dwaal af. Ik zei al dat we thuis niet veel met muziek hadden. Ik zou zelfs niet kunnen zeggen wat voor muziek mijn vader mooi vond. Mijn moeder had wel wat met muziek. Ze volgde de smaak van ons en vond sommige dingen mooi. Dylan, of melodieuze dingen. Er werden door mijn ouders zelden platen gekocht. Omdat we weinig geld hadden, misschien omdat ze niet wisten wat ze moesten kopen. Mijn broers en ik gaven later wel al ons geld uit aan muziek.
Er waren een paar klassieke platen in de collectie in die tijd: De Fremersberg, Ouverture 1812 van Tschaikowsky – beide op school gehoord bij de muziekles - en het vioolconcert van Mendelssohn. Die laatste plaat was van mijn moeder.
Niet zo lang geleden, op een avond, draaiden we wat klassiek en kwam ik met de enige klassieke plaat die van thuis was gered: het vioolconcert van Mendelssohn. Dit concert staat in mijn geheugen gegrift. Delen ervan ontroeren me altijd weer bijna tot tranen. Linda had zelfs twee versies van dit concert. Het concert van vanavond op BBC was schitterend, een prachtige uitvoering, keihard spetterend uit de speakers.
Toen mijn moeder begraven werd, was er de vraag of er muziek gedraaid moest worden en zo ja, wat dan wel. Voor mij was er geen twijfel: het eerste deel van het vioolconcert van Mendelssohn. Het werkte, die muziek. Die begrafenis deugde niet, de priester had haast, was niet geïnteresseerd om er iets van te maken en wij konden er niet meer van maken, toen. Op de begraafplaats ontroerde Mendelssohn me enorm. Dit concert geeft troost. Muziek is wonderbaarlijk.
Dit is het deel dat er speelde.

Posted by hafred at 09:13 pm | Comments (1)

14 juli 2005

Diploma (2)

Hoewel de geslaagde - Tycho - op weg lijkt naar de uitgang, liep hij naar voren om zijn diploma in ontvangst te nemen. De geslaagde wilde niet op de foto, dus het is mazzel dat we uberhaupt een foto hebben.
In ieder geval: we zijn trots op en blij voor Tycho! Gefeliciteerd!!

Posted by hafred at 02:55 pm | Comments (1)

13 juli 2005

Bright Eyes in Paradiso

Gisterenavond speelde Bright Eyes in Paradiso. Het voorprogramma was The Faint, waar we nog nooit van gehoord hadden. We kwamen na het begin binnen en hoorden een enthousiaste zaal. We kenden geen enkel nummer, maar de muziek greep je meteen. Fantastisch voorprogramma. De muzikanten van The Faint kwamen later voor een deel terug bij Bright Eyes.
Van Bright Eyes kocht ik in eerste instantie naar aanleiding van recensies op File Under I’m wide awake it’s morning, een akoestische cd met Americana-achtige liedjes. De week erna ik las ik er weer een bespreking – van Digital Ash in a Digital Urn – en besloot die ook te kopen. Deze cd was heel anders van sfeer, meer elektronisch, maar ook erg mooi.

Het concert bestond voornamelijk uit materiaal van Digital Ash en werd uitgevoerd door een tienkoppige band, met twee drummers, twee gitaristen en een bassist( van The Faint), twee keybordenisten, een celliste en een violist, en Conor Oberst, mr. Bright Eyes zelf. Het geluid dat de band produceerde was indrukwekkend en het maakte me eigenlijk niet zoveel uit dat hij bijna niks speelde van I’m wide awake.
Ik stond eerst vooraan om wat te fotograferen, tussen allemaal kleine meisjes, die Oberts uitgebreid fotografeerden met hun mobieltjes. Later, vanaf het balkon, was dat ook erg leuk om te zien. Toen hij op zijn knieën aan de rand van het podium zijn laatste toegift zong, richten ze weer en masse hun mobieltjes op hem. De verlichte beeldschermen van de toestellen, die naar achteren gericht waren, leken net allemaal lampjes in de zaal. Weer eens wat anders dan het zwaaien met aanstekers.
De opname van het concert is straks in ieder geval te vinden op Fabchannel, hier alvast The First day of my life, dat hij in zijn eentje met elektrische gitaar uitvoerde, begeleid met gegil van de zaal. Deze (live?) versie plukte ik van internet en is niet van de CD.

