« Digitale krant | Main | Normen en waarden in 2005 »
14 april 2005
De ANWB van de Natuur
Natuurmonumenten heeft op dit moment bijna een miljoen leden. Een groot verschil met de 10.000 die de vereniging had, toen mijn vader er blijkbaar lid van was. Blijkbaar, omdat ik in de dozen met zijn spullen een Jaarboek van de Vereeniging vond met een verslag over de jaren 1923-1928. Het is erg aardige leesstof. Het beschrijft over die verschillende jaren wat er door de Vereeniging is aangekocht, maar ook wat er in die aangekochte natuurmomenten dat jaar is gebeurd.
‘Het Naardermeer had een zware onweersbui met hagelslag te verduren, waardoor vogels op het nest gedood werden. De streek, waar de lepelaars en de purperreigers huizen, werd gelukkig niet geteisterd.’
En zo gaat het door.
Als je het huidige jaarverslag van de Vereniging leest, is dat anders, dat lijkt minder betrokken. De huidige vereniging heeft een missie, zoals dat in modern managersjargon heet. In de Volkskrant van afgelopen woensdag stond een stuk (deze link is een pdf) over Natuurmonumenten en dat beschreef eigenlijk het gevoel dat ik ook heb bij deze Vereniging. Natuurmonumenten voelt op dit moment een als de ANWB van het natuurschoon. Om een of andere reden weet je dat het belangrijk is dat je er lid van bent, maar wat die reden om er lid van te zijn dan precies is, is je niet meer duidelijk. Natuurmonumenten als verlengstuk van de overheid, Natuurmonumenten die met hun acties en bezoekerscentra ook een soort vercommercialisering van dat natuurschoon symboliseren.
Alles wat in Nederland van ‘de natuur’ afgaat is zonde. Maar In Nederland willen ‘we’ ook meer wegen, minder files, meer huizen, wat haaks staat op natuurbeheer. Voor natuurbehoud is een sterk Natuurmonumenten nodig, een vereniging die zijn poot stijf kan houden en zijn leden mobiliseert tegen aantasting van de natuur. Nu dreigt er aan de rand van het Naardermeer weer aantasting, in de vorm van een bouwput naast het meer, waardoor onder andere het waterpeil van het Naardermeer kan gaan dalen. Aan Natuurmonumenten de taak om dat tegen te houden.
In het jaarboek uit 1928 van de Vereeniging staat de strijdbaarheid uit die tijd als volgt beschreven, toen het er om ging om de Loenerveensche en Kortenhoefsche Plassen veilig te stellen:
‘Wij voelen ons thuis in deze dagen van strijd en hopen, dat al onze leden zich één van zin met ons gevoelen en ook bereid zijn hun volle kracht te geven. De tijdsomstandigheden zijn veel ernstiger dan 23 jaar geleden. (Toen het Naardermeer gered werd. Hafred.) Destijds was de Vereeniging nauwelijks gesticht, spoedig in staat, om Naardermeer, Leuvenum, Hagenau en Oisterwijk te redden. Laat ons hopen dat zij thans, nu overal in het land nog grotere gevaren dreigen, ook tot een daarmee evenredig grooter reddingswerk in staat blijke te zijn. Daarvoor reken we op aller medewerking.’
Posted by hafred at 14 april 2005 22:06