Heel veel goede herinneringen aan Waarschip Fingal. Voor het eerst varend op de Gouwzee, met veel te veel wind voor dat kleine bootje. Wisten wij veel, iemand met verstand van zeilen had gezegd dat het zo leuk liggen was in Monnickendam. Doodeng soms, spannend en inderdaad heerlijk zeilen. Wat later was er de tocht naar Friesland vanaf Monnickendam via de randmeren. Onderweg eigenlijk leren varen, het bootje leren kennen. Voor anker liggen op een van de randmeren, terwijl de avond valt en de meeste boten naar hun jachthavens vertrekken. De rust die er dan is, die je dan zelf krijgt. Olielampje aan in de kajuit. Koken in het kajuit. Fles Jameson erbij. Niet weg kunnen uit een haven in Friesland omdat het zo stormt. Aangeschoten van een steiger lopen. Met storm terug over het IJsselmeer, waarbij je je toch meester voelt over het schip.
Toen er kinderen kwamen - die het zeilen in dat kleine bootje niet echt leuk vonden, zodat we voornamelijk op de motor tuften, wat ik weer niet echt leuk vond - lag Fingal een aantal seizoenen te verstoffen in een loods aan het Nieuwe Meer. Ook toen wilde we Fingal al verkopen, maar telkens was ik gelukkig als de verkoop niet doorging.
Weer later met zoon Tych - nog klein toen - gingen we een aantal dagen samen zeilen op de Westeinderplassen vanuit dat Nieuwe Meer. Het was spannend, maar ik voelde me zelden gelukkiger. De boot kwam ‘s zomers in Vinkeveen te liggen, bij Jachthaven Bon. Daar, op die plassen, voor anker gaan, tussen de trekgaten in het veen. De avond valt, de luidruchtige motorboten met de kratten bier zijn terug naar de haven. Het wordt steeds stiller en in de kajuit hoor je alleen het klotsen van het water. ‘s Ochtends wakker worden in de kuip, koffie, wat mistflarden, die langzaam optrekken. Het wordt weer een mooie dag.
Een houten boot, veel onderhoud. Een jachthaven die elk jaar maar weer geld kost. Een vaarseizoen waarin je misschien 3, 4 keer had gevaren. Een bootje met veel te veel herinneringen. En de tijden zijn veranderd. Dus kwam Fingal weer in de loods te liggen. Het onderhoud schoot er bij in. Zij moest dus verkocht, het bleek onafwendbaar. Nog één keer liet ik haar in het water gooien, voor een paar tochtjes over de plassen. Daarna zetten we haar op Marktplaats. Met veel pijn in het hart, dat wel. Romantisch bootje aangeboden. En nu is ze verkocht. Voor een fooi.