Waarom gaat iedereen in die rij staan? Het duurt een tijd voordat je naar binnen kunt en het is vrij zinloos om er in te staan. Ik moet zelf altijd de neiging onderdrukken om er ook bij te gaan staan. ‘Nee’, zeg ik tegen mezelf, ‘blijven zitten, rustig doorlezen, totdat er nog slechts twee of drie mensen in de rij staan.’ Dat kost me elke keer weer heel veel moeite. De concentratie bij het lezen van het boek neemt af, doordat je telkens een blik werpt op de slinkende rij, die veel langzamer slinkt dan je verwacht, maar plotseling toch weer ineens heel klein kan zijn. Met bijna bovenmenselijke zelfbeheersing probeer ik te blijven zitten, maar overweeg dan toch weer om me maar aan te sluiten. ‘Passagier Fredlee, u houdt het vliegtuig op, uw bagage wordt uitgeladen’, dat soort gedachten zorgen ervoor, dat ik elke keer te vroeg bij de rij aansluit. Zo ook gisteren in Milaan, toen er nog slechts drie personen in de rij stonden. Ik had me beheerst, ik was alleen naar voren gelopen, naar de lege stoelen, vooraan in de wachtruimte, toen iedereen in de rij was gaan staan. Een paar gelijkgestemden zaten om me heen en deden ook of ze aan het lezen waren.
Ik liep met mijn instapkaart naar de controle en kon zowaar zonder te wachten doorlopen. Het was me eindelijk gelukt! Eenmaal door de slurf, bij de ingang van het vliegtuig stond er toch weer een rij. Volgende keer eens wachten totdat ik omgeroepen word?