« Your voice was all that I heard... | Main | Pinkspalkje »
27 september 2005
Nanananana!
Ik fiets opgewekt over de Prins Hendrikkade met op de iPod de Kaiser Chiefs. In mijn ene hand de blaadjes van de uitgeverij waar ik net vandaan komt en die graag wil dat ik voor ze gaat schrijven en mijn andere hand stevig aan het stuur. De opgewekte stemming slaat om als ik op de naastgelegen ventweg c.q fietspad onderuit glibber en tegen het wegdek sla, waarbij ik mijn knie behoorlijk openhaal - favoriete broek helemaal naar God - mijn hand beschadig - gebroken pink?, waardoor tijdlang geen gitaarspel. Twee jongens komen me helpen of in ieder geval even kijken of ik nog in leven ben, c.q. op kan staan. Ik voel me stom en oud, krabbel op en met mijn koptelefoon half scheef op mijn kop heb ik ineens helemaal geen zin meer in de Kaiser Chiefs. Beetje bibberig lukt het me niet om - nanananana! - de iPod uit te zetten.
Stom, stom stom. Waarom ik ben gevallen is me niet duidelijk. Mijn remkabel is geknapt, ik fietste met één hand, in de andere hand had ik de glibberige bladen die ik stevig probeerde vast te houden. Gleed ik uit over glibberige bladeren, kneep ik te hard in de ene rem? Ik had de fiets wel in een te zware versnelling staan en die kon ik even niet veranderen doordat ik die blaadjes in mijn handen had. Stom, stom, stom, dus.
Zo’n val gaat zo snel dat je niet precies weet wat, waarom en hoe. Strompelend beweeg ik me naar huis, nadat het me eindelijk gelukt is om mijn iPod uit te zetten. Ik zie de twee jongens nog een keer vol schrik naar me kijken en kan nog net op tijd een scooter ontwijken, die zij wel zagen aankomen, maar ik niet.
Posted by hafred at 27 september 2005 21:31
Trackback Pings
TrackBack URL for this entry:
http://www.lindalee.nl/mt/mt-tb.cgi/12
Comments
slecht
Posted by: anoniem at 01 oktober 2007 08:35