Posted by hafred at 09:50 am | Comments (1)

12 juli 2005

Panorama Nemo

Vandaag weer tijd voor een panorama, wederom geschoten vanaf Post CS, maar dan aan de andere kant, richting Nemo, dat ook het centrale deel van deze montage vormt. Het bestand is erg groot geworden, in 16-bits kleur, is het bijna 500 megabyte. Op de dual processor HP6200 waarop ik de montages maakt is het toch regelmatig even wachten bij het werken aan een dergelijk bestand, totdat Photoshop de handeling heeft verricht die er op dat moment wordt gevraagd. Het beeld een beetje verschuiven gaat soms schokkerig, maar het is te doen op deze machine.
Nu nog even wat schrijven, met een half oog kijkend naar de Tour en dan naar Bright Eyes in Paradiso. Morgen wat foto’s en een verslag.

Posted by hafred at 04:29 pm | Comments (0)

10 juli 2005

Diploma!

We zijn trots op en blij voor Rufus!

Posted by hafred at 12:04 pm | Comments (2)

08 juli 2005

Constructed!!

Ever since September 2000, when I was given my first computer, I’ve wanted my own website. I was very aware that having a website for recent publications, would be the way to approach clients in the future. Since August 2003, thanks to Mr.Fredlee, I’ve had a website address which had been ‘Under construction’ ever since, or in other words dormant until we could find –the- time- and –the- effort –to- figure- out- how- to –construct-a- website!

Last year I began reading the first lesson in ‘Adobe GoLive-Classroom in a book’ about how to design and construct your own website. I used the material included on the cd rom and spent a whole day on the computer, trying to draw a rectangular and fill it with coloured blocks. It looked like …nothing and I hadn’t a clue what I was doing or why! Needless to say I totally lost interest and the book and the cd rom stayed on the shelf for months gathering dust! Until a few weeks ago when Mr.Fredlee finally had the time and the patience to pore over the book, the network and pick everybody’s brain that had an inkling on the subject (thanks Ton and Herbert!) until he had at last figured out how to piece together a website with the Web Photo Gallery function in de new version of Photoshop, suitable for exhibiting illustrations and finally getting the site online and on the internet.
In the meantime I set about organising my illustrations and the categories that I wanted to display. Whilst sorting through drawers full of original illustrations I came across artwork that I hadn’t seen or had thought about in years! It was like rediscovering dear friends and renewing old acquaintanceships. Scanning some of this earlier work, enhancing them in Photoshop, lifting the watercolours, coloured pencils and yellowing paper back to their original hues and tints made them look just as fresh and up to date, on the computer screen, as twenty years ago! Various illustrations went through this rejuvenating process in Photoshop emerging revitalised. This was for me the most exciting part of compiling the website. It was wonderful to see how these renovated earlier illustrations stood their ground after all this time and, even before the website was officially opened, catching the eye of a prospective client. The end result is a comprehensive compilation of my old and new illustrations, published and unpublished since 1984.
I’m ‘online’ and kicking at: www.lindalee.nl
P.S.Thanks Mr.Fredlee for finally giving me my very own Website!

Posted by Mrs. Fredlee at 01:17 pm | Comments (1)

07 juli 2005

Aanslagen in Londen

De BBC staat aan bij de Fredlee’s, met nieuws over de terroristische aanslagen in Londen. Linda belde naar vrienden in Londen of die veilig waren en voor zover we weten zijn die veilig.
Blair zei net dat ‘terroristen er nooit in zullen slagen om alles wat wij van waarde vinden te vernietigen.’ Laten we het met hem hopen. Waanzin de wereld, online verschijnen er al verslagen en foto’s van getuigen. Kijk op de BBC, op wikinews. Natuurlijk ook op flickr verschijnen foto’s. Als er al positieve energie in de wereld was naar aanleiding van Live 8, dan is die nu wel opgeblazen door deze aanslagen.

Posted by hafred at 01:26 pm | Comments (0)

06 juli 2005

Korte gedachte op woensdagochtend

‘De G8 komt bij elkaar onder slecht gesternte’ lees ik als kop op de voorpagina van de Volkskrant van vanmorgen, net op het moment dat Buurman van L. me vraagt of al die positieve energie van Live 8 die de wereld is ingestraald, nog enig effect zal hebben.
Ik vrees van niet als ik het artikel in de Volkskrant lees. De wereldleiders hebben zich vast afgeschermd voor de positieve energie door hun koppen tijdens Live 8 in aluminiumfolie te wikkelen en in het geval van Chirac, Schroder en Poetin zijn ze misschien in een atoombomveilige bunker gaan zitten om zich van positieve straling te vrijwaren.

Posted by hafred at 02:11 pm | Comments (0)

05 juli 2005

Hoofdgerecht in Edinburgh

Posted by Mrs. Fredlee at 02:38 pm | Comments (0)

04 juli 2005

Hersentransplantatie

Op een bepaalde manier vind ik het klussen aan bijvoorbeeld mijn draadloze netwerkje, het instellen van mijn router of het monteren van een kaartje in een PC, wel rustgevend. Zo had ik zaterdag een nieuwe, snellere, draadloze router geïnstalleerd, die na anderhalf uur goed was dichtgetimmerd tegen draadloze afluisteraars en draaide als een zonnetje. Maar eenmaal klaar kan ik zo’n apparaat toch niet met rust laten. (Eigenlijk word ik er dus ook onrustig van…) Ik ging even op de site van de makers van het apparaat kijken of er nog updates te vinden waren en natuurlijk waren die er. Een was een firmware-update.
Een dergelijke update is altijd een beetje eng om te doen, omdat je van het apparaat eigenlijk eerst de hersens leegmaakt en die vervolgens weer vult met een verbeterde herseninhoud. Als er tijdens deze operatie iets misgaat, komt de patiënt meestal niet meer bij.

‘Dat doe ik even snel’ dacht ik maar dat pakte toch anders uit. Ik downloadde de nieuwe firmware, startte de webinterface van waaruit ik de update moest doen en hop! vooruit met de geit. Na de update wilde de router geen contact meer maken met het kabelmodem, maar erger nog, het luisterde ook niet meer naar mijn inlognaam en password. Na een reset kwam ik er wel in, maar op het scherm verschenen alleen nog maar rare tekens en vraagtekens… Geen internetverbinding meer, de draadloze computers kregen ook geen verbinding met het basisstation.
Ik zou er toch niet een foute firmware in hebben gestopt? Niet fout, ik had de traditionele chinese versie er in gestopt, even niet goed gekeken bij het downloaden. Mijn router sprak geen Engels meer, maar Chinees. Dat was nog eens een hersentransplantatie!
Om nog een keer een hersentransplantatie te doen, moest ik wel weer internet hebben om de Engelse versie te kunnen downloaden. Kortom, echt rustgevend was het niet meer. Na wat gokken waar in de Chinese menu’s de dialoog voor de firmaware-update zat, kreeg het routertje voor de tweede keer een hersentransplantatie en sprak de patiënt weer Engels.

Posted by hafred at 04:03 pm | Comments (0)

03 juli 2005

Vermist (2)

Op Amsterdamcentraal schreef ik nog een aanvulling op 'Vermist' van afgelopen vrijdag.

Posted by hafred at 12:30 am | Comments (0)

02 juli 2005

Korte gedachte op zaterdag

Kabinet Balkenende: bestuurlijke vernieling.

Posted by hafred at 06:10 pm | Comments (0)

01 juli 2005

Vermist

Een dag waarop ik van alles van plan was, wat ik voor een deel ook heb gedaan - zoals de finishing touch van Linda’s website - maar waarop de middag een merkwaardige wending nam. Verlossend was het telefoontje van zoon R., die meldde dat hij was geslaagd voor zijn examen. Verontrustend was het telefoontje om twee uur van bezorgde vrienden van broer R., die zich afvroegen of er misschien iets met hem aan de hand was. Hij was al twee avonden niet in het schaakcafé gesignaleerd en was vandaag niet komen opdagen, toen hij vanmiddag in het café moest werken. Wat volgde was een bezoek aan politiebureau Raampoort en samen met buurtregisseur Jack proberen binnen te komen in het huis van R.
Uiteindelijk werd ook nog de brandweer er bij betrokken die middels een ladderwagen binnendrong in zijn huis, waar hij niet bleek te zijn, niet dood lag dus.
Daarna ging ik hem op het bureau officieel als vermist opgeven, een langdurige, onwezenlijke procedure, want ondertussen werden er ook nog allerlei Amsterdamse ziekenhuizen gebeld of hij daar misschien was opgenomen. Net op het moment dat ik hem moest beschrijven, belde zoon R. dat hij hem tegen was gekomen op de Rozengracht. Gevonden. Terecht. Met een gebroken arm, dat wel. Nu eerst maar een borrel.

Posted by hafred at 11:43 pm | Comments (3)