Deze polder is ruw, met kronkelende paden, die me van de dijk afleiden, richting het natuurgebied de Putten. Ik liep - gedwongen - richting de molen in de polder, buigend riet, paarden, schapen, en wolken die over werden geblazen, waar inmiddels veel gaten in vielen, zodat het licht voortdurend veranderde. Even zon, op de ruggen van de schapen en de witte lammetjes, waardoor ze in het groen eruit sprongen, lichte en donkere plekken wisselden elkaar af.
Uiteindelijk kwam ik weer uit bij de zeewering, waar ik in de luwte bleef lopen, bovenop de dijk waaide het nog steeds hard. De wolken joegen langs waardoor er in het gras op de dijk ook telkens licht, donker, licht, donker was. Ik zong weer luidop van plezier - ik dacht dat ik alleen was - maar hoorde ineens het klippetieklop van een paard met een paardemeisje erop, die deed of ze mijn gezang niet had gehoord. ‘Hallo!’, riep ik en deed alsof ik niet hard hand gezongen.
Behoorlijk moe kwam ik aan in het appartement